Surowe traktowanie innych przez Ellen White

Pani White jest często przedstawiana jako kochająca, wesoła, przypominająca babcię postać w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego. Nie można zaprzeczyć, że czasami okazywała te cechy. Jednak to tylko połowa historii. Wielu adwentystów zeznało, że często traktowała ludzi szorstko, bezdusznie i z nadmierną surowością. Dotyczyło to szczególnie tych, którzy nie zastosowali się do jej świadectw lub zignorowali je.

Pani White najwyraźniej lubiła stać w kościele i z ambony ganić słuchaczy za grzechy. Więcej niż jedno zgromadzenie SDA doświadczyło gniewu pani White. Doktor Ronald Graybill, były zastępca sekretarza White Estate, relacjonuje jeden z takich incydentów:

„James [White] bronił stylu i treści przesłań swojej żony, stawiając jej ostre nagany w jak najlepszym świetle. Któregoś popołudnia 1867 r. zwołała zbór w Wright w stanie Michigan, aby usłyszeć, jak czytała 51 stron „ zeznania”, które napisała na temat różnych członków kościoła. „Ci, którym udzielono nagany” – relacjonował Jakub, „byli oczywiście zaskoczeni, gdy usłyszeli opis ich stanu i zostali poddani wielkiej próbie” ^{1 .}

Wyobraźcie sobie całkowite upokorzenie, gdy prorok afiszuje się z waszymi „grzechami” przed całym kościołem! Co gorsza, te „grzechy” mogły być trafne lub nie, w zależności od tego, od kogo prorok uzyskał informacje! ²

Oto jeden przykład tego, jak pani White wykorzystała „zeznanie”, aby brutalnie wyszydzić Siostrę B, członkinię kościoła zmagającą się z chorobą i depresją:

Pokazano mi ... Zbyt wiele współczucia dla ciebie... W twoim obecnym stanie umysłu nie nadajesz się do małżeństwa. Nie ma nikogo, kto by ci życzył w twoim obecnym bezradnym, bezużytecznym stanie. Gdyby ktoś powinien wyobrażał sobie, że cię kocha; byłby bezwartościowy, gdyż żaden rozsądny człowiek nie pomyślałby nawet przez chwilę o umieszczeniu swoich uczuć w tak bezużytecznym przedmiocie ... W chwili obecnej twój stan jest nie do przyjęcia w oczach Boga..." ³

Ironią losu tego ostrego stwierdzenia jest to, że pani White często sama była chora i przygnębiona !

Jednym z tematów, który naprawdę rozwścieczył Siostrę White, były żarty członków SDA i wyrażanie humoru. Któregoś sobotniego popołudnia 1868 roku na spotkaniu kościelnym w Tuscola pani White wygłosiła tyradę przeciwko „grzechowi” polegającemu na „żartowaniu, żartowaniu i śmianiu się”. ⁴ Otwarcie zganiła kilku członków zboru za wyrażanie humoru. Brat i siostra Doud byli niezadowoleni z otwartej nagany. Następnego dnia brat Doud słusznie zganił panią White za „nie wyznanie winy” na osobności. ⁵ Tymczasem pani Doud zalała się łzami. Powiedziała pani White: „Zabiłaś mnie, zabiłaś mnie doszczętnie. Zabiłeś mnie." Pani White odpowiedziała bezdusznie: „Spodziewałam się, że właśnie to przyniesie przesłanie, które przyniosłam”. ⁶

Sylsbre Rumery (1820-1884) z hrabstwa Allegan w stanie Michigan był zamożnym rolnikiem i biznesmenem, który dołączył do adwentystów około 1856 roku. Pani White, która głosiła rychły powrót Jezusa, była najwyraźniej zawiedziona, ponieważ nie sprzedał on swoich ziem i przekazał swój znaczny majątek adwentyzmowi, aby dzieło mogło zostać dokończone. Prawdopodobnie sprzeciwiał się oddaniu swojej ziemi, ponieważ uważał, że pozbawiłoby to przyszłość jego trzech synów, ponieważ rolnicy często przekazywali ziemię z pokolenia na pokolenie. Dla rolników było to jedyne źródło utrzymania. Gdy jego synowie dorosną, ziemia zostanie podzielona i przekazana im, aby zapewnić im i jego wnukom środki do życia. Rozsądnie, nie był przychylny oddaniu go Białym. Pani White odpowiedziała brutalnym świadectwem złożonym lokalnemu kościołowi SDA, do którego uczęszczał:

