Dylemat 2300 dni

„I rzekł do mnie: Do dwóch tysięcy trzystu dni, wtedy świątynia zostanie oczyszczona”. Dan. 8:14

Adwentyści Dnia Siódmego mają naprawdę wyjątkowe zrozumienie ósmego rozdziału Daniela, odmienne od innych wyznań chrześcijańskich. W tym artykule przeanalizujemy nauki Ellen White i Kościoła SDA dotyczące 8. rozdziału Daniela i proroctwa 2300-dniowego.

Aby zrozumieć 2300 dni, należy najpierw zrozumieć tożsamość „małego rogu” z Daniela 8:9. „Mały róg” to istota, która spustoszy „sanktuarium” na 2300 dni. Adwentyści Dnia Siódmego nauczają, że „małym rogiem” z ósmego rozdziału Daniela jest potęga rzymska. Pionierski teolog adwentystyczny JN Andrews pisze:

„W związku z tym działania przypisywane temu «małemu rogowi» w Księdze Daniela 8:10-13, 23-25; 11:31 i 12:11 należy rozumieć jako obejmujące swym zakresem zarówno pogański, jak i papieski Rzym”. ( Proroctwo Daniela, Cztery królestwa, Sanktuarium i 2300 dni , s. 69-70).

Pionier adwentyzmu Uriah Smith zapewnia nas, że nie ma innego wyjaśnienia:

„Rzym spełnia wszystkie wymagania proroctwa. Żadna inna potęga ich nie spełnia. Dlatego też Rzym, a nie żadna inna, jest tą potęgą, o której mowa”. ( Daniel i Objawienie , s. 162)

Czy to prawda, że tylko Rzym może reprezentować mały róg z ósmego rozdziału Daniela? Przeanalizujmy dowody.

Aby zrozumieć, dlaczego adwentyści nauczają, że mały róg z ósmego rozdziału Księgi Daniela to Rzym, musimy najpierw przejść do poprzedniego rozdziału Księgi Daniela. W siódmym rozdziale Księgi Daniela jest także mowa o mocy „małego rogu”, którą pierwsi uczeni protestanccy, a później adwentyści, opisali jako prześladowczą moc Rzymu. Matthew Henry, pisząc w roku 1712, przyznaje, że niektórzy protestanci uważają, że mały róg z siódmego rozdziału Daniela to Rzym:

„Czwarte królestwo to Rzymianie, a mały róg to Juliusz Cezar i kolejni cesarze (mówi Kalwin), antychryst, królestwo papieskie”. (Matthew Henry, Komentarz , s. 1075)

Według nauczania SDA, mały róg z Daniela 7 i mały róg z Daniela 8 mają tę samą moc. Na pierwszy rzut oka wydaje się to rozsądne, ponieważ oba są opisane jako „małe rogi”. Jednak wkrótce odkryjemy, że między tymi dwoma małymi rogami jest znacznie więcej różnic niż podobieństw.

Po pierwsze, ważne jest, aby zrozumieć, że w Księdze Daniela pomiędzy rozdziałami siódmym i ósmym następuje istotna zmiana akcentów. To przesunięcie wskazuje na inny nacisk.

Różnice te wskazują, że podczas gdy rozdział 7 koncentruje się ogólnie na świecie, rozdział 8 zawęża uwagę do przyszłych wydarzeń będących przedmiotem szczególnego zainteresowania Izraela.

Istnieją istotne różnice pomiędzy małym rogiem z Daniela 7 i małym rogiem z Daniela 8:

Jest oczywiste, że istnieje wiele znaczących różnic pomiędzy małym rogiem z Daniela 7 i małym rogiem z Daniela 8. Istnieją także różnice w czasie pojawienia się rogów na scenie historii.

„A z jednego z nich [jednego z czterech rogów kozła (Grecji)] wyrósł mały róg, który urósł niezmiernie w stronę wschodu i w stronę przyjemnej krainy”. Daniela 8:9

Księga Daniela 8:9 mówi, że mały róg miał pochodzić z jednej z części imperium Aleksandra, gdy znajdowały się one w „czasach ostatnich” (w. 23). Wskazuje to na potęgę wywodzącą się ze świata greckiego jakiś czas po śmierci Aleksandra i podziale jego królestwa (301 p.n.e.). Rzym nigdy nie był częścią Imperium Aleksandryjskiego ani nie wywodził się z żadnej części Cesarstwa Greckiego. Rzym pochodził z Włoch i został założony w 750 roku p.n.e. Rzym stał się republiką w 509 r. p.n.e. Rzym rzeczywiście podbił cztery części imperium greckiego, ale jest to kolejny dowód na to, że Rzym nie powstał z żadnej z czterech części imperium Aleksandra . Dlatego Rzym nie mógł dopasować proroczego symbolu rogu wyłaniającego się z rogu w obrębie Cesarstwa Greckiego.

„Mały róg” z siódmego rozdziału Daniela miał swój początek aż do panowania dziesięciu rogów (cesarzy/cezarów), czyli w pierwszym wieku naszej ery. „Mały róg” z ósmego rozdziału Daniela miał się pojawić „ w ostatnich czasach ich królestwa” (w. 23). „Ich królestwo” odnosi się do czterech części imperium aleksandryjskiego. „Czas ostatni”, czyli ostatnie dni czterech greckich królestw, przypadał na lata 200–100 p.n.e. Dlatego mały róg z Daniela 8 miał powstać na wieki przed pojawieniem się małego rogu z Daniela 7! Ta różnica w czasie jest mocnym dowodem na to, że moce „małego rogu” nie są takie same. Pojawiają się w bardzo różnych momentach historii ludzkości.

Według adwentystów 2300 dni rozpoczęło się w roku 457 p.n.e., a zakończyło w roku 1844 n.e. Przypuszcza się, że w tym okresie mały róg z ósmego rozdziału rozdziału Daniela „depcze pod nogami” sanktuarium. Według nauczania SDA zaczęło się to od pogańskiego Rzymu, który deptał ziemską świątynię, a później stał się Rzymem papieskim, depczącym niebiańską świątynię. Rodzi to cały szereg dylematów:

1. Rzym nie miał żadnego kontaktu z narodem żydowskim aż do roku 161 p.n.e. Jak mały róg mógł rozpocząć swoje profanujące dzieło w roku 457 p.n.e., 296 lat zanim w ogóle zetknął się z państwem żydowskim? Rzym nie brał żadnego udziału w działaniach roku 457 p.n.e., zatem nie mógł być „małym rogiem” opisanym w ósmym rozdziale Księgi Daniela.

2. Rzym żył w pokoju z narodem żydowskim i nawet nie molestował Żydów aż do czasu, gdy Palestyna stała się częścią Cesarstwa Rzymskiego w 63 roku p.n.e. Jak mały róg mógł „deptać” Sanktuarium przez prawie 400 lat, skoro w tym okresie nigdy nawet nie zakłócał służby świątynnej?

3. Jeśli Rzym papieski jest małym rogiem z ósmego rozdziału Daniela w drugiej połowie 2300 dni, to co stało się z Rzymem papieskim 22 października 1844 roku? Czy w roku 1844 papiestwo nagle przestało bezcześcić Sanktuarium? Czy zostało ono „złamane bez ręki” (w. 25) w roku 1844? Dlaczego w historii papiestwa nie ma wydarzenia, które pokrywałoby się z końcem 2300 dni?

4. Jeśli pogański Rzym nie prześladował Żydów ani nie zaprzestał składania ofiar w roku 457 p.n.e. i jeśli w historii papiestwa nie było żadnego wydarzenia, które zbiegałoby się z końcem 2300 dni w roku 1844, to jak możemy powiązać Rzym z tą przepowiednią?

8 rozdział Daniela nie mówi, że cztery rogi zostały wchłonięte przez mały róg, tak jak cztery części imperium Aleksandra zostały wchłonięte przez Rzym. Zastosowanie rzymskie czyni z proroctwa coś zupełnie innego, niż wskazują symbole Daniela. Osoba czytająca cały rozdział nie może nie zauważyć jednego wydarzenia następującego po drugim:

1. Na pierwszym miejscu jest powstanie „wielkiego rogu” (Aleksander).
2. Rządzi przez jakiś czas i jest „złamany”
3. Jego imperium jest podzielone na cztery nowe imperia
4. „Mały róg” pojawia się na scenie PO tym podziale

Jedno wydarzenie jest zależne od drugiego i możemy śledzić przebieg tych wydarzeń na przestrzeni historii. Teraz rozważ uważnie następującą chronologię:

1. Aleksander zmarł w 323 r. p.n.e
2. Królestwo Aleksandra zostało podzielone w 301 roku p.n.e
3. Mały róg mógł pojawić się na scenie dopiero PO 301 roku p.n.e.!

„A w ostatnich czasach ich królestwa [4 części imperium greckiego], kiedy przestępcy dojdą do pełni, powstanie król o dzikim obliczu i rozumiejący ciemne wyroki”. Dan. 8:23

Nie ma wątpliwości, że Gabriel identyfikuje tutaj „mały róg” z wersetu 9 jako „króla o dzikim obliczu”. Hebrajskie słowo oznaczające „król” w wersecie 23 to melek i oznacza „król, król, król królewski” ( Strong's ). Słowo melek nigdy nie jest tłumaczone jako „królestwo, potęga światowa lub imperium”. Gabriel używa tego samego hebrajskiego słowa melek do określenia wielkiego rogu kozła w wersecie 21, który według wszystkich biblistów odnosi się do Aleksandra. W wersecie 23 (patrz wyżej) słowo „królestwo” pochodzi od hebrajskiego słowa malkuth , oznaczającego „panowanie, imperium, królestwo, królestwo, panowanie, królewski” ( Strong's ). Dlatego Gabriel dokonał oczywistego rozróżnienia, używając tych dwóch słów. Oto wypowiedź Gabriela:

Z malkuth [panowania, królestwa, imperium, królestwa] powstanie melek [władca, król].

Począwszy od wersetu 23, o królu mowa jest w sposób osobisty. Słowa „jego” i „on” pojawiają się 10 razy w kolejnych wersetach 24 i 25. Oznacza to, że mowa jest o jednostce, a nie o mocarstwie światowym.

Jeśli Mały Róg nie jest Rzymem, to kto to jest? Wśród badaczy Biblii wszystkich wyznań – żydowskich i chrześcijańskich, a nawet kilku wybitnych badaczy SDA – panuje niemal jednomyślna opinia, że Mały Róg to Antioch Epifanes. Kiedy przeanalizujemy poniższe dowody, stanie się zupełnie jasne, że Antioch Epifanes dokładnie spełnia wszystkie wymagania z ósmego rozdziału Księgi Daniela. Nie można tego samego powiedzieć o Rzymie. Fakt, że mały róg rozpoczął swoje dzieło na długo przed kontaktem Rzymu z Żydami oraz fakt, że mały róg wyrósł z jednej z części imperium greckiego, zdawałby się eliminować Rzym, gdyż nie pasował on ani do miejsca, ani do czas. Co więcej, mały róg jest opisywany jako konkretny król, a nie imperium. Dlatego też, skoro Rzym nie spełnia tych podstawowych wymagań proroctwa, przeanalizujmy Antiocha Epifanesa, aby ustalić, czy spełnia on wymagania tego proroctwa. Przeanalizujemy ten rozdział werset po wersecie.

8:9 A z jednego z nich wyrósł mały róg, który rósł bardzo mocno w kierunku południowym i wschodnim, i w stronę przyjemnej ziemi.

Południe – „Antioch wkroczył do Egiptu i walczył z [jego królem] Ptolemeuszem Filometrem, jego królem, zajął wiele miast i oblegał Aleksandrię, i według wszelkiego prawdopodobieństwa podbiłby cały kraj, gdyby Rzymianie go nie powstrzymali, wysyłając swoje ambasador Popilius, który zmusił go do zaprzestania i wyjazdu.” ( Wykład Gilla ) Kampanie wojskowe Antiocha przeciwko Egiptowi są opisane w 1 Księdze Machabejskiej 1:19,20:

„W ten sposób zdobyli warowne miasta w ziemi egipskiej i zabrał ich łupy, a po tym, jak Antioch uderzył Egipt, wrócił ponownie w stu czterdziestym trzecim roku i wyruszył przeciwko Izraelowi i Jerozolimie z wielkim wojskiem mnogość."

Wschód – w stronę Armenii i Persji, Atropatów w Medii i krajów za Eufratem, które mu uczynił dopływem:

„Dlatego będąc w wielkim zakłopotaniu, postanowił udać się do Persji, aby tam przyjąć daniny od krajów i zebrać dużo pieniędzy”. (1 Machabejska 3:31)

„Mniej więcej w tym czasie król Antioch, podróżując przez wysokie krainy, usłyszał, że Elymais w kraju Persji było miastem wielce znanym z bogactw, srebra i złota; 2 I że była w nim świątynia bardzo bogata, w której były nakrycia z złoto, napierśniki i tarcze, które zostawił tam Aleksander, syn Filipa, król macedoński, który był pierwszym królem wśród Greków”. (1 Machabejska 6:1,2)

Przyjemna kraina – termin przyjemna kraina występuje w Biblii trzy razy poza Księgą Daniela i za każdym razem odnosi się do ziemi obiecanej Izraela (patrz Psalm 106:23-26, Jeremiasz 3:18-19, Zachariasz 7:7.14). Antioch napadł na ziemię Izraela, zabijając dziesiątki tysięcy Żydów, próbując wykorzenić religię żydowską.

W swojej książce 1844 Made Simple adwentystyczny autor Clifford Goldstein argumentuje, że w porównaniu z Persją i Grecją Antioch nie był „przesadnie wielki”, a zatem nie mógł być małym rogiem Dana. 8:9. Uważna lektura Dana. 8:9 ukazuje, że proroctwo nigdy nie mówi, że mały róg będzie niezmiernie wielki w porównaniu z Persją i Grecją. Małego rogu nie porównuje się z innymi mocami, lecz jedynie mówi się, że jest „niezwykle wielki” w trzech obszarach: na południu, na wschodzie i w przyjemnej krainie. Antioch nie był wielkim róg na dużej scenie. Był małym róg, który na małej scenie odgrywał dużą rolę. Jego podbój Egiptu i atak na judaizm z pewnością można określić jako „niezwykle wielkie” na scenie historii Bliskiego Wschodu tego okresu. Można argumentować, że ze wszystkich wrogów judaizmu Antioch Epifanes był najbliżej wykorzenienia tej religii. Jego atak na judaizm można określić jedynie jako „niezwykle wielki”.

Przeanalizujmy teraz następny werset Daniela 8:

8:10 I stało się wielkie aż do zastępu niebieskiego; i zrzucił na ziemię część zastępu i gwiazd, i podeptał je.

Werset ten nie mówi o istotach niebiańskich, ponieważ żadne imperium, nawet Rzym, nie strąciło istot niebiańskich. Zarówno Biblia, jak i żydowskie apokryfy używają podobnego języka do opisu kapłanów i władców narodu hebrajskiego. Oto kilka przykładów:

• Synowie Jakuba zostali opisani we śnie Józefa jako gwiazdy . (Rodzaju 37:9)
• W Księdze Izajasza 24:21 władcy żydowscy nazywani są „zastępem wysokich , którzy są na wysokościach…”
• W 2 Księdze Machabejskiej 9:10 Antioch jest opisany jako „człowiek, który myślał trochę wcześniej, zanim mógł sięgnąć gwiazd niebieskich …”

Albert Barnes w swoich Notatkach o Danielu podkreśla:

„ I zrzucił na ziemię część zastępu i gwiazd . Zdawało się, że róg wyrósł aż do gwiazd i wyrwał je z miejsc, i zrzucił na ziemię. Antioch, spełniając swoje to zrzucono i zdeptano książąt, władców i lud świętego zastępu, czyli armii Bożej. Wszystko, co się w tym sugeruje, wypełniło się w obfitości w tym, co uczynił z narodowi żydowskim. Patrz 1 Mac. 1 i 2 Mac 8:2. „ I piętnowałem ich ” z oburzeniem i pogardą. Nic nie mogłoby lepiej wyrazić postępowania Antiocha wobec Żydów. (s. 345)

Przeanalizujmy teraz następny werset Daniela 8:

8:11 Tak, wywyższył się aż do księcia zastępu i przez niego odebrano codzienną ofiarę, a miejsce jego sanktuarium zostało zburzone.

Kim jest „książę gospodarza”? Strong's definiuje „księcia” ( sar ) jako „przywódcę, kapitana, wodza, generała, gubernatora, stróża, pana, pana, księcia, władcę, zarządcę”. Dlatego mały róg wywyższyłby się na głowę/kapitana/władcę zastępu. Antioch zrobił to dosłownie za swoich rządów, kiedy arcykapłan Oniasz został zesłany na wygnanie, a później zabity w najokrutniejszy sposób.

Co więcej, Antioch w przenośni wywyższył się na najwyższego księcia zastępu, samego Boga. Jego nazwisko Theo Antiochus oznajmiało, że jest on blaskiem w ludzkiej postaci Boskości, bogiem objawionym w ciele (patrz Edwin Bevan, The House of Seleucus , t. 2, s. 154).

Antioch Epifanes przypuścił zaciekły atak na żydowskie sanktuarium i religię żydowską, próbując wykorzenić tę religię. Zakazał codziennego składania ofiar z baranków i zbezcześcił sanktuarium. Księga Machabejska opisuje, jak zniesiona została codzienna ofiara i spustoszona świątynia:

„I w swej zarozumiałości wszedł do świątyni i zabrał złoty ołtarz i świecznik do oświetlenia, wraz ze wszystkimi sprzętami…” (1 Mach. 1:21)

Atak Antiocha na religię żydowską był najgorszym kryzysem, jaki spotkał Żydów od niewoli babilońskiej w 606 r. p.n.e. do zniszczenia Jerozolimy w 70 r. n.e. Po dwóch latach sytuacja sanktuarium pogorszyła się:

„I rozlali niewinną krew wokół świątyni, i zbezcześcili samą świątynię... Jej świątynia zamieniła się w pustynię spustoszoną…” (1 Machabejska 1:37,39)

Celem Antiocha było zniszczenie religii żydowskiej i zjednoczenie całego narodu Palestyny i oddanie czci jego pogańskiej religii pod groźbą kary śmierci. Rozkazał:

„Wtedy król napisał do całego swego królestwa, aby wszyscy stanowili jeden lud i aby każdy porzucił swoje szczególne praktyki... i położył kres całopaleniom oraz ofiarom i ofiarom płynnym w sanktuarium…” ( 1 Machabejska 1:41,42,45)

Przeanalizujmy teraz następny werset Daniela 8:

8:12 I dano mu zastęp przeciwko codziennej ofierze z powodu przestępstwa, i rzucił prawdę na ziemię; i praktykowało, i powodziło się.

Biblia mówi, że te nieszczęścia spadły na Żydów „z powodu przestępstwa”. Innymi słowy, to grzechy Żydów sprowadziły na siebie to nieszczęście. To Żydzi faktycznie przejęli inicjatywę w hellenizacji Jerozolimy. Wkrótce po objęciu władzy do Antiocha przybyła delegacja czołowych Żydów, prosząc o pozwolenie na przekształcenie Jerozolimy w Antiochię i wzniesienie najważniejszego znaku greckiego miasta, czyli gimnazjum. Później, gdy Antioch mianował własnego arcykapłana, zbudowano salę gimnastyczną, w której wkrótce zapełnili się młodzi kapłani wyznający helleński ideał siły cielesnej i piękna. (Patrz Bevan, The House of Seleucus , tom 2, s. 168-181).

Przeanalizujmy teraz kolejne wersety:

8:13 Wtedy usłyszałem, jak jeden święty mówił, a inny święty rzekł do pewnego świętego, który mówił: Jak długo potrwa wizja dotycząca codziennej ofiary i przestępstwa spustoszenia, aby zarówno Świątynia, jak i Hostia zostały zdeptane? stopa?
8:14 I rzekł do mnie: Do dwóch tysięcy trzystu dni; wtedy świątynia zostanie oczyszczona.

Adwentyści twierdzą, że dopasowanie wydarzeń z okresu Antiocha do chronologii proroctwa wymaga pewnego żonglowania. Ale chronologia Antiocha znacznie lepiej pasuje do proroctwa niż Rzym. Adwentyści stosują zasadę „rok za dzień” w Księdze Daniela 8:14, twierdząc, że 2300 dni odpowiada 2300 latom. Jednakże hebrajskie słowo oznaczające „dzień” ( yowm lub yamim oznaczające dni) nie pojawia się w tym wersecie. Słowa przetłumaczone jako „dni” („ereb boqer”) dosłownie oznaczały „wieczory i poranki”. Ponieważ kontekst samego wersetu mówi o codziennych ofiarach w świątyni, które miały miejsce każdego ranka i wieczora, jedynym rozsądnym wnioskiem jest to, że werset ten mówi o codziennych ofiarach w świątyni.

Z pewnością byłoby lekkomyślnością stosowanie zasady „rok za dzień” do każdego proroctwa, w którym mowa jest o „dniach”.

• Jonasz przepowiedział, że Niniwa zostanie zniszczona w ciągu 40 dni (Jonasz 3:4), co nie równa się 40 latom.
• W Księdze Rodzaju 6:3 Bóg przepowiedział, że przed potopem upłynie okres 120 lat, co nie równa się 43 200 latom.

Dlatego musimy zachować ostrożność, stosując zasadę rok za dzień, szczególnie w przypadkach, gdy słowo „dzień” w ogóle nie pojawia się w tekście hebrajskim, jak w Księdze Daniela 8:14.

Proroctwo dotyczące 2300 dni spełniło się w zdumiewający sposób podczas przerażającego panowania Antiocha. Czy to możliwe, że Bóg przewidział to straszliwe zagrożenie na 400 lat przed jego wystąpieniem i wysłał wiadomość do Daniela, aby pocieszyć i zapewnić swój lud, że ostatecznie zapewni mu zwycięstwo? Co zaskakujące, Bóg powiedział Żydom dokładnie, jak długo Jego sanktuarium będzie profanowane: 2300 wieczornych i porannych ofiar zostanie zawieszonych na czas profanacji sanktuarium.

Według kalendarza żydowskiego (patrz ramka po prawej) 2300 dni to sześć lat, trzy miesiące i 18 dni. Okres ten rozpoczął się piętnastego dnia miesiąca Cisleu, w roku 145 Selucidae, w którym Antioch umieścił na ołtarzu Bożym Obrzydliwość Spustoszenia :

„A dwudziestego piątego dnia miesiąca składali ofiary na ołtarzu bożków, który był na ołtarzu Bożym”. (1 Machabejska 1:59)

Był to początek okresu intensywnych cierpień dla tych w Izraelu, którzy zdecydowali się pozostać wierni Bogu. Judasz Machabeusz był oburzony niesprawiedliwością wyrządzoną świątyni Bożej:

„Niestety! Po co się urodziłem, aby być świadkiem upadku mojego ludu i upadku świętego miasta i biernie czekać, gdy będzie ono wydawane wrogom, a świątynia cudzoziemcom? Jej świątynia stała się jak zniesławiony człowiek... Oto nasze sanktuarium, nasze piękno i nasza chwała zostały spustoszone, a poganie je zbezcześcili. (1 Machabejska 2:7,8,12)

Machabeusz powstał i wszczął bunt przeciwko Antiochowi. Przez ponad trzy lata walczył i walczył z armiami Antiocha. Wreszcie odniósł zwycięstwo nad Nikanorem, trzynastego dnia miesiąca Adar, Anno 151, i władza Antiocha nad Judeą została złamana.

Po zwycięstwie Judasz wjechał do Jerozolimy i zastał „świątynię opuszczoną”. (1 Mach. 4:38). Judasz natychmiast nakazał odbudowanie i oczyszczenie sanktuarium, tak aby można było go ponownie używać do świętych nabożeństw (1 Mach. 4:41-51). Żydzi upamiętniają triumf Judasza corocznym świętem zwanym Świętem Poświęcenia (lub Chanuka). Zbawiciel zaszczycił to święto swoją obecnością (Jana 10:22).

Świątynia została „oczyszczona” przez Judasza Machabeusza, kiedy oczyścił święte miejsca, poświęcił dziedzińce, odbudował ołtarz, odnowił naczynia świątynne i umieścił wszystko na właściwych miejscach:

„Wtedy Judasz wyznaczył niektórych mężów do walki z tymi, którzy byli w twierdzy, aż oczyści świątynię. Wybrał więc kapłanów nienagannej rozmowy, takich, którzy upodobali sobie w Prawie, którzy oczyścili świątynię i odsłonili zbezczeszczone kamienie na miejsce nieczyste, a gdy naradzali się, co zrobić z ołtarzem całopalenia, który został zbezczeszczony, pomyśleli, że najlepiej będzie go zburzyć, aby nie był dla nich hańbą, ponieważ zbezcześcili go poganie. zburzyli go i ułożyli kamienie na górze świątyni w dogodnym miejscu, aż przyszedł prorok, który wskaże, co z nimi należy zrobić. Następnie wzięli całe kamienie zgodnie z Prawem i zbudowali nową ołtarz według pierwszego, i przygotowali świątynię i to, co było w świątyni, i poświęcili dziedzińce, i uczynili nowe święte naczynia, i wnieśli do świątyni świecznik i ołtarz całopalenia, i kadzidła i stół. I spalili na ołtarzu kadzidło, i zapalili lampy, które były na świeczniku, aby świeciły w świątyni. Ponadto położyli chleby na stole, rozciągnęli zasłony i dokończyli wszystkie dzieła, które zaczęli wykonywać.” (1 Machabejska 4:41-51).

W ten sposób możemy być świadkami zdumiewającego spełnienia proroctwa, gdy Judasz Machabeusz oczyścił i potwierdził świątynię Bożą pod koniec 2300-dniowego okresu spustoszenia.

Daniel naucza, że pod koniec proroctwa mówiącego o 2300 dniach świątynia zostanie oczyszczona . Hebrajskie słowo oznaczające „oczyszczony” zostało użyte 41 razy w Starym Testamencie i Dan. 8:14 to jedyny przypadek, w którym słowo to zostało przetłumaczone jako „oczyszczony”. Słowo to w rzeczywistości oznacza „usprawiedliwiać” lub „usprawiedliwiać”. Zwróć uwagę na definicję Stronga:

06663 tsadaq {tsaw-dak'} – rdzeń pierwotny; TWOT - 1879; w

AV - usprawiedliwić 23, sprawiedliwy 10, tylko 3, sprawiedliwość 2, oczyszczony 1, oczyścić się 1, sprawiedliwość 1; 41

1) być sprawiedliwym, być sprawiedliwym
1a) (Qal)
1a1) mieć słuszną przyczynę, mieć rację
1a2) być usprawiedliwionym
1a3) być sprawiedliwym (od Boga)
1a4) być sprawiedliwym, być sprawiedliwym (w postępowaniu i charakter)
1b) (Niphal) naprawić lub naprawić, usprawiedliwić
1c) (Piel) usprawiedliwiać, sprawiać wrażenie sprawiedliwego, czynić kogoś sprawiedliwym
1d) (Hiphil)
1d1) czynić lub przynosić sprawiedliwość (w stosowaniu prawa)
1d2 ) ogłosić sprawiedliwym, usprawiedliwić
1d3) usprawiedliwić, potwierdzić przyczynę, z wyjątkiem
1d4) uczynić sprawiedliwym, zwrócić się ku prawości
1e) (Hithpael) usprawiedliwić się

Tłumaczenie Darby’ego (1889):

I rzekł do mnie: „Aż do dwóch tysięcy trzystu wieczorów i poranków, wtedy świątynia zostanie usprawiedliwiona”.

I rzekł do mnie: „Przez 2300 wieczorów i poranków. Potem świątynia zostanie przywrócona do prawidłowego stanu”.

I rzekł do mnie: „Przez dwa tysiące trzysta wieczorów i poranków. Wtedy świątynia zostanie usprawiedliwiona”.

Powiedział do mnie: „Przez 2300 wieczorów i poranków, a potem święte miejsce zostanie należycie odnowione”.

Powiedział do mnie: „To zajmie 2300 wieczorów i poranków, a potem sanktuarium zostanie ponownie poświęcone”.

I rzekł do mnie: „Do wieczora, do rana dwa tysiące trzysta, wtedy miejsce święte będzie uznane za właściwe”.

I rzekł do mnie: „Przez dwa tysiące trzysta wieczorów i poranków świątynia będzie sprawiedliwa”.

Sanktuarium jest usprawiedliwiane po tym, jak zostało zdeptane i porzucone przez Obrzydliwość Spustoszenia . Obrzydliwość spustoszenia osiągnęła swój szczyt, gdy Antioch Epifanes zbezcześcił świątynię Bożą, składając ofiary bożkom na świętym ołtarzu Bożym.

W pokoleniu, w którym Jezus chodził po ziemi, działania Antiocha Epifanesa były wciąż świeże w umysłach ludzi. Rozumieli, że Antioch Epifanes jest obrzydliwością spustoszenia . Żydowski historyk Józef Flawiusz, współczesny Jezusowi, napisał o Antiochu:

„I nastąpiło to spustoszenie zgodnie z proroctwem Daniela, które zostało dane 408 lat wcześniej; oznajmił on bowiem, że Macedończycy zaprzestaną tego kultu [na jakiś] czas”. ( Starożytności Żydów , s. 260)

Jezus odniósł się do obrzydliwości opisanej w Księdze Daniela (Dan. 9:27) jako ostrzeżenie dla swoich naśladowców, że podobne spustoszenie spotka w przyszłości naród żydowski:

„Kiedy więc ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, o której mówił prorok Daniel, stójcie w miejscu świętym (kto czyta, niech rozumie:) Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry”. (Mat. 24:15)

Ta obrzydliwość miała miejsce w roku 68 n.e., kiedy armia rzymska pod dowództwem Cestiusza otoczyła Jerozolimę, umieszczając swoje sztandary na świętym obszarze rozciągającym się poza mury świątyni, profanując ją w ten sposób. Chrześcijanie uznali to za znak do opuszczenia Jerozolimy, a kiedy Cestiusz tymczasowo przerwał oblężenie, chrześcijanie odeszli i ani jeden chrześcijanin nie zginął podczas późniejszego oblężenia i zniszczenia Jerozolimy przez Tytusa w 70 r. n.e.

Przyjrzyjmy się teraz kolejnym istotnym wersetom Daniela 8:

8:17 I zbliżył się do miejsca, gdzie stałem, a gdy przyszedł, przestraszyłem się i upadłem na twarz, ale rzekł do mnie: Zrozum, synu człowieczy, bo w czasie końca nastąpi wizja .
8:19 I rzekł: Oto dam ci znać, co będzie przy ostatecznym końcu gniewu, bo w wyznaczonym czasie nastąpi koniec

Musimy pamiętać, że „czas końca” to nie to samo, co „koniec czasów”. Raczej odnosi się do końca określonego okresu związanego z tym proroctwem. W tym przypadku zdecydowanie wskazany jest „koniec oburzenia”, a mianowicie nieszczęścia, które wolno sprowadzić na naród żydowski.

Przyjrzyjmy się teraz wyjaśnieniu Gabriela na temat wizji z rozdziału Daniela 8:

8:20 Baran, którego widziałeś, mający dwa rogi, to królowie Medii i Persji.
8:21 A szorstki kozioł jest królem Grecji, a wielki róg, który jest między jego oczami, jest pierwszym królem.
8:22 A gdy zostanie złamane, podczas gdy czterech się stawi, z narodu powstaną cztery królestwa, ale nie będące w jego mocy.
8:23 A w ostatnim czasie ich królestwa, kiedy przestępcy dojdą do pełni, powstanie król o gwałtownym obliczu i rozumiejący ciemne wyroki.

W wersecie 23 dowiadujemy się, że „w ostatnich czasach ich królestwa” pojawi się moc Małego Rogu. Odnosi się to do ostatnich czasów czterech podziałów Cesarstwa Greckiego, tuż przed ich podbiciem przez Rzym. Cztery dywizje rozpoczęły się w bitwie pod Ipsus w 301 rpne. Królestwo Macedonii upadło w 168 r. p.n.e., królestwo Kassandera w 146 r. p.n.e., królestwo Seleucydów (nad którym rządził Antioch) upadło w 65 r. p.n.e., a królestwo Ptolemeusza przetrwało do 30 r. p.n.e. Ponieważ czterokrotne królestwo przestało istnieć po upadku Macedonii w 168 rpne, proroctwo wzywa do pojawienia się małego rogu na krótko przed tym czasem. Antioch panował od 175 p.n.e. do 164 p.n.e.

Gill wyjaśnia ten werset:

„On [Antioch] miał «twardą twarz», jak można to oddać; bezczelny człowiek o twarzy bezwstydnej, który nie miał w sobie wstydu ani strachu, nie uważał ani Boga, ani człowieka, popełniał najstraszniejsze zbrodnie w najbardziej publiczny sposób; i szczególnie był śmiały i bezczelny w swoim bluźnierstwie przeciwko Bogu i prawdziwej religii; może to również oznaczać, że był okrutny, barbarzyński i nieludzki, zwłaszcza wobec Żydów, czego obficie dowodzi jego prześladowanie ich; a jego „zrozumienie ciemnych wyroków” ', czyli 'zagadki', które mógł zarówno stawiać, jak i odpowiadać na nie, pokazuje, że był bystry i przebiegły, dobrze zorientowany w niegodziwym rzemiośle i polityce; posiadał sztukę zwodzenia i oszukiwania ludzi; podstępem i przebiegłością zdobył władzę królestwo od swojego siostrzeńca; a dzięki niegodziwej sztuce perswazji, której był mistrzem, uwiódł wielu Żydów, aby porzucili swoją religię i przyjęli pogaństwo; był tak dobrze wyszkolony w niegodziwej polityce, że mógł ukrywać własne plany i wniknąć w tajemnice innych; według Jacchiadesa był biegły w sztuce magii i astrologii.

Kontynuujmy teraz wyjaśnienie Gabriela dotyczące wizji z rozdziału 8:

8:24 A jego moc będzie potężna, ale nie przez jego własną moc, i będzie cudownie niszczył, i będzie mu się pomyślnie, i będzie ćwiczył, i zniszczy potężnych i świętych ludzi.

Antioch był „potężny”, chociaż nie tak potężny jak wielki róg Aleksander. Proroctwo mówi, że Antioch nie był potężny o własnych siłach. To pokazuje, że nieszczęścia, które sprowadził na Żydów, nastąpiły za Boskim kierownictwem i powołaniem. Dano mu tę wielką moc, aby mógł być narzędziem w Boskiej ręce do wymierzania im kary za ich grzechy. Podobna sytuacja miała miejsce znacznie wcześniej w historii Izraela, kiedy Bóg posłał Eliasza, aby namaścił króla syryjskiego (1 Król. 19:15), który później siał spustoszenie w zbuntowanym Izraelu (2 Król. 13:3,22).

Sposób, w jaki Antioch spustoszył święte miasto i wymordował wielu Hebrajczyków, jest wyraźnym wypełnieniem proroctwa, które głosiło, że „zniszczy cudownie i będzie praktykował, i zniszczy potężny i święty lud”.

Kontynuujmy teraz wyjaśnienie Gabriela dotyczące wizji z rozdziału 8:

8:25 A także dzięki swojej polityce sprawi, że w jego rękach będzie prosperować rzemiosło; i wywyższy się w swoim sercu, i pokojem zniszczy wielu; wystąpi też przeciwko księciu książąt; lecz bez ręki zostanie złamany.

Proroctwo mówi, że Antioch „w pokoju zniszczy wielu”. Odnosi się to do jego polityki zawsze zachowującej pozory przyjaźni z tymi, których chciał zniszczyć. W ten sposób mógłby lepiej osiągnąć swój cel, gdy jego wrogowie byli zaskoczeni (zobacz Albert Barnes, Notes on Daniel , s. 354-355).

Proroctwo mówi, że „będzie złamany bez ręki”. To zdumiewające proroctwo wskazujące, jak Antioch umrze. Zwróć uwagę, jak spełniło się to proroctwo:

„Lecz Pan Wszechmogący, Bóg Izraela, dotknął go nieuleczalną i niewidzialną plagą, gdyż gdy tylko wypowiedział te słowa, wystąpiły na niego nieuleczalne bóle wnętrzności i dotkliwe męki w wnętrznościach; I to jak najbardziej słusznie, gdyż dręczył wnętrzności innych ludzi wieloma i dziwnymi mękami, choć wcale nie przestawał przechwalać się, ale nadal był pełen dumy, ziejąc ogniem w swej wściekłości na Żydów i nakazując przyspieszyć w podróży: lecz stało się, że spadł ze swojego rydwanu niesionego gwałtownie, tak że po bolesnym upadku wszystkie członki jego ciała bardzo bolały. I tak ten, który chwilę wcześniej myślał, że będzie mógł władać falami morskimi (był tak dumny ponad ludzkie możliwości) i zważył wysokie góry na wadze, został teraz rzucony na ziemię i niesiony w końskiej ściółce, ukazując wszystkim objawioną moc Bożą. Tak że wyrosły robaki ciała tego niegodziwca i gdy żył w smutku i bólu, jego ciało odpadło, a nieczysty zapach jego był nieprzyjemny dla całej jego armii.

„A człowiek, który pomyślał, zanim będzie mógł sięgnąć gwiazd niebieskich, którego nikt nie będzie mógł znieść z powodu jego nieznośnego smrodu. Dlatego tutaj, będąc dręczonym, zaczął porzucać swoją wielką pychę i przychodzić do poznanie samego siebie dzięki biczowi Bożemu, a jego ból wzmagał się z każdą chwilą. A gdy sam nie mógł znieść własnego zapachu, wypowiedział te słowa: „Godnie jest być poddanym Bogu, a człowiek śmiertelny nie powinien dumnie myśl o sobie, jakby był Bogiem... Tak więc morderca i bluźnierca, cierpiąc najciężej, błagając innych ludzi, umarł żałosną śmiercią w obcym kraju w górach. (2 Machabejska 9:5-12,28)

Albert Barnes dodaje:

„Wszystkie oświadczenia dotyczące jego śmierci, autorstwa autorów ksiąg Machabejskich, Józefa Flawiusza, Polibiusza, Q. Curtiusa i Aariana, zgadzają się co do przedstawiania jej jako towarzyszącej wszelkim strasznym okolicznościom, które, jak można przypuszczać, towarzyszą odejście z tego świata i posiadanie wszelkich oznak sprawiedliwego sądu Bożego. Boska przepowiednia zawarta w Danielu spełniła się w pełni, że jego śmierć nastąpi „bez ręki” w tym sensie, że nie nastąpi to za sprawą człowieka, ale że byłoby to bezpośrednie zadanie Boże”. ( Notatki o Danielu , s. 355)

Najbardziej przekonującym dowodem na to, że 8 rozdział Daniela mówi o Antiochu Epifanesie, jest fakt, że 11 rozdział Daniela bardziej szczegółowo wyjaśnia proroctwo z 8 rozdziału Daniela, a mały róg jest interpretowany począwszy od wersetu 21. Chociaż Uriah Smith próbował dostosować historię tak, aby pasowała do proroctwa, jego wyjaśnienia są jedynie parodią. Tylko Antioch rzeczywiście spełnia te wymagania.

Na konferencji biblijnej przywódców SDA w 1919 r. odbyła się długa dyskusja na temat Daniela 11:

WIRTH: Wydaje mi się, że Antioch Epifanes jest naprawdę wielką postacią w tym rozdziale.

HC LACEY: Parafraza Daniela Jedenasty
werset 21. I w jego majątku (Seleukosa Filopatera) powstanie (panowanie) podły człowiek (Antiochus Epifanes 176-164), któremu nie będą dawać (ofiarowywać) czci królestwa ( suwerenność, gdyż spiskował na nią Teliostarns; także Demetriusz; inna partia faworyzowała Ptolemeusza Filometora), ale on zdobył królestwo (zdobył tron Syrii nad tymi innymi) przez pochlebstwa (Eumenes, król Pergamusa i Attalosa, Syryjczycy, Rzymianie) : w ten sposób on (Antioch Epifanes) wszedł pokojowo (176 p.n.e.) i zdobył królestwo przez pochlebstwa.
Wiersz 22. I ramionami potopu oni (Heliodorus, Ptolemeusz, Filometor) zostaną strąceni sprzed jego oblicza (Antioch Epifanes) i zostaną złamani (pokonani), zaiste, książę przymierza (Oniasz III, usunięty z wysokości) kapłaństwo w 176 p.n.e., później zamordowany). A po zawarciu z nim (Jazona) przymierza (między Antiochem Epifanesem i Jazonem, nowym Arcykapłanem), on (Antioch) będzie działał podstępnie (usuwając Jazona i wywyższając jego brata Menelaosa do najwyższego kapłaństwa). I on (Antioch) wystąpi (do władzy) i stanie się silny dzięki małemu ludowi (jego nielicznym sługom).
Wiersz 24. On (Antioch Epifanes) wejdzie do spokojnych i tłustych miejsc prowincji (górne prowincje, także Coele-Syria i Palestyna) i on (Antioch Epifanes) uczyni to, czego nie zrobił jego ojciec ani jego ojciec ojciec (złupił świątynie i świątynie): on (Antioch Epifanes) rozproszy między nimi (swoimi poddanymi) łupy (swoich wrogów), łupy (świątynie) i bogactwa (swoich przyjaciół) itp.
Werset 25. I on (Antioch Epifanes) pobudzi (171 pne) swoją moc i odwagę przeciwko królowi południa (Ptolemeusz Filometor) z wielką armią („wielki tłum”); a król południa (Ptolemeusz Filometor) zostanie pobudzony z bardzo wielką i potężną armią („bardzo liczną i niezwykle silną” Newton), ale on (Ptolemeusz Filometor) nie ostoi się („przestraszył się i uciekł”): bo będą przewidywać urządzenia przeciwko niemu Eulakos, jego minister Macron, premier, Meksykanie).
Werset 26. Tak, ci, którzy żywią się jego (Ptolemeuszem) mięsem (jego ministrowie, Eulacus, Macron) zniszczą go (poprzez zdradę) i jego armia (Ptolemeusza) przepełni się i wielu polegnie zabitych.

AG DANIELLS: Co to znaczy przepełnienie?

HC LACEY: Rozproszyli się i zostali pokonani. Oto język z 1 Księgi Machabejskiej 1:16-19. (Czyta to.) Język Księgi Daniela i Księgi Machabejskiej jest w dużej mierze taki sam. (Kontynuuje czytanie Daniela :)
Werset 27: Serce obu tych królów będzie skłonne do czynienia zła i przy jednym stole będą mówić kłamstwa, ale nie powiedzie się, bo jeszcze koniec nadejdzie w wyznaczonym czasie.

Po przybyciu do Memfis Antioch Epifanes i Ptolemeusz Filopator jedli i rozmawiali razem „przy jednym stole”, Antioch udając, że będzie opowiadał się za sprawą Ptolemeusza przeciwko uzurpacji swojego brata Physsona. Antioch udaje więc, że opowiada się za sprawą tego starszego siostrzeńca przeciwko swemu bratu, Ptolemeusz zrzucając winę za całą wyprawę na Eulazosa, który go zdradził i wyznając wielkie zobowiązania wobec wuja Antiocha. Ale te protesty przyjaźni były „kłamstwami”. Gdy tylko Antioch się wycofał, dwaj bracia, Ptolemeusz i Physson, zawarli pokój i zgodzili się na wspólne panowanie.

Przeczytajmy teraz w Piśmie imiona tych królów: I serca obu tych królów (Antioch Epifanes i Ptolemeusz Filopator) będą czynić zło (każdy z nich miał nadzieję obejść drugiego) i przy jednym stole będą kłamać (w pozorna życzliwość), ale to (ten załatany pokój między nimi) nie będzie pomyślne...

Wiersz 28: Potem powróci do swojej ziemi z wielkimi bogactwami; a jego serce będzie przeciwne świętemu przymierzu; i dokona wyczynów, i wróci do swojej ziemi. Takie jest proroctwo.

Antioch, mając nadzieję, że egipscy bracia zrujnują się nawzajem w wojnie domowej, wrócił do Syrii. Zabrał ze sobą ogromne skarby ze zdobytych miast Egiptu. Daniel mówi: „powróci... z wielkim bogactwem”. Historia mówi, że zdobył ogromne łupy ze zdobytych miast Egiptu. W 1 Księdze Machabejskiej 1:19 i 20 jest powiedziane: „W ten sposób zdobyli warowne miasta w ziemi egipskiej, a on zabrał ich łupy”. Taka jest historia.

Zwróć uwagę, że Daniel mówi: „jego serce będzie przeciwne świętemu przymierzu”. Następny werset Księgi Machabejskiej mówi: „A gdy Antioch uderzył Egipt, powrócił w sto czterdziestym trzecim roku (czyli w roku 169 p.n.e.) i wyruszył przeciwko Izraelowi i Jerozolimie z wielką rzeszą, i zabrał złoty ołtarz, świecznik i wszystkie jego naczynia, stół na chleby pokładne, naczynia do nalewania, czasze, złote kadzielnice, zasłonę, korony i złote ozdoby, które były przed świątynią, wszystko, co zabrał. Wziął także srebro i złoto oraz drogie naczynia, zabrał także ukryte skarby, które znalazł. A gdy wszystko zabrał, udał się do swojej ziemi, dokonując wielkiej rzezi i mówił bardzo dumnie.”

Taka jest historia. Proroctwo brzmi; „a serce jego będzie przeciwne świętemu przymierzu”. Kiedy przebywał w Egipcie, rozeszła się fałszywa wiadomość o jego śmierci. Następnie Jazon, były arcykapłan, którego Antioch zdetronizował, wrócił do Jerozolimy i wypędził ze stanowiska swojego brata Menelaosa.

Antioch, sądząc, że naród się zbuntował i słysząc, że naród cieszy się wieść o jego śmierci, oblegał Jerozolimę wielkim wojskiem, szturmem zdobył miasto i wyładował swój gniew na Żydach. Zabił ich 40 000, a sprzedał kolejne 40 000, zbezcześcił świątynię, ofiarował mięso wieprzowe na ołtarzu Bożym, przywrócił Menelaosa do kapłaństwa, a namiestnikiem Judei uczynił Filipa, barbarzyńcę. „Dokona wyczynów”, a następnie „powróci do swojej ziemi”, tak jak zostało tutaj przepowiedziane.

PROF. ANDERSON: Do jakiego wersetu z tego rozdziału nawiązujesz, mówiąc o zanieczyszczeniu świątyni, jak czytasz w historii?

PROF. LACEY: W 11 rozdziale. Werset 30 mówi o zbezczeszczeniu świątyni. Ale do tego dojdziemy nieco później. Kariera Antiocha Epifanesa jest bardzo podobna do przepowiedni Małego Rogu . Żeby to zilustrować: to, co zostało powiedziane o małym rogu, może odnosić się do Antiocha Epifanesa. On jest jedenasty w kolejności, trzech zostało wyrwanych, zniszczył świętych Najwyższego, zmienił prawo Najwyższego; rzeczy zostały wydane w jego ręce tylko na czas, czasy i pół, czyli trzy i pół roku. Załóżmy więc, że ty i ja żyliśmy w tamtych czasach. Moglibyśmy pomyśleć, że proroctwo właśnie się spełnia. ... Później Antioch jeszcze bardziej dał upust swojej złości na nieszczęsnych Żydów, wysyłając Apoloniusza z 20 000 ludzi do Jerozolimy, który zabił wielkie tłumy, splądrował miasto, zburzył domy i mury, zabił tych, którzy chodzili do świątyni, tak zbezcześcił Miejsce Święte że przerwano całe nabożeństwo, miasto zostało opuszczone przez Żydów i pozostali tylko obcy. Po przybyciu do Antiochii opublikował dekret zobowiązujący wszystkich pod groźbą śmierci do przyjęcia religii greckiej. W ten sposób zniesiono prawo żydowskie i w samej świątyni wprowadzono kult pogański.

PYTANIE: Jaka była data tego?

ODPOWIEDŹ: 168 p.n.e.

PROF. LACEY: „Ustawili obrzydliwość spustoszenia na ołtarzu. Składali ofiary na ołtarzu bożków, który był na ołtarzu Boga”. 1 Machabejska 1:54,59. Widzicie, że w Miejscu Świętym umieścili obrzydliwość spustoszenia. Sam język Biblii, „obrzydliwość spustoszenia”, znajduje się w świątyni; i to jest historia.
(Wyciąg z Raportu konferencji biblijnej z 7 lipca 1919 r., s. 65–66 i 8 lipca 1919 r., s. 18–27, opublikowany w internetowym archiwum dokumentów Kościoła SDA .)

Każdy, kto spróbuje zinterpretować 8. rozdział Daniela bez anielskiej interpretacji rozdziału 11., wiele straci. I należy podkreślić, że próba Uriaha Smitha wpasowania Rzymu w rozdział 11 jako wypełnienie wersetów takich jak 11:21 jest parodią. Szczegóły tych wersetów dotyczą tylko jednej osoby – Antiocha Epifanesa.

Czasami zapominamy, że Księga Daniela została napisana dla narodu żydowskiego. Rozdział 8 został napisany, aby ostrzec Żydów przed największym kryzysem, jaki dosięgnął lud Daniela pomiędzy czasem niewoli babilońskiej a zniszczeniem Jerozolimy w 70 r. n.e.: morderczym atakiem Antiocha Epifanesa na Żydów. Bóg nigdy nie pozostawił swego ludu bez ostrzeżenia o nadchodzących sytuacjach kryzysowych. W Księdze Daniela przepowiedział nieszczęścia pod rządami syryjskiego tyrana.

Wiedząc, że rozdziały 11 i 12 poruszają ten sam temat co rozdział 8, możemy zapytać, jakie odpowiedniki podają w odniesieniu do 8:10-14. Czy paralelizm między 8 a 11 pomaga nam lepiej zrozumieć 8:14? Porównajmy proroctwo świątynne z Daniela 8 i proroctwo świątynne z Daniela 11.

• Temat każdego fragmentu jest taki sam. Rozdział Daniela 8 jest powiększony w rozdziale Daniela 11.
• W każdym z nich bluźniercza zwycięska siła pojawia się przeciwko ludowi świętego przymierza.
• W każdym z nich zrzucony zostaje Książę Przymierza, jego sanktuarium i czciciele.
• W każdym z nich zawarta jest obietnica, że taka niegodziwość nie zatriumfuje na zawsze, jako że Bóg postanowił usprawiedliwić swój lud i prawdę oraz wylać swoje oburzenie na bałwochwalczego prześladowcę. Jednakże taka windykacja nie będzie miała miejsca aż do „czasu końca” (Daniela 8:17; 11:35,36), po upływie 2300 dni.

Oczyszczenie sanktuarium z profanacji w Dan. 8:14 odpowiada na zanieczyszczenie świątyni, o którym mowa w Daniela 11:31. Badając hebrajskie słowo oznaczające „zanieczyszczony” oraz studiując jego synonimy i antonimy, wiele światła rzuca światło na znaczenie słowa przetłumaczonego w Księdze Daniela 8:14 jako „oczyszczony”. Nie można przecenić faktu, że Daniel 11:31 innymi słowami mówi to samo, co Daniel 8:9-13, dlatego też szersze zrozumienie Daniela 8:14 można zapewnić dzięki temu drugiemu i powiększonemu opisowi sytuacji, która sprawia, że konieczne jest „oczyszczenie”.

W Księdze Daniela 8:11-12 czytamy, że „mały róg” „zburzył” „świątynię”. W kontekście ósmego rozdziału Daniela to „mały róg” spowodował taki bałagan w świątyni, że należało ją oczyścić i naprawić.

Oto straszny dylemat adwentystów : Adwentyści twierdzą, że „oczyszczenie świątyni” odnosi się do procesu Dnia Pojednania z Księgi Kapłańskiej 16, podczas którego grzechy Izraela zostają oczyszczone krwią Chrystusa. Niestety, nigdzie w ósmym rozdziale Księgi Daniela nie znajdujemy stwierdzenia, że to grzechy Izraela zbezcześciły Świątynię. Wręcz przeciwnie, to moc „małego rogu” spustoszyła Sanktuarium! Dlatego oczyszczenie Sanktuarium opisane w 8. rozdziale Księgi Daniela nie może odnosić się do Dnia Pojednania; odnosi się raczej do przywrócenia sanktuarium zdeptanego przez moc małego rogu!

Stawia to adwentystów przed strasznym dylematem ! Daniel 8 mówi, że Sanktuarium zostało zbezczeszczone przez mały róg; jednak według SDA zostało ono zbezczeszczone przez grzechy ludu Bożego! Niemożliwe, żeby jedno i drugie było prawdą. Albo świątynia została skażona przez mały róg (jak opisano w rozdziale 8), albo została skażona grzechami ludu Bożego. Który to jest?

Uczony SDA, dr Raymond Cottrell, wyjaśnia straszny dylemat adwentystów :

„Kontekst Daniela 8:14 przypisuje zbezczeszczenie sanktuarium małemu rogowi. Interpretacja SDA przypisuje to przeniesieniu wyznanych grzechów do niebiańskiej świątyni przez kapłańską posługę Chrystusa. Udawać, że interpretacja SDA brzmi Daniela 8:14 w kontekście oznaczałoby zatem utożsamienie małego rogu z Chrystusem. Innymi słowy, nie możemy mieć jednocześnie kontekstu i adwentystycznej interpretacji, jeśli chodzi o samą Biblię. (Cottrell cytowany w Księdze Daniela 8:14 przez Desmonda Forda, s. A-115-116)

Jeśli ktoś zamierza pozostać w zgodzie z logiką SDA i twierdzi, że oczyszczenie sanktuarium było Dniem Pojednania, to zmuszony jest dojść do wniosku, że Chrystus i Jego lud to moc małego rogu, która skażyła sanktuarium! Jest to heretycki wniosek, który stawia SDA w obliczu dylematu, z którego nie da się wyjść.

Niektórzy adwentystyczni uczeni sugerują, że mały róg z ósmego rozdziału Daniela pochodzi od jednego z „czterech wiatrów” nieba, a nie od jednego z czterech rogów. Twierdzą, że hebrajski pozwala na taką możliwą interpretację.

Daniel 8:8,9 – ..i z tego powodu wyszły cztery godne uwagi ku czterem wiatrom nieba. A z jednego z nich wyrósł mały róg…”

W języku hebrajskim słowa mogą być rodzaju żeńskiego, męskiego lub neutralnego. W Dan. 8:9, słowo „oni” jest rodzaju męskiego. Ponieważ „rogi” są rodzaju żeńskiego, a „wiatry” mogą być rodzaju męskiego lub żeńskiego, uczeni z SDA sugerują, że słowo „oni” musi odnosić się do „wiatrów”. Dlatego też twierdzą, że mały róg wyrósł z jednego z czterech wiatrów. Jest z tym jednak problem. Słowo „jeden” jest rodzaju żeńskiego, co wydaje się wiązać je z żeńskim „rogami”. Dlatego też, jeśli spojrzymy wyłącznie na językoznawstwo, nie możemy z całą pewnością określić, czy mały róg powstał z wiatru, czy też drugi róg.

Musimy więc poszukać innych dowodów. Róg reprezentuje moc królewską i byłoby niezwykłe znaleźć moc królewską niezwiązaną z ciałem (królestwem). Wydawałoby się dziwne, gdyby prorok otrzymał wizję przedstawiającą sekwencję wydarzeń dotyczących Aleksandra Wielkiego, następnie rozpad imperium greckiego na 4 części, a następnie pojawienie się małego rogu, jeśli mały róg tak zrobił nie pochodzi z imperium greckiego. Najwyraźniej imperium greckie stanowi tło dla powstania małego rogu, w przeciwnym razie po co by o nim wspominano?

Pomysł rogu wyrastającego z wiatru nie tylko wydaje się dziwny, ale także narusza wizualną jedność symbolu. Zwróć uwagę na wizjonerską sekwencję:

• Pojawia się koza z wielkim rogiem między oczami
• Róg kozła jest odłamany
• Na jego miejscu wyrastają cztery rogi
• Z jednego z tych czterech rogów wychodzi inny róg
• Wszystkie rogi są nadal powiązane z ciałem kozy (Grecja)

Nigdzie w Księdze Daniela (ani Apokalipsy) nie znajdziemy rogu rosnącego na wietrze, odłączonego od ciała! Rogi nie wyrastają z wiatru! Rogi reprezentują królów lub podziały królestwa. Bestia reprezentuje samo królestwo. Róg oderwany od ciała reprezentowałby króla bez królestwa!

Czy język hebrajski pozwala, aby wyrosło z wiatru? To jest dyskusyjne. Ale mimo to hebrajski pozwala również, aby wyrósł z jednego z rogów. Teraz musisz zadać sobie pytanie: która interpretacja ma większy sens? Róg wyrastający z istniejącego rogu? Albo róg wyrastający z wiatru? Jedyną sensowną interpretacją jest to, że róg wyrasta z jednego z czterech istniejących rogów.

William Miller, a następnie Ellen White, Uriah Smith i inni adwentyści dnia siódmego, próbując powiązać 8 rozdział Daniela z 9 rozdziałem, twierdzili, że Gabriel został ponownie wysłany do Daniela 11 lat później, aby ponownie wyjaśnić wizję Daniela 8 . Twierdzą, że druga część Daniela 9 jest dalszym wyjaśnieniem Daniela 8. Nauczanie to wywodzi się z Daniela 8:27:

„A ja, Daniel, mdlałem i przez kilka dni byłem chory; potem wstałem i załatwiłem sprawy królewskie; i zdumiałem się tym widzeniem, ale nikt go nie rozumiał ”.

Po pierwsze, musimy przyznać, że słowo to zostało dostarczone przez tłumaczy i nie występuje w oryginale hebrajskim. Usunięcie tego słowa powoduje, że znaczenie wersetu jest niejednoznaczne. Co oznacza „nikt nie zrozumiał”? Czy nikt nie zrozumiał tej wizji? A może nikt nie rozumiał reakcji Daniela na tę wizję? Izaak Lesser, czołowy uczony żydowski, tłumaczy ten werset w następujący sposób:

„A ja, Daniel, zasmuciłem się i przez kilka dni byłem chory; potem wstałem i załatwiłem sprawy królewskie, i byłem przygnębiony z powodu wyglądu, ale nikt tego nie zauważył”.

Z tego tłumaczenia jasno wynika, że część o „nierozumieniu” odnosiła się do ludzi, z którymi Daniel pracował, a którzy nie rozumieli, dlaczego był chory i przygnębiony.

Twierdzenie, że Daniel nie zrozumiał wizji – co wymagało drugiej wizyty Gabriela – należy najpierw założyć, że aniołowi nie udało się wykonać swojej pierwszej misji. W Daniela 8:16 głos rozkazuje:

„Gabrielu, spraw, aby ten człowiek zrozumiał wizję”.

Gdyby Gabrielowi nie udało się wytłumaczyć Danielowi tej wizji, byłby nieposłuszny Bogu. Co więcej, uczyniłoby to Gabriela winnym praktykowania oszustwa, ponieważ w wersecie 19 Gabriel mówi Danielowi: „Oto dam ci znać, co się stanie…”. Czy Gabriel zawiódł? Czy okłamał Daniela? Jeśli ktoś jest wierzącym w Biblię chrześcijaninem, musi wierzyć, że Gabriel był posłuszny poleceniu, aby Daniel zrozumiał tę wizję, i musi wierzyć własnym słowom Gabriela, że dzięki niemu Daniel zrozumie. Dlatego nie ma powodu, aby Gabriel wracał 11 lat później, aby wyjaśnić wizję, którą już udało mu się wyjaśnić.

Argumentuje się, że część wizji z ósmego rozdziału Daniela, odnosząca się do wizji (hebr. mar'eh ) „wieczoru i poranku” (werset 26), nie została uwzględniona w wyjaśnieniach Gabriela. Dlatego Gabriel powrócił po 11 latach, aby dokończyć wyjaśnianie tej części wizji, która następnie została opisana przez Daniela w rozdziale 9.

Pogląd SDA to hebrajskie słowo oznaczające „wizję” ( chazown ) użyte w Księdze Daniela 9:21 i 24, a inne słowo mar’eh użyte w wersecie 23, co wskazuje na związek pomiędzy „wizją” ( mar’ eh ) z Daniela 9:23 i „wizja” ( mar'eh ) z Daniela 8:26. Ich stanowisko jest takie, że był to mar'eh „wieczór i poranek”, którego Daniel nie rozumiał i potrzebował, aby Gabriel wrócił, aby go oświecić.

W ósmym rozdziale Księgi Daniela słowo „wizja” zostało przetłumaczone z dwóch hebrajskich słów: mar'eh i chazown . Różnią się nieco znaczeniem, ale oba odnoszą się do dokładnie tej samej wizji, jeśli są użyte razem w tym samym rozdziale:

„Wizja ( mar'eh ) wieczoru i poranku, o której powiedziano, jest prawdziwa; dlatego zamknij tę wizję ( chazown ), bo będzie ona trwała przez wiele dni”. (Dan. 8:26)

Gdyby Gabriel powiedział Danielowi, aby zamknął wizję ( chazown ), czy nie byłoby logiczne wyciągnąć wniosek, że kiedy rzekomo powrócił, aby wyjaśnić wizję ( mar'eh ) w rozdziale 9, wizja ( chazown ) nadal byłaby zamknięta?

Pogląd SDA zostaje obalony, gdy weźmiemy pod uwagę, że Gabriel udał się do Daniela na polecenie Boga (lub Jezusa Chrystusa), który nakazał: „Gabrielu, daj temu człowiekowi zrozumieć wizję ( mar'eh )” (Dan. 8:16). Jednak powiedziano nam, że jest to właśnie ta część wizji ( mar'eh ), której Daniel nie rozumiał! Jak omówiono powyżej, jeśli to prawda, to Gabriel nie był posłuszny Bogu!

Jak bardzo może to być mylące? SDA uczą tego w Dan. 8:26 (pierwsza część) słowo „wizja” ( mar'eh ) odnosi się do pewnej części proroctwa z Daniela 8, która została wyjaśniona Danielowi dopiero jedenaście lat później, podczas gdy „wizja” ( chazown ) tego samego werset (ostatnia część) odnosi się do innej części jednej kompletnej wizji. Taka interpretacja nie ma żadnego sensu!

Jaka jest prawda? W rozdziale 9 dowiadujemy się, że Daniel studiował pisma „proroka Jeremiasza” (Dan. 9:2). Daniel skupił się na proroctwie Jeremiasza dotyczącym 70-letniej niewoli Żydów. Kiedy Gabriel polecił Danielowi, aby „rozważył tę wizję” (Dan. 9:23), Gabriel miał na myśli wizję Jeremiasza. Gabriel nie miał na myśli wizji, która wydarzyła się 11 lat wcześniej, wizji, którą już wyjaśnił, wizji, którą kazał już Danielowi zapieczętować!

Twierdzi się, że użycie słowa „ustalona” w tekście, który brzmi: „Wyznaczono siedemdziesiąt tygodni nad twoim ludem i twoim świętym miastem” (Dan. 9:24), oznacza, że 70 tygodni (490 lat) to odcięty od znacznie dłuższego okresu, a mianowicie 2300 lat.

Słowa „określić” i „zdecydować” zostały zdefiniowane w Zgodności analitycznej Younga w ten sposób, że oznaczają: „Zaznaczyć z góry, powiedzieć, zostać zdecydowanym, udzielić rady, zasięgnąć rady, przegrać, osądzić/zdecydować, zorganizować , określić/przesunąć się ostro/zostać odciętym, umieścić/ustawić/położyć, dokończyć/zakończyć/określić.

Rozważanie tylko jednego znaczenia słowa w celu ustalenia podstaw doktrynalnych jest słabą egzegezą, gdy jest całkiem oczywiste, jak w tym przypadku, że słowo „zdeterminowany” ma różnorodne znaczenia. Najbardziej oczywistym znaczeniem jest to, że Bóg zarządził lub określił pewien okres czasu, po przekroczeniu którego naród żydowski przestanie być uznawany za Jego święty lud. Jeżeli 490 lat ma zostać odciętych od innego okresu, to po co 2300 wieczorów i poranków? Dlaczego nie odciąć go od proroctwa 1260-dniowego, proroctwa 1290-dniowego lub proroctwa 1335-dniowego? Skąd wiemy, że proroctwo 70-tygodniowe nie jest wycięte ze środka lub końca proroctwa 2300-letniego?

Powodem, dla którego William Miller odciął proroctwo 70-tygodniowe od proroctwa 2300-dniowego, było to, że potrzebował punktu wyjścia dla swojego proroctwa 2300-letniego. Biblia nie podaje daty początkowej, więc Miller powiązał ją z proroctwem o 70 tygodniach, aby uzyskać datę początkową obejmującą 2300 lat. Oczywiście rozpoczynanie proroctwa o 2300 dniach w roku 457 p.n.e. nie ma absolutnie żadnego sensu, ponieważ sanktuarium zostało spustoszone dopiero setki lat później.

Jezus mówi swoim uczniom, aby uciekali z Jerozolimy, gdy zbliża się Rzym:

„Gdy więc ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, o której mówił prorok Daniel, stójcie w miejscu świętym (kto czyta, niech zrozumie).” (Mateusza 24:15)

Adwentyści twierdzą, że jest to dowód na to, że Rzym jest potęgą „małego rogu” z rozdziału 8 Daniela. Jednak według teologii adwentystów nie może to być prawdą. Adwentyści nauczają, że pogański Rzym zbezcześcił ziemską świątynię. Jednakże nauczają również, że w roku 31 n.e. usługi ziemskiej Świątyni zostały przeniesione do niebiańskiej świątyni, a ziemska świątynia pozostała opuszczona.

To przeniesienie z ziemskiej do niebiańskiej Świątyni jest absolutnie konieczne, aby adwentystyczna teologia „małego rogu” z ósmego rozdziału Daniela mogła działać. Według teologii adwentystów „mały róg” ma „deptać” Sanktuarium przez 2300 lat (Dan. 8:11-14). Ponieważ pogański Rzym doszedł do upadku około roku 500 naszej ery, oznaczałoby to, że przez około 1300 lat nie byłoby nikogo, kto mógłby deptać Sanktuarium! Zatem adwentyści wpadli na pomysł, że Rzym papieski podjął tam, gdzie skończył Rzym pogański. Jedynym problemem jest to, że papieski Rzym nigdy nie „podeptał” ziemskiej świątyni. Tak więc adwentyści utknęli z koniecznością zmiany lokalizacji Sanktuarium i znaczenia „deptania” dokładnie w połowie 2300 lat.

Aby Rzymianie deptali Sanktuarium przez pełne 2300 lat, muszą dokonać „przełącznika” pośrodku. Muszą zmienić bieg z dosłownego na symboliczny . Tylko w ten sposób mogą to uruchomić, ale nawet wtedy pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi. Adwentyści twierdzą, że Sanktuarium z ósmego rozdziału Daniela jest ziemską świątynią aż do śmierci Chrystusa , a po roku 31 n.e. przechodzi do świątyni niebiańskiej. Podczas gdy pogański Rzym rzekomo zbezcześcił ziemską świątynię fizycznie, papieski Rzym zbezcześcił niebiańską świątynię w sensie symbolicznym. Jak papieski Rzym zdeptał niebiańską Świątynię? Rzekomo do zdeptania doszło, gdy papiestwo „przyćmiło” wstawienniczą pracę Chrystusa w niebiańskiej świątyni, ustanawiając własne kapłaństwo, ustanawiając doktrynę o przeistoczeniu i inne fałszywe nauki.

Zniszczenie świątyni przez Rzymian miało miejsce w roku 70 n.e. Adwentyści mówią, że to dowodzi, że mocą Małego Rogu był Rzym, ponieważ Rzym spustoszył święte miejsce sanktuarium. Jednakże według Ellen White przejście z ziemskiego do niebiańskiego nastąpiło 39 lat wcześniej, wraz ze śmiercią Chrystusa:

„Ale oto zasłona ta rozdarła się na dwoje. Najświętsze miejsce ziemskiej świątyni nie jest już święte . […] Odtąd Zbawiciel miał pełnić funkcję kapłana i orędownika w niebie niebios”. ( Pragnienie Wieków , s. 757)

„Kiedy Chrystus na krzyżu zawołał: «Wykonało się», zasłona świątyni rozdarła się na dwoje. (...) Ten, który dotychczas mieszkał w świątyni zbudowanej rękami, już nigdy więcej nie wyszedł, aby zaszczycić ją Swoimi obecność ." ( Znaki czasu , 8 grudnia 1898)

Nawet Jezus powiedział:

„Oto wasz dom zostanie wam pusty ”. (Mat. 23:38)

Zdaniem Ellen White Bóg opuścił ziemską Świątynię w roku 31 n.e. i nie była ona już święta . Skoro nie był już święty, gdyż był już opuszczony, to nie mógł zostać zbezczeszczony przez Rzym w roku 70 n.e. Zbezcześcić można tylko coś, co jest „święte”. Dlatego też, zgodnie z ich własnymi naukami, Sanktuarium, które Rzym „podeptał” w 70 r. n.e., nie było wówczas Sanktuarium z ósmego rozdziału Daniela, ponieważ „ziemskie sanktuarium nie jest już święte”. Do roku 70 n.e. Sanktuarium Daniela 8 jest niebiańskim Sanktuarium, do którego Bóg przeniósł swoją obecność w roku 31 n.e.

Pomysł, że lokalizacja Sanktuarium została przeniesiona w roku 31 n.e., a „stąpanie nogami” stało się symboliczne, rodzi kilka dalszych pytań:

• Jeśli Rzym nie zaczął deptać Sanktuarium aż do roku 70 n.e., to kiedy była potęga Małego Rogu, która deptała Sanktuarium pomiędzy 457 r. p.n.e. a 70 r. n.e.?
• Czy właściwe jest, aby adwentyści przeszli od interpretacji 8 rozdziału Daniela jako dosłownej do symbolicznej , gdy ich interpretacja zawodzi? Czy jest to właściwa metoda interpretacji Biblii?
• Według adwentystów papiestwo osiągnęło prymat aż do roku 538 n.e. Kto zatem „deptał” niebiańską Świątynię przez 500 lat przed nadejściem papiestwa?
• Proroctwo Daniela 8 zakończyło się w roku 1844. Czy papiestwo nagle przestało przesłaniać dzieło Jezusa w Sanktuarium w roku 1844? Dlaczego nie ma dowodów na jakąkolwiek zmianę w dogmatach i praktykach katolickich w roku 1844? Jeśli papiestwo nauczało tego samego w 1845 r. i w 1844 r., jeśli nie przestało „zaciemniać”, to w jaki sposób proroctwo 2300-dniowe mogło zakończyć się w 1844 r.?

Czy zatem Mateusz 24:15 dowodzi, że Rzym jest potęgą Małego Rogu? Nie, jeśli będziesz podążać za zawiłą logiką teologii adwentystów, ponieważ w roku 70 n.e. świętość ziemskiej świątyni już dawno minęła, a mały róg nie mógł spustoszyć świątyni, która została już opuszczona przez Boga i pozostawiona opustoszała!

Najbardziej sensownym wyjaśnieniem Ewangelii według Mateusza 24:15 jest to, że Jezus wspomina Daniela, aby porównać zbliżający się atak Rzymu z historycznym atakiem Antiocha Epifanesa, o którym Jego uczniowie doskonale wiedzieli. W rzeczywistości mówił, że tak jak Antioch zbezcześcił świątynię i zabił wielu Żydów, w podobny sposób nadejdą armie rzymskie.

Najprawdopodobniej Jezus w ogóle nie cytował Księgi Daniela 8, ale odnosił się do proroctwa mesjańskiego z Księgi Daniela 9:27:

„I zawrze przymierze z wieloma na jeden tydzień, a w środku tygodnia sprawi, że ustanie ofiara i obiat, a dla szerzenia się obrzydliwości spustoszy je aż do dopełnienia, a to, co zdecydowane, zostanie wylane na spustoszenie.”

Kontekst wypowiedzi Jezusa łatwo pokazuje, że Jezus nawiązał do Daniela 9:27. Jezus opisuje swoim uczniom militarną inwazję wojsk rzymskich na Judeę. Daniel 9:27 mówi o „rozprzestrzenianiu się obrzydliwości”, co na marginesie brzmi: „wraz z obrzydliwymi wojskami spustoszy je”. Dlatego hebrajscy tłumacze Biblii zrozumieli kontekst fragmentu z Daniela 9:27 jako odnoszący się do inwazji w stylu militarnym, czyli dokładnie tego, co Jezus przepowiedział, że będzie miało miejsce, gdy Rzym najedzie na Judeę i cała „ziemia święta” zostanie opuszczony. Czas również wydaje się pasować, biorąc pod uwagę, że obrzydliwa inwazja miała miejsce po zakończeniu 70-tygodniowego okresu, a jej skutki trwały „aż do spełnienia” (końca niewoli Izraela).

Proroctwo obejmujące okres 2300 lat opiera się całkowicie na założeniach:

1. Musimy założyć , że wieczór-poranek tak naprawdę oznacza dni
2. Musimy założyć , że zasada rok za dzień ma zastosowanie do 2300 wieczorów i poranków
3. Musimy założyć, że Gabriel wrócił 11 lat później, aby wyjaśnić Danielowi wizję, którą już mu wyjaśnił
4. Musimy założyć , że Gabriel nie zamierzał, aby Daniel przypieczętował całą wizję z rozdziału 8 – że Gabriel planował wrócić 11 lat później, aby opowiedzieć mu część
5. Musimy założyć, że Gabriel wrócił, aby porozmawiać z Danielem o wizji, którą otrzymał 11 lat wcześniej, mimo że Daniel prosił Boga o zrozumienie zupełnie innego proroctwa – proroctwa Jeremiasza dotyczącego 70 lat
6. Musimy założyć, że słowo „zdeterminowany” w rzeczywistości oznacza „odcięty”
7. Musimy założyć, że proroctwo 70-tygodniowe zostanie „odcięte” od początku proroctwa 2300-letniego, a nie od jego środka czy końca
8. Musimy założyć, że proroctwo 2300-dniowe rozpoczęło się w roku 457 p.n.e., mimo że ani wtedy, ani w ciągu kolejnych trzech stuleci nie wydarzyło się nic związanego ze spustoszeniem świątyni

Czy sądzisz, że mądrze jest przyjąć fundamentalną doktrynę zbudowaną na tak wielu słabych założeniach? Doktryny należy budować na faktach, a nie na założeniach . Fakty są takie, że mały róg reprezentuje Antiocha Epifanesa, że proroctwo dosłownie się wypełniło i że prawie każdy biblista (żydowski i chrześcijański, w tym niektórzy badacze SDA) w ciągu ostatnich 2000 lat uznawał Antiocha za wypełnienie proroctwa.

Artykuł stanowi kompendium materiałów z następujących źródeł:

1. Daniela 8:14 autorstwa Desmonda Forda
2. Proroctwo Daniela na 2300 dni 8 , Bible Advocate Press
3. Ekspozycja Biