Krajowe prawo niedzielne: fakt czy fikcja?   

W 1847 roku Joseph Bates w swojej książce „ Szabat dnia siódmego ” po raz pierwszy zaproponował, że przestrzeganie sabatu jest Pieczęcią Boga, a zachowywanie niedzieli jest znakiem bestii. Historyk Adwentystów Dnia Siódmego, George Knight, pisze w czasopiśmie korporacji SDA, Adventist Review :

Bates przedstawił to, co stało się sabatariańskim rozumieniem znaku bestii. Opierając się na Objawieniu 12:17, w którym zawarto pogląd, że Bóg będzie miał resztkę w dniach ostatecznych, która będzie „przestrzegać przykazań Bożych”, zauważył, że „będzie jeszcze potężna walka o przywrócenie i przestrzeganie dnia siódmego” szabat, który doświadczy każdą żywą duszę, która wejdzie w bramy miasta” (SDS [1847], 60). Lud Boży miał być „prześladowany za przestrzeganie przykazań” przez tych, którzy mieli znamię bestii. „Czy nie jest jasne” – zapytał Bates, badając Objawienie 14:9-12, „że pierwszy dzień tygodnia w dniu sabatu, czyli dnia świętego, jest znakiem bestii [?]”. Zatem na końcu czasów tylko dwa grupy miały żyć na ziemi – ci, którzy mają znamię bestii i ci, którzy przestrzegają przykazań Bożych, łącznie z sabatem dnia siódmego (tamże, 59). ¹

W 1849 roku Bates opublikował książkę zatytułowaną A Seal of the Living God , w której objaśnia swoje teorie:

Teraz wszyscy wierzący w Adwent, którzy uczestniczyli i uczestniczą w orędziach adwentowych podanych w Obj. 14:6-13, będą miłować i przestrzegać tego przymierza z Bogiem, a zwłaszcza Jego Świętego Sabatu w tym przymierzu; jest to część 144 000, którzy mają teraz zostać opieczętowani.

Drugą część stanowią ci, którzy nie rozumieją jeszcze tak dobrze doktryny adwentowej; ale starają się służyć Bogu całym swym sercem i są chętni oraz przyjmą to przymierze i Sabat, gdy tylko usłyszą ich wyjaśnienie. Będą oni stanowić 144 000, którzy mają teraz zostać opieczętowani „pieczęcią Boga żywego”, która to pieczęć pozwoli im przetrwać czas ucisku. ²

James i Ellen White wkrótce przyjęli nauki Bates, a pani White zaczęła mieć wizje potwierdzające pomysł Batesa. Jest oczywiste, że Bates, Biali i inni adwentyści „za zamkniętymi drzwiami” wierzyli, że proces zapieczętowania już się rozpoczął, ponieważ w styczniu 1849 roku pani White napisała artykuł zatytułowany „Do tych, którzy otrzymują pieczęć Boga żywego”. W artykule tym pisze:

Nadszedł czas, aby prawo Boże było w naszych umysłach (na czołach) i było zapisane w naszych sercach. ... Czas ciągnął się o kilka lat dłużej, niż się spodziewali, dlatego myślą, że może potrwać jeszcze kilka lat i w ten sposób ich umysły są wyprowadzane od obecnej prawdy, poza świat. Widziałem w tym wielkie niebezpieczeństwo; bo jeśli umysł jest wypełniony innymi rzeczami, obecna prawda jest odrzucona i na naszych czołach nie ma miejsca na pieczęć Boga żywego. Tą pieczęcią jest Sabat. ³

Dla Ellen White sabat jest tym, co wyznacza różnicę między tymi, którzy są lojalni wobec Boga, a tymi, którzy są wobec Niego nielojalni. Ona pisze:

Sabat jest wielkim pytaniem testowym. Jest to linia demarkacyjna pomiędzy lojalnym i prawdziwym a nielojalnym i przestępcą. ... Jest to pieczęć Boga żywego. ⁴

W ten sposób dokonuje się rozróżnienia pomiędzy lojalnymi i nielojalnymi. Ci, którzy pragną mieć pieczęć Bożą na czole, muszą przestrzegać szabatu, o którym mowa w czwartym przykazaniu . W ten sposób odróżniają się od nielojalnych, którzy przyjęli instytucję stworzoną przez człowieka w miejsce prawdziwego sabatu. Przestrzeganie dnia odpoczynku Bożego jest oznaką różnicy pomiędzy tym, który służy Bogu, a tym, który Mu nie służy. ⁵

Pomysł, że szabat był „linią demarkacyjną” między lojalnymi i nielojalnymi, reprezentuje radykalne odejście od tradycyjnych nauk protestanckich z XIX wieku. Protestanci tamtych czasów nauczali, że Znak Bestii oznacza wierność papiestwu. Wierność papiestwu obejmowała wierność wielu błędom i przesądom papiestwa, takim jak:

• Cześć papieżowi jako Bogu na ziemi, który może odpuszczać grzechy
• Adoracja i kult Najświętszej Maryi Panny
• Przeistoczenie (chleb staje się rzeczywistym Ciałem Chrystusa)
• Czyściec (miejsce tymczasowej męki grzeszników)
• Konfesjonał
• Kapłaństwo stanu niezamężnego, żyjącego w celibacie
• Modlitwy do apostołów i świętych, modlitwy za przebywających w czyśćcu i modlitwy powtarzalne (różańce)
• Adoracja relikwii i bożków świętych
• Zbawienie przez uczynki
• Pozabiblijne źródła inspiracji, takie jak ojcowie kościoła
• Chrystianizacja pogańskich świąt, takich jak Wielkanoc i Boże Narodzenie

Można by wymienić więcej. Jak widać, istnieje wiele cech wskazujących na wierność błędom papiestwa. Joseph Bates w swojej książce Pieczęć Boga żywego niewiele wspomniał o wszystkich głębokich różnicach między katolicyzmem a protestantyzmem. Zamiast tego skupił się na jednej kwestii, która była dla niego najważniejsza: przestrzeganiu sabatu. Zdaniem Batesa Znak Bestii nie był uwielbieniem Marii. To nie była wiara w czyściec. Nie była to wiara w spowiedź czy przeistoczenie. Znak Bestii był niedzielnym kultem.

Dlaczego Bates wybrała niedzielne nabożeństwo ponad wszystkie inne znaki rozpoznawcze katolicyzmu? W rozdziale 1 wyjaśniono szalejącą wrogość między Batesem a głównymi kościołami protestanckimi. Identyfikując niedzielę jako Znak Bestii, Bates znalazł sprytny sposób na wrzucenie znienawidzonych kościołów protestanckich do tego samego koszyka, co katolików. Jednym mistrzowskim posunięciem był w stanie wysłać do piekła wszystkie kościoły protestanckie, które tak rozwścieczyły jego i jego współpracowników za odrzucenie ruchu Millera wyznaczającego czas. Jednym odważnym posunięciem Batesowi udało się na nowo zdefiniować prawie trzysta lat protestanckich nauk Lutra i innych wielkich reformatorów, którzy utożsamiali Znak Bestii z wiernością heretyckim naukom Rzymu wymienionym powyżej .

Zatrzymaj się na chwilę i porównaj Josepha Batesa z wielkimi reformatorami protestanckimi. Protestanccy badacze Biblii, tacy jak Hus, Hieronim, Luter i Zwingli, wszyscy byli ludźmi wielkiej wiary i intelektu. Byli to wybitni przywódcy kościelni, których przyjmowali książęta i królowie. Wszyscy wyróżnili się na uniwersytetach. Biegle władali oryginalnymi językami biblijnymi. Byli doceniani zarówno przez przyjaciół, jak i wrogów za swoją błyskotliwość i osiągnięcia naukowe. Porównaj tych wielkich przywódców z Josephem Batesem. Był emerytowanym kapitanem statku morskiego. Nie miał wyższego wykształcenia ani żadnego formalnego wykształcenia w zakresie interpretacji Biblii. Nie znał oryginalnych języków biblijnych. Dokonywał lekkomyślnych i fanatycznych przepowiedni w oparciu o błędne zrozumienie proroctw biblijnych. Przepowiednie te nie spełniły się i został upokorzony. (Wiele absurdalnych i dziwacznych proroczych nauk Josepha Batesa omówiono w rozdziale 1 ). Pomimo tego wszystkiego Bates postawił się w sytuacji, w której mógł unieważnić trzysta lat wysoko wykształconych i wysoko cenionych protestanckich uczonych biblijnych. Jednym mistrzowskim ruchem odrzucił protestanckich reformatorów i zepchnął ich kościoły do Babilonu. Oświadczył, że jedyna dotychczas nierozpoznana herezja, kult niedzielny , jest budzącym grozę Znakiem Bestii. ⁶ Co zaskakujące, garstka wierzących rzeczywiście uwierzyła słowom Batesa, a nie słowom cenionych i sprawdzonych reformatorów protestanckich. Pomysł Batesa stał się później rdzeniem proroczego nauczania Adwentystów Dnia Siódmego.

Chociaż teoria Batesa zdawała się znaleźć akceptację wśród tych, którzy już byli skłonni myśleć o kościołach protestanckich jako o Babilonie, tak naprawdę nigdy nie przyjęła się u innych. Niektórym trudno było zrozumieć, jak można utracić wyznania chrześcijańskie, a jednak były to organizacje wysyłające misjonarzy po całym świecie, szerzących ewangelię; w międzyczasie adwentyści „za zamkniętymi drzwiami” twierdzili, że przesłanie ewangelii zakończyło się w 1844 roku i spędzali czas na kłótniach między sobą na temat szabatu i różnych interpretacji proroctw. Bates miał trudne zadanie, aby przekonać ludzi, że Znak Bestii nie oznacza już wierności naukom Rzymu jako całości, ale tylko jednej nauce: niedzielnemu kultowi . Na szczęście dla niego znalazł sprzymierzeńca, który zapewnił mu natchnienie, którego tak wyraźnie brakowało w Biblii. Bates zwróciła się do młodej prorokini Ellen White, która w 1847 roku ujrzała w wizji następujące słowa :

Widziałam , że Bóg nie zmienił szabatu, bo On nigdy się nie zmienia. Ale papież zmienił ten dzień z siódmego na pierwszy dzień tygodnia; miał bowiem zmienić czasy i prawa. ⁷

W ten sposób, z niewielką pomocą prorokini, adwentyści „zamknęli drzwi” powiązali zmianę dnia kultu z papiestwem, identyfikując w ten sposób niedzielne nabożeństwa jako najważniejszą cechę wyróżniającą fałszywe chrześcijaństwo.

Na nieszczęście dla wierzących w prawdziwość wizji Ellen White teoria mówiąca, że papież zmienił dzień nabożeństwa, została później obalona przez badacza SDA, dr Samuele Bacchiocchi. W swojej przełomowej książce From Sabbath to Sunday dr Bacchiocchi przedstawia niezbite dowody na to, że zmiana w przestrzeganiu sabatu z sabatu na niedzielę w rzeczywistości nastąpiła znacznie wcześniej, niż wcześniej przypuszczano. W latach 70. Bacchiocchi był pierwszym i jedynym niekatolikiem, któremu pozwolono studiować na Katolickim Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Tam uzyskał dostęp do archiwów kościelnych i mógł znaleźć bezcenny materiał badawczy do swojej książki. Chociaż prawdopodobnie nie było celem jego książki uniewinnienie papieża, jego badania wykazały, że przejście z nabożeństwa szabatowego na niedzielne nastąpiło znacznie wcześniej w historii, niż wcześniej przyznała Korporacja Adwentystów Dnia Siódmego. Tak naprawdę zmiana nastąpiła na długo przed objęciem władzy przez papiestwo. Odkrycia te podają w poważne wątpliwości, czy niedzielne nabożeństwa można uznać za wierność papiestwu, ponieważ praktyka ta była dobrze ugruntowana w całym chrześcijaństwie na wieki przed pojawieniem się pierwszego papieża.

W 1997 Bacchiocchi napisał:

Różnię się od Ellen White na przykład co do pochodzenia niedzieli. Naucza, że w pierwszych wiekach wszyscy chrześcijanie przestrzegali sabatu i to głównie dzięki wysiłkom Konstantyna wielu chrześcijan w IV wieku przyjęło święcenie niedzieli. Moje badania pokazują, że jest inaczej. Jeśli czytasz mój esej, JAK ZACZĘŁO SIĘ ŚWIETANIE NIEDZIELI? podsumowując moją rozprawę, zauważycie, że pochodzenie świętowania niedzieli umiejscawiam w czasach cesarza Hadriana, w roku 135 ^n.e.8

Cesarz Hadrian, rok 135, był prawie pół tysiąca lat wcześniejszy od pierwszego papieża, który rozpoczął służbę w roku 606 . ⁹ Podczas gdy większość adwentystów dnia siódmego zaakceptowała ustalenia Bacchiocchiego, niektórzy ultrakonserwatyści wyśmiewali go jako jezuitę wysłanego potajemnie przez katolików w celu infiltracji i zniszczenia sekty SDA. Jednak jego wokalni krytycy nigdy nie byli w stanie przedstawić żadnych dowodów obalających jego nauki lub udowadniających, że kiedykolwiek miał jakiekolwiek powiązania z jezuitami.

Ustaliwszy, że Znak Bestii jest kultem niedzielnym, dla Batesa miało sens jedynie to, że kult szabatu powinien być Pieczęcią Boga. Bates znalazł swoje dowody w Starym Testamencie, gdzie szabat był znakiem Starego Przymierza między Bogiem a Hebrajczykami. ¹⁰ Jednakże Bates zignorował dowody podane w Nowym Testamencie wskazujące, że znakiem lub pieczęcią Nowego Przymierza jest Duch Święty.

Celem plomby jest uniemożliwienie zmiany zawartości opieczętowanego przedmiotu. Prawa zapieczętowanego pierścieniem króla nigdy nie można było zmienić. Zauważcie, że pieczęć nie jest samym prawem, ale czymś, co zapobiega jego zmianie. Kiedy Daniela wrzucono do Jaskini Lwa, wejście zostało „zapieczętowane”, co wskazywało, że królewskiego edyktu nie można było cofnąć. Podobnie grób Chrystusa został „zapieczętowany” przez Piłata, aby uniemożliwić komukolwiek kradzież ciała i twierdzenie, że Chrystus żyje, co udaremniło wyrok śmierci Piłata. ¹¹

Księga Apokalipsy nie podaje wielu szczegółów na temat tego, czym jest pieczęć Boża, ani nie wyjaśnia zbyt wiele na temat tych, którzy są zapieczętowani. Objawienie podaje kilka szczegółów:

1. Ci, którzy są opieczętowani, są „sługami naszego Boga” (Obj. 7:3)
2. Jest ich 144 000 (Obj. 7:4)
3. Pochodzą z dwunastu pokoleń Izraela (Obj. 7:4)
4. Mają „Imię Ojca wypisane na czołach”. (W starożytnych pieczęciach na pieczęci zwykle znajdowało się imię króla.)
5. „Zostali wykupieni z ziemi” (Obj. 14:3)
6. Oni „są dziewicami” (Obj. 14:4)
7. „Podążają za Barankiem” (Obj. 14:4)
8. Ich mowa była czysta (Obj. 14:5)
9. Byli „bez winy” (Obj. 14:5).

To jest to. Nie ma absolutnie nic powiedziane na temat 144 000 osób przestrzegających sabatu. Jeśli przestrzeganie sabatu jest rzeczywiście najważniejszym i najbardziej widocznym znakiem oddzielającym prawdziwych chrześcijan od fałszywych, jeśli rzeczywiście jest „Pieczęcią Bożą”, to dlaczego Jan przynajmniej nie wspomniałby o tym na swojej liście cech charakterystycznych?

Apokalipsa św. Jana nie opisuje szczegółowo, czym jest pieczęć ani w jaki sposób jest ona udzielana, można zatem założyć, że było to pojęcie dobrze znane we wczesnym Kościele. Faktycznie, słowo „pieczęć” pojawia się w Nowym Testamencie wielokrotnie. Przeglądając te wersety, można dojść do solidnego zrozumienia tego, jak Kościół w czasach apostoła Jana rozumiał znaczenie i znaczenie „pieczęci”.

Apostoł Jan pisał o Jezusie:

....go zapieczętował Bóg Ojciec. (Jana 6:27)

Tak jak starożytni królowie pieczętowali przedmioty, aby uczynić je niezmienialnymi, tak Król Wszechświata zapieczętował Jezusa Chrystusa, aby zło nie mogło zniszczyć, zmienić ani zmienić tego, kim był. W jaki sposób Jezus został zapieczętowany? Jan pisał o Jezusie....

...ponieważ Bóg daje Ducha bez granic. (Jana 3:34)

Paweł wyjaśnia to rozumienie, pisząc wielokrotnie o obecności Ducha Świętego będącej pieczęcią chrześcijaństwa:

2Kr 1:22 - Który też nas opieczętował i włożył zadatek Ducha do serc naszych.

Ef 1:13 - W którym i wy [zaufaliście], potem usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię waszego zbawienia; w którym i potem uwierzyliście, zostaliście zapieczętowani tym świętym duchem obietnicy.

Ef 4:30 - I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.

List do Efezjan 4:30 jasno stwierdza, że Bóg pieczętuje wierzących, aby ich zachować aż do „dnia odkupienia”. Duch Święty jest dany wierzącym, aby zło nie mogło ich zniszczyć, zmienić ani zmienić.

Ani razu w Nowym Testamencie nie ma mowy o sabacie jako o znaku lub pieczęci dla chrześcijan. Tak jak obchody Wieczerzy Pańskiej zastąpiły żydowskie obchody Paschy, tak Duch Święty zastąpił szabat jako „znak” lub dowód, że dana osoba jest jednym z ludu Bożego.

Rozważ to dokładnie. Jak najlepiej poznać, czy dana osoba jest prawdziwym chrześcijaninem? Czy chodzi o dzień, w którym chodzą do kościoła? Nawet adwentyści dnia siódmego powiedzą wam, że chodzenie do kościoła w sobotę nie czyni nikogo chrześcijaninem. Są ludzie, którzy chodzą do kościoła w sobotę, a swoim postępowaniem wypierają się wiary chrześcijańskiej. Ich serca są pełne wypaczenia, nienawiści, cudzołóstwa i bałwochwalstwa. Jak więc najlepiej poznać, czy dana osoba jest prawdziwym chrześcijaninem? Na ich ducha! Jeśli mają Ducha Świętego w swoich sercach, będą objawiać owoce Ducha w swoim życiu: „miłość, radość, pokój, wielkoduszność, łagodność, dobroć, wiara” (Ga 5,22-23). Te owoce zamieszkującego Ducha Świętego będą widoczne dla wszystkich. Tak jak człowiek może rozpoznać, że drzewo jest jabłonią, obserwując jabłka wiszące na drzewie, tak też ludzie mogą obserwować prawdziwych chrześcijan na podstawie owoców Ducha objawiających się w ich życiu. Dlatego owoce Ducha są dowodem, prawdziwym znakiem wierzącego. Sabat nie jest oznaką prawdziwego chrześcijanina. Nigdy tak nie było. Nigdy tak nie będzie. Dowody Nowego Testamentu poświadczają, że Duch Święty jest „pieczęcią”, którą Ojciec pieczętuje Swoje wierne dzieci, a nie Sabat. „Jeśli zaś ktoś nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego” (Rzym. 8:9).

• SDA „Prawda” a prawda biblijna: Pieczęć Boża

1. George Knight, „What is Adventist in Adventism – An fragment z książki A Search for Identity ”, wydanie internetowe Adventist Review , http://www.adventistreview.org/2001-1524/story5.html, fragment: 8 stycznia 2008.

2. Joseph Bates, Pieczęć Boga żywego , s. 61, 62.

3. Ellen White, Present Truth , 31 stycznia 1849.

4. Ellen White, Wybrane przesłania, tom 3, s. 25. 423.

5. Ellen White, Review & Herald , 23 kwietnia 1901.

6. W oficjalnym oświadczeniu doktrynalnym Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, zatytułowanym Pytania o doktryny (Review and Herald Publishing Association, Waszyngton, DC, 1957), Kościół SDA sugeruje, że rozwój święcenia niedzieli jako „znaku Bestia” to wyjątkowa doktryna wymyślona przez adwentystów: „Żaden z tych [protestanckich] autorów minionych wieków nie odniósł znaku bestii specjalnie do kwestii sabatu, lecz powiązali to z papiestwem... Adwentystyczni heroldowie reformy sabatu doszedł do dalszego logicznego zastosowania znamienia bestii – utrzymując, że jest to w istocie próba zmiany sabatu w czwartym przykazaniu Dekalogu przez papiestwo, jego próba narzucenia tej zmiany chrześcijaństwu oraz akceptacja zastępcy papiestwa przez poszczególne osoby.” (s. 181) Chociaż adwentyści dnia siódmego bez wątpienia chcieliby przypisywać sobie oryginalną doktrynę, historyk SDA Leroy Froom w swojej książce Prophetic Faith (s. 913-916) wskazuje, że niektórzy baptyści dnia siódmego łączyli niedzielę z zgodnie ze Znakiem Bestii już w XVII wieku. Ponieważ Bates związał się z Baptystami Dnia Siódmego [SDB] i przyjął ich nauki dotyczące sabatu, możliwe jest, że przejął od nich doktrynę święcenia niedzieli będącej Znakiem Bestii. Nie jest jednak pewne, jak wybitni byli ci autorzy – nawet w obrębie własnego wyznania – i nie wiadomo, czy Joseph Bates był w posiadaniu ich pism lub w ogóle o nich wiedział. Dziś Kościół SDB oficjalnie odrzuca wszelki pogląd, jakoby przestrzeganie niedzieli było znakiem Bestii: „Baptyści dnia siódmego nie łączą święcenia niedzieli ze „znakiem bestii” wspomnianym w Obj. 13:15 (ani nie utożsamiają go z nim) -17, 16:2, 19:20 (NIV).” („A Comparison of Seventh Day Baptists with Seventh-day Adventists”, http://www.seattlesdb.org/sda_Compare.htm, fragment: 31 grudnia 2021 r.).

7. Ellen White, Słowo do małej trzódki (1847), s. 23. 18.

8. Doktor Samuele Bacchiocchi, 8 lutego 1997, w wiadomości e-mail wysłanej na „Bezpłatną listę mailingową katolików” catholic@american.edu.

9. Tytuł papież , wywodzący się od łacińskiego słowa papa (ojciec), był używany w drugim, trzecim i czwartym wieku naszej ery w odniesieniu do różnych czołowych biskupów. Nie oznaczało to wówczas uniwersalnego przywódcy kościoła chrześcijańskiego, jak dziś rozumie się tytułowego papieża . Według katolików pierwszym papieżem był Piotr, a po nim następowała kolejna linia papieży. Według „Christian Through the Centuries ” (Earle Cairns, 1981) „pierwszym średniowiecznym papieżem” był Grzegorz (590-604), który umocnił władzę w kościele w Rzymie i potwierdził duchową supremację biskupa Rzymu. Zrzekł się jednak tytułu papieża . Zatem pierwszym papieżem miał być jego następca, Sabinian, który nastąpił po nim w 606 r. n.e. W rzeczywistości biskup Rzymu nie był powszechnie uznawany za przywódcę kościoła chrześcijańskiego co najmniej aż do VII – a niektórzy historycy twierdzą, że do VIII wieku naszej ery.

10. Zobacz na przykład Wyjścia 31:13,17 i Ezechiela 20:12,20.

11. Estery 8:8; Daniela 6:17; Matt. 27:66.