„Przypadek brata Rumery'ego jest straszny. Ten świat jest jego bogiem. On czci pieniądze. ... W tej kwestii jest szalony ... Jego życie było straszliwą pomyłką . ... Szatan zawładnął jego umysłem …” ⁷

Pani White nazwała dzieci w jednym z kościołów „skorumpowanymi jak cholera”. ⁸ Jedno ze szczególnie obłąkanych zeznań piętnuje dzieci urodzone przez nieodpowiednich rodziców:

„ Dzieci urodzone przez rodziców kontrolowanych przez zepsute namiętności są bezwartościowe . Czego można się spodziewać po takich dzieciach, jeśli nie tego, że upadną niżej na skali niż ich rodzice?” ⁹

Dzieci urodzone przez złych rodziców rzeczywiście mają w życiu większe trudności, ale błędem jest etykietowanie ich jako „bezwartościowych” lub zakładanie, że ich przypadek jest beznadziejny. Wiele dzieci przezwyciężyło straszliwe znęcanie się i porzucenie, aby prowadzić wspaniałe życie. Jednym z niezliczonych przykładów jest Bart Millard, wokalista chrześcijańskiego zespołu MercyMe. Bart był maltretowany przez ojca alkoholika i porzucony przez matkę. Jednak wzniósł się ponad te próby i stał się osobą wybitną, która poprzez swoją muzykę doprowadziła wielu ludzi do Jezusa. ¹⁰ Czy był „bezwartościowy”?

Okazuje się, że pani White uważała wielu ludzi za „bezwartościowych”. Na przykład w swojej książce Solemn Appeal pisze: „Duża część obecnie żyjącej młodzieży jest bezwartościowa”. Podobne bezczelne potępienia można znaleźć w wielu jej listach i zeznaniach. ¹¹

Leczenie własnych dzieci

„Edson często znajdował się pod opieką jednej rodziny, a potem drugiej . Kiedy byli z nim rodzice, interpretowali jego częste choroby jako część ataku Szatana na raczkujący ruch, a jego uzdrowienia jako dowód Bożego poparcia dla ich publicznych wysiłków Zatem nawet w swoich cierpieniach był jedynie dodatkiem do ich karier ”. ¹²

„Nomadyczne dzieciństwo nie było jedynym ciężarem Edsona. Zirytowało go także ciągłe niekorzystne porównania, jakich rodzice dokonywali między nim a jego bratem Williem. Od chwili narodzin Williego Edson był nieustannie upominany i potępiany , podczas gdy jego młodszy brat był nieustannie chwalony. i ^zachętę . Willie był dzieckiem „dobrodusznym”, które rzadko płakało; Edson miał „więcej życia i szorstkości”.

„Wygląda na to, że Edson wpadł w błędne koło. Ponieważ często zawodził, oczekiwano od niego porażek i prawdopodobnie dlatego, że tego oczekiwano, poniósł porażkę raz za razem. Bez wątpienia dręczyło go także poczucie winy; za rady i na naganę, jaką otrzymał, nakładało się ciężkie poczucie grzeszności i zaniedbania „obowiązku”. Ellen często przypominała mu, że jego życie było „pomyłką”, „gorszą niż bezużyteczną” i „porażką” . ¹⁴

Jeśli chodzi o „dobrego” syna Williego, pani White przypomniała mu: „niegrzeczne dzieci, Bóg nie kocha”. ¹⁵

W 1895 roku, kiedy Fannie sprzeciwiła się praktyce kradzieży pism innych osób i umieszczania ich w księgach Ellen White bez podania odpowiedniego źródła, Ellen uderzyła ją w twarz. ^18. Od tego momentu rozwiązano z nią umowę o pracę u pani White. Na domiar złego pani White napisała do niej ostre zeznanie. Fannie twierdziła, że jest „całkowicie niewinna” zarzucanej jej przez panią White krzywdy, wyznając, że list „ strasznie mnie zranił ”. ¹⁹

Później pani White utrudniała Fannie znalezienie pracy przy pisaniu do gazet kościelnych. Fannie napisała, że pani White „odcięła mnie od wszystkich kanałów gazet, pisała o mnie niesprawiedliwie i okrutnie i sprowadziła mnie na łoże śmierci ”. ²⁰ Chociaż Fannie przeżyła brutalny atak, było to zbyt wiele, aby mogła znieść jej wrażliwa psychika. GB Starr donosi, że „przez kilka lat przebywała w ośrodku dla obłąkanych w Kalamazoo w stanie Michigan”. ²¹

„ Widziałem , że brat Jan bardzo cierpiał w swoim umyśle. ... Brat Jan został doprowadzony niemal do szaleństwa. ... Widziałem , że jego rodzina nie stoi jasno. ... Nie będą stać w świetle dopóki nie wymażą przeszłości, wyznając swoje złe postępowanie, sprzeciwiając się świadectwom danym im przez Boga. ... Zaniepokoił umysł Henry'ego Nicholsa w związku z wizjami i Henryk nigdy nie doszedł do siebie. ... Wizje są albo z Bóg czy Diabeł. W tej sprawie nie można zająć stanowiska połowicznego. ²²

Pomimo wątpliwości co do inspiracji pani White, Andrews, podobnie jak Fannie, nadal służył kościołowi. Andrews miał trudne życie. W 1872 roku zmarła jego żona Angelina. W 1874 roku wraz z dwójką dzieci popłynął do Europy jako misjonarz. W 1878 roku Andrews wrócił do Stanów Zjednoczonych, aby pochować swoją córkę Mary i brata. Andrews był w złym stanie zdrowia i wrócił do Europy dopiero w następnym roku. Joseph Smoot w wydaniu Adventist Heritage z wiosny 1984 roku donosi, że w 1883 roku pani White napisała list do BL Whitneya, ostro krytykując Andrewsa:

„Powiedziała, że Andrews „sprawiał wrażenie cierpiącego, chociaż nie wytrzymał więcej niż zwykli robotnicy podczas ich pierwszego doświadczenia w tej pracy”. Uważała, że Andrews ma „chorobę umysłową”. Pani White myślała, że John Andrews umrze i powiedziała, że „ nie może modlić się o jego życie , ponieważ uważam, że on prowadził i nadal wstrzymuje pracę w Szwajcarii”. […] Doszła do wniosku, że nie chce, aby Andrews „został ranny, ani też nie chcę, aby sprawa Boża zniosła przeszkodę i kształt jego chorej wyobraźni” ^{23 .}

To zdumiewające, że pani White nie potrafiła nawet zmusić się do modlitwy za Andrewsa, pionierskiego misjonarza i autora, który całe swoje życie poświęcił pracy Kościoła SDA! Porównajmy to ze Szczepanem, który modlił się za swoich morderców, gdy oni go kamienowali. Porównajmy to z Jezusem, który nie tylko prosił Boga, aby przebaczył tym, którzy go mordowali, ale także powiedział: „módlcie się za tych, którzy wbrew wam wyzyskują”. (Łukasz 6:28)

Następnie pani White napisała do Andrewsa list, który Smoot opisuje jako „najsurowszą naganę, jaką mu kiedykolwiek udzieliła”.

„Powiedziała: «Jeśli zejdziesz do grobu, nie chcę, żebyś zszedł w oszustwie». ... przystąpiła do wyliczania jego wad charakteru. Czując, że rodziny Andrewsów i Stevensów od początku były złą mieszanką, wierzyła, że podsyciły w nim pragnienie „pragnienia współczucia, miłości do współczucia, bycia traktowanymi jako cierpiącego niedostatki i jako męczennika. Opowiedziała mu o jego grzechu rozpamiętywania siebie, o żałobie po żonie i córce, tak jak to zrobił... Długo zastanawiając się nad odrzuceniem przez niego jej rady dotyczącej ponownego małżeństwa [nigdy tego nie zrobił], powiedziała mu, że nie był dobrym ojcem dla swego syna Karola .” ²⁴

Smoot konkluduje, że „ten list musiał złamać ducha i wolę życia Andrewsa”. Andrews zmarł kilka miesięcy później , 21 października 1883 roku.

