Zamieszanie z dokładnością

„ Oto wystąpię przeciwko tym, którzy prorokują fałszywe sny – mówi Pan ” (Jer. 23:32).

Wizje pani White dotyczące „czasu pieczętowania” stanowią jednoznaczny dowód na to, że nie przeszła testów proroka. Jest to oczywiste w nauczaniu Ellen White na temat czasu pieczętowania, jak napisano w jej przełomowej książce Wielki bój :

Kiedy na ludziach zostanie poddana ostateczna próba , wówczas zostanie wytyczona linia rozróżnienia między tymi, którzy służą Bogu, a tymi, którzy Mu nie służą. Chociaż przestrzeganie fałszywego sabatu zgodnie z prawem państwowym, jest sprzeczne do czwartego przykazania będzie wyznaniem wierności władzy sprzeciwiającej się Bogu, to zachowywanie prawdziwego sabatu w posłuszeństwie prawu Bożemu jest dowodem lojalności wobec Stwórcy. znak poddania się władzom ziemskim, przyjmij znamię bestii, drugi wybierając znak wierności boskiej władzy, otrzyma pieczęć Boga . ¹

„Anioł powracający z ziemi ogłasza, że jego dzieło zostało zakończone; na świat została poddana ostateczna próba i wszyscy, którzy okazali się wierni boskim przykazaniom, otrzymali „ pieczęć Boga żywego ”. wstawiennictwo w świątyni powyżej.” ²

1. „Ostateczny test” polega na wybraniu przestrzegania sabatu zamiast fałszywego sabatu narzucanego przez rząd.

2. „Ostateczny test” był już przyszłością , kiedy w 1911 r. opublikowano „ Wielki bój”. Pani White pisze w czasie przyszłym, mówiąc: „ Kiedy nastąpi ostateczny test …”

3. Ci „zapieczętowani” muszą „udowodnić” swoją wierność Bogu, wybierając przestrzeganie praw Bożych, a nie praw państwa.

4. „Pieczęć Boża” jest nadawana tym, którzy przejdą „ostateczną próbę”, wybierając Boży Sabat zamiast narzuconego przez państwo Sabatu.

5. Aby otrzymać „pieczęć Boga” należy przejść „próbę końcową”. Dlatego też pieczętowanie nie mogło rozpocząć się przed rokiem 1911 , ponieważ „ostateczna próba” nie nastąpiła jeszcze przed rokiem 1911.

Jako kolejny dowód pani White rozważała zapieczętowanie w przyszłości, w 1889 roku napisała, że dzieci Boże zostaną zapieczętowane „za chwilę”:

„ Za chwilę każdy, kto jest dzieckiem Bożym, będzie miał na sobie Jego pieczęć. Och, niech zostanie położona na naszych czołach! Któż zniesie myśl, że będzie przechodził obok, gdy anioł wyjdzie, aby opieczętować sługi? Boga na ich czołach?” ³

W książce Wielki bój pani White tak opisuje specyficzne cechy 144 000:

„Na kryształowym morzu przed tronem, tym szklanym morzu, jakby zmieszanym z ogniem – tak olśniewającym chwałą Bożą – zebrała się armia [1], która „odniosła zwycięstwo nad bestią” i nad jego wizerunkiem, i nad jego znakiem, i nad liczbą jego imienia . Z Barankiem na górze Syjon, „mającymi harfy Boże”, stoją sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali odkupieni spośród ludzi; i słychać je jak szum wielu wód i jak szum wielki grzmot, „głos harfiarzy grających na harfach”. I śpiewają przed tronem „nową pieśń”, pieśń, której nikt nie może się nauczyć oprócz stu czterdziestu czterech tysięcy. Jest to pieśń Mojżesza i Baranka – pieśń wybawienia. Nikt oprócz stu czterdziestu – cztery tysiące ludzi może nauczyć się tej pieśni, gdyż jest to pieśń ich doświadczenia – doświadczenia, jakiego nie doświadczyła żadna inna grupa. „To są ci, którzy podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie”. Ci, przeniesieni z ziemi spośród żyjących , są liczeni jako „pierwociny dla Boga i Baranka”. Objawienie 15:2, 3;14:1-5 [3] „To są ci, którzy wyszli z wielkiego ucisku;” przeszli przez czas ucisku, jakiego nigdy nie było, odkąd istnieją narody, [4] przetrwali udrękę czasu ucisku Jakuba , [5] przetrwali bez orędownika podczas ostatecznego wylania sądów Bożych . ... [6] Widzieli ziemię spustoszoną przez głód i zarazę, słońce mające moc palić ludzi wielkim upałem, a oni sami znosili cierpienia, głód i pragnienie . ⁴

Z powyższego wynika, że 144 000 (tych, którzy otrzymali Pieczęć Boga) można rozpoznać po sześciu następujących cechach:

1. Odniosłem zwycięstwo nad „Znakiem Bestii”
2. Żyli i zostali przemienieni po powrocie Jezusa
3. Przeszedł przez czas wielkiego ucisku
4. Przeszedł przez „czas ucisku Jakuba”
5. Stanął bez orędownika
6. Przeżył ostateczne sądy Boże na ziemi

Oczywiście nikt żyjący w XIX wieku nie przeżył żadnego z tych doświadczeń. Nikt nie został przemieniony podczas Drugiego Przyjścia, nikt nie przeszedł przez czas ucisku, nie pozostał bez orędownika ani nie przeżył sądów ostatecznych. Według Ellen White, która napisała w 1899 roku, nawet Znak Bestii nie został jeszcze zamanifestowany:

" Nikt nie otrzymał jeszcze znamienia bestii . Czas próby jeszcze nie nadszedł . Prawdziwi chrześcijanie są w każdym Kościele, nie z wyjątkiem wspólnoty rzymskokatolickiej. Nikt nie jest potępiony, dopóki nie otrzyma światła i nie zobaczy obowiązku czwarte przykazanie. Ale kiedy zostanie wydany dekret egzekwowania fałszywego sabatu , a donośny krzyk trzeciego anioła ostrzeże ludzi przed oddawaniem czci bestii i jej obrazowi, granica między fałszem a prawdą zostanie wyraźnie zarysowana. Wtedy ci, którzy nadal trwają w występku, otrzymają znamię bestii .” ⁵

Zatem jasne jest, że w XIX wieku nikt nie był opieczętowany ani nie należał do grona 144 000.

W 1911 roku prorokini wierzyła, że czas pieczętowania należy jeszcze do przyszłości. Jednak jej „wizje” sprzed 62 lat przedstawiają zupełnie inny obraz. Uważała, że w latach czterdziestych XIX wieku czas pieczętowania był już w pełni:

„Szatan używa teraz wszelkich środków w tym czasie pieczętowania , aby odciągnąć umysły ludu Bożego od teraźniejszości, pieczętując prawdę i spowodować ich zachwianie. Widziałem zasłonę, którą Bóg nakrywał swój lud, aby go chronić w czas ucisku, a każda dusza, która była zdecydowana na prawdę i miała czyste serce, miała zostać okryta osłoną Boga Wszechmogącego.” ⁶

„ Widziałam , że szatan działał na różne sposoby, aby odwrócić uwagę, zwieść i odciągnąć lud Boży właśnie teraz, w czasie pieczętowania ”. ⁷

W styczniu 1849 roku Biali opublikowali broszurę zatytułowaną „ Do tych, którzy otrzymują pieczęć Boga żywego ”. Jest to czas teraźniejszy, wskazujący na czynność, która aktualnie ma miejsce. To nie jest czas przyszły. Czas przyszły brzmiałby: „Tym, którzy otrzymają pieczęć”. W tej broszurze pani White napisała, że nie tylko byli w czasie zapieczętowania, ale zbliżali się do jego końca:

„ Czas pieczętowania jest bardzo krótki i wkrótce dobiegnie końca . Teraz jest czas, aby nasze powołanie i wybranie było pewne, podczas gdy czterej aniołowie trzymają cztery wiatry”. ⁸

W marcu 1849 roku pani White wyraźnie napisała, że są w trakcie zapieczętowania:

„Widziałam, że szatan działał na różne sposoby, aby odwrócić uwagę, odciągnąć i zwieść lud Boży właśnie teraz, w czasie pieczętowania ”. ⁹

Pani White posunęła się nawet do zidentyfikowania niektórych z tych, którzy otrzymali pieczęć Bożą w czasie pieczętowania...

„ Widziałam, że ona [pani Hastings, która właśnie umarła] została zapieczętowana i na głos Boga powstanie, stanie na ziemi i będzie ze 144 000. Widziałam, że nie musimy po niej opłakiwać; ona odpocznij w czasie utrapienia.” ¹⁰

Później napisała, że niektórzy starsi mężczyźni w kościele mieli na sobie „pieczęć Boga”:

„Na naszej ziemi żyją ludzie, którzy przekroczyli wiek czterdziestu dziesięciu lat. Naturalne skutki starości widać w ich słabości. Ale oni wierzą Bogu, a Bóg ich kocha. Pieczęć Boża jest na nich i oni będzie wśród tych, o których Pan powiedział: ‚Błogosławieni są umarli, którzy w Panu umierają’”. ¹¹

W swojej książce A Seal of the Living God , opublikowanej w 1849 roku, Joseph Bates cytuje wizję Ellen White dotyczącą czasu pieczętowania. W tej wizji pani White twierdzi, że „nie wszyscy” święci zostali jeszcze zapieczętowani, co sugeruje, że niektórzy zostali już zapieczętowani:

„Aniołowie powstrzymują wiatry. To Bóg powstrzymuje moce. Aniołowie nie odpuścili, bo nie wszyscy święci są zapieczętowani. Rozpoczął się czas ucisku. Rozpoczął się. Powód, dla którego cztery wiatry nie są odpuścić, to dlatego, że święci nie są wszyscyzapieczętowany . To [kłopoty] narasta coraz bardziej; ten ucisk nie ustanie, dopóki ziemia nie zostanie usunięta z niegodziwych. Oni [wiatry] są po prostu gotowi, by wiać. Nałożono czek, ponieważ nie wszyscy święci są opieczętowani.” ¹²

Nie ma wątpliwości, że pani White na podstawie swoich wizji nauczała, że pieczętowanie miało miejsce w 1849 r. A jednak w 1911 r. opisuje pieczętowanie jako wydarzenie przyszłe, czynność, która będzie miała miejsce w czasie „ostatecznej próby”. Czy może być coś bardziej zagmatwanego?

Chociaż większość adwentystów prawdopodobnie nie była świadoma wcześniejszych wypowiedzi pani White, najwyraźniej niektórzy zauważyli tę rozbieżność, ponieważ pani White skarżyła się później na zapytania, które otrzymywała na ten temat:

„Będą przychodzić listy z pytaniami dotyczącymi zapieczętowania ludu Bożego, kto i ile zostanie opieczętowanych, oraz z innymi ciekawskimi pytaniami . Myślę, że musimy im powiedzieć, aby czytali i mówili o rzeczach, które są wyraźnie objawione. Mamy zachęta w Słowie, że jeśli będziemy postępować pokornie z Bogiem, otrzymamy pouczenia. Nie należy jednak zachęcać do wścibskiej ciekawości. ¹³

Być może jednym z tych „wścibskich pytań”, które pani White nie potrafiła wyjaśnić, było to, w jaki sposób pieczętowanie rozpoczęło się w 1849 r., najwyraźniej zostało zatrzymane i było już przyszłością. W rzeczywistości odpowiedź pani White brzmiała: „Przestań zadawać mi pytania dotyczące zapieczętowania!”

Po rozczarowaniu w 1844 roku Joseph Bates wymyślił pogląd, że adwentyści przechodzą siedmioletni okres prób dotyczących prawdy o sabacie. Ten siedmioletni okres miał zakończyć się jesienią 1851 roku wraz z powrotem Chrystusa. Przez pewien czas biali byli uwikłani w ten błąd, ale pod koniec sierpnia 1851 roku było oczywiste, że Chrystus nie powróci, a Jakub przyznał, że była to fałszywa nauka:

„Powszechnie wiadomo, że niektórzy bracia nauczają, że wielkie dzieło zbawienia reszty, za wstawiennictwem naszego wielkiego Arcykapłana, zakończy się za siedem lat od zakończenia 2300 dni, jesienią 1844 roku Niektórzy, którzy w ten sposób nauczali, że bardzo wysoko szanujemy i kochamy „gorąco” jak bracia, i czujemy, że wypada nie spieszyć się z powiedzeniem czegokolwiek, co mogłoby zranić ich uczucia, a mimo to nie możemy powstrzymać się od podania pewnych powodów, dla których nie otrzymujemy czas." ¹⁴

Następnie James dodał: „Teraz zdecydowanie znajdujemy się w fazie oczekiwania ”. ¹⁵

Zwróć uwagę, jak „natchnione” pisma Ellen White zmieniły się po tym, jak James złożył swoje oświadczenie:

W końcu wymyślono powód, dla którego pieczętowanie mogło rozpocząć się w latach czterdziestych XIX wieku, a następnie zakończyć i stać się przyszłością. Czy to była wina prorokini? Czy popełniła błąd? Czy jej wzrok był błędny? Nie, oczywiście nie! To nie była jej wina. To była wina adwentystów! To oni byli winni! Choć może to zabrzmieć niedorzecznie, pani White zrzuciła winę za swoje niepowodzenie na biedny lud adwentystów:

„Gdyby lud Boży postępował zgodnie z Jego radą, dzieło Boże posunęłoby się naprzód, poselstwa prawdy dotarłyby do wszystkich ludzi zamieszkujących całą ziemię. Gdyby lud Boży uwierzył Mu i był wykonawcami Jego słowa, gdyby przestrzegali Jego przykazań, anioł nie przyleciałby przez niebo z poselstwem do czterech aniołów, którzy mieli spuścić wiatry, aby wiały na ziemię, krzycząc: Trzymajcie, trzymajcie cztery wiatry, które nie dmuchają na ziemię, dopóki nie opieczętuję sług Bożych na ich czołach, ale ponieważ lud jest nieposłuszny, niewdzięczny i bezbożny, jak starożytny Izrael, przedłuża się czas, aby wszyscy mogli usłyszeć ostatnie orędzie miłosierdzia głoszone głośno głos. Dzieło Pana zostało utrudnione, a czas pieczętowania opóźniony . ²³

Masz to. Cały chaos wokół czasu pieczętowania jest dziełem adwentystów. Być może nie dawali wystarczającej dziesięciny i ofiar. Być może nie udało im się kupić wystarczającej liczby książek Ellen White, aby rozdać je sąsiadom. Jakikolwiek był powód, Bóg musiał przerwać pieczętowanie w połowie strumienia, wezwać Swoich aniołów z powrotem do ich zadania zapieczętowania i przełożyć to wydarzenie na późniejszy termin. Brzmi zagmatwanie? Masz rację. To jest. Apostoł posiadający prawdziwy dar proroctwa ujął to najlepiej:

„Albowiem Bóg nie jest sprawcą zamieszania” (1 Koryntian 14:33) .

1. Ellen White, Wielki spór , s. 23. 605.

2. Tamże, s. 2. 614.

3. Ellen White, Komentarz biblijny SDA , tom. 7, s. 969, 970 (1889).

4. Ellen White, Wielki bój , s. 23. 649.

5. Ellen White, Ewangelizacja, s. 234-235.

6. Ellen White, The Present Truth , 1 sierpnia 1849.

7. Tamże.

8. Ellen White, „Do tych, którzy otrzymują pieczęć Boga żywego”, 31 stycznia 1849.

9. Ellen White, Manuscript 1, 1849, akapit. 8.

10. Ellen White, List 10, 1850, Wybrane przesłania , księga 2, s. 10. 263.

11. Ellen White, Komentarz biblijny SDA , tom. 7, s. 982.

12. Ellen White cytowana przez Josepha Batesa w ( A Seal of the Living God , s. 25,26.

13. Ellen White, Komentarz biblijny SDA, tom. 7, s. 918.

14. James White, Review and Herald , 19 sierpnia 1851.

15. Tamże. Zobacz Ellen G. White: The Early Years, tom 1 – 1827-1862, Arthur L. White (1985), s. 23. 209.

16. Ellen White, „Do tych, którzy otrzymują pieczęć Boga żywego”, 31 stycznia 1849.

17. Ellen White, The Present Truth , 1 sierpnia 1849.

18. Ellen White, Dary duchowe, tom 4b (1864), s. 25. 151.

19. Ellen White, Świadectwa dla Kościoła, tom. 4 (1876-1881), s. 2. 123.

20. Ellen White, The Review and Herald , 9 stycznia 1883.

21. Ellen White, The Review and Herald , 18 sierpnia 1885.

22. Ellen White, The Gospel Herald , 1 sierpnia 1910.

23. Ellen White, Letter 106, 1897. Wydany przez Ellen G. White Estate w Waszyngtonie, DC, 12 marca 1986. Cały list. Wydania rękopisów, tom. 15, s. 292-293.

24.WC Biały list z 18 kwietnia 1929 r.