„Siostra White wezwała mnie do waszego szpitala i rozmawiała ze mną dwie lub trzy godziny, kiedy wydawało mi się, że moja głowa prawie mnie zniszczy. Wydawało mi się, że pęknie. Denerwowałem się każdą uncją energii, którą wkładałem słuchałem tego wszystkiego. Mówię ci, że niektóre rzeczy były tak uszczypliwe, jak tylko człowiek może usłyszeć. Czasami wtrąciłbym słowo. Powiedziała: „Powinieneś był nie sprawować urzędu przez lata”. ²⁵

Lincoln modli się przed bitwą pod Gettysburgiem

DM Canright opisuje, jak pani White odrzuciła prośby Prezydenta Lincolna o dzień modlitwy i postu w intencji wyniszczonego wojną narodu:

„Pan Lincoln w potrzebie poprosił o modlitwę wszystkich chrześcijan i wyznaczył dni postu i modlitwy. O tych dniach pani White powiedziała: ‚Widziałam, że te narodowe posty były obrazą Jehowy. . . Post narodowy jest ogłoszono! Och, co za obraza dla Jehowy!” ( Tetimonies , Vol. I., s. 257) W ten sposób współczuła panu Lincolnowi i narodowi w godzinie potrzeby.

„Dzień przed straszliwą bitwą pod Gettysburgiem, od której odmieniły się losy narodu, pan Lincoln spędził noc na pełnej udręki modlitwie do wszechmogącego Boga. Tak świadczy jego biograf. Jednak ani pani White, ani żaden z jej zwolenników nie ofiarował pojedyncza modlitwa za niego lub za naród. Byłem z nią – i z nimi – i wiem. Przez całe dwadzieścia osiem lat bycia adwentystą nigdy nie modliłem się za Prezydenta, za Kongres, za gubernatora ani za nikogo innego. sprawujących władzę. Nigdy nie słyszałem, żeby pani White, Starszy White ani ktokolwiek z nich to robiła. Od tego czasu często uczestniczyłem w ich dużych spotkaniach, ale nigdy nie słyszałem, żeby modlili się za żadnego urzędnika rządowego. ²⁶

Porównaj zachowanie pani White z zachowaniem Apostołów. Paweł polecił Galacjanom, aby przywrócili uwikłanego w grzech „ducha łagodności” (Gal. 6:1). Powiedział Tymoteuszowi, aby korygował wierzących „z łagodnością” (2 Tymoteusza 2:25 NASB). W pewnym momencie wydawało się, że Siostra White pożałowała, że ona i James aktywnie zaangażowali się w bycie „oskarżycielami naszych braci”, nazywając to „dziełem, w które zaangażowany jest Szatan”. ²⁷ Poprosiła Jakuba, aby wybaczył jej „wszelkie słowa zniecierpliwienia” i poczuła żal z powodu jej „zatwardziałości serca, a ponieważ moje życie nie było bardziej zgodne z życiem Chrystusa… Płaczę nad własną zatwardziałością serca moje życie, które nie było właściwym przykładem dla innych.” ²⁸ Pod koniec życia pani White napisała: „Chrześcijanin nie powinien wypowiadać ostrych słów wobec kogokolwiek, starego czy młodego. Takie słowa są podsycane przez wroga”. ²⁹ Jeśli Szatan nawołuje do ostrych słów, to czyje słowa znalazły się w jej świadectwach? Boga czy szatana?

• Zmiażdżenie opozycji: jak Ellen White traktowała tych, którzy ją odrzucili

1. Ronald Graybill, Power of Prophecy (rękopis niepublikowany, 1983), s. 23-35. 9. Uwaga: ten dokument został opublikowany w 2019 roku przez dr Graybilla i jest dostępny na Amazon.

2. HE Carver, DM Canright i JH Kellogg zeznali, że przekazali Ellen White informacje o ludziach, które później wykorzystała, pisząc „zeznania” tym samym osobom. Zobacz badanie roszczeń pani EG White do boskiej inspiracji (wydanie drugie, 1877), oświadczenie Merritta G. Kellogga (1908), wywiad pomiędzy Starszym GW Amadonem, Starszym AC Bourdeau i dr. Johnem Harveyem Kelloggiem w domu doktora JH Kellogga w Battle Creek, Michigan, (7 października 1907), wydrukowane w Spectrum , tom. 20, nie. 3, s. 61-62 oraz wydanie gazety Healdsburg Enterprise z 20 marca 1889 roku .

3. Ellen White, Świadectwa , tom. 2, s. 324,325.

4. Ellen White, List 6, 1868, ust. 5.

5. Tamże, ust. 6.

6. Tamże, ust. 5.

7. Ellen White, Świadectwo dla kościołów w Allegan i Monterey , s. 32-34.

8. Ellen White, Świadectwa , tom. 2, s. 360.

9. Ellen White, Świadectwa , tom. 2, s. 351.

10. Życie Barta Millarda zostało opisane w filmie z 2018 roku „ I Can Only Imagine” . Piosenka pod tym samym tytułem stała się „najczęściej odtwarzaną piosenką w historii radia chrześcijańskiego, a także najlepiej sprzedającą się piosenką chrześcijańską wszechczasów”. ( Wikipedia )

11. Ellen White, Uroczysty Apel , s. 25. 62. Pani White często używała słowa „bezwartościowy” w sensie ogólnym, ale także w konkretnych przypadkach. W jednym zeznaniu wyraźnie nazwała dzieci brata i siostry Paine „bezwartościowymi członkami społeczeństwa” (Manuscript 3, 1861, para. 4). Nie jest jasne, czym dzieci Paine'a zasłużyły na takie potępienie. Nazwała także dzieci Starszego Batesa „prawie bezwartościowymi” (List 1, 1864). Jeśli chodzi o młodego mężczyznę, którym zainteresowała się siostra Mary, Ellen White określiła go jako „przedmiot bezwartościowy. (...) Jest bezwartościowy” (List 30, 1875). W 1880 roku nazwała Mattie Stratton „bezwartościową dziewczyną” (List 61, 1880). W liście do Uriaha Smitha napisała: „Uważam Elmera za bezwartościowego chłopca” (List 19, 1885). Powiedziała siostrze Craig, że miała „bezwartościowe życie” (List 34, 1890). Do „młodego człowieka” napisała: „jesteś bezwartościowym synem” (List 365, 1905). Zobacz także: Świadectwa , t. 2 529, t. 3 141, t. 4 429, Świadectwa dla ministrów 441, Rękopis 2, 1875.

12. Graybill, Moc proroctwa , s. 23. 62.

13. Tamże. , P. 63.

14. Tamże. , P. 66, cytując list 6, 1869, list 14, 1869, list 2a, 1872.

15. Ellen White, List 3, 1860, do Williego White'a.

16. Fannie Bolton do EG White, 16 listopada 1892. („Fannie Bolton Story” White Estate, nr 25).

17. Fannie Bolton do EG White, 8 marca 1892. („Fannie Bolton Story” White Estate, nr 17).

18. JH Kellogg do ES Ballengera, 9 stycznia 1936.

19. Fannie Bolton do EG White, 15 grudnia 1895. („Fannie Bolton Story” White Estate, nr 82).

20. Fannie Bolton do pani EC Slawson, 30 grudnia 1914. („Fannie Bolton Story” White Estate, nr 134).

21. GB Starr, „The Watchcare of Jesus Over the Writings Connected with the Testimony of Jesus”, 2 czerwca 1915. (White Estate „Fannie Bolton Story”, nr 135).

22. Ellen White, List do „brata JN Andrewsa i siostry HN Smith”, 1860.

23. Gładki op. cyt. Prądy Adwentystyczne , tom. 1, #6, s. 1 7.

24. Tamże. , s. 7,8.

25. List Butlera do Kellogga, 9 czerwca 1904, opublikowany w Adventist Currents , tom. 1, nie. 5.

26. DM Canright, Życie pani EG White: Her False Claims Refuted , rozdział 15.

27. Ellen White, List 5, 1880.

28. Tamże.

29. Ellen White, List 203, 1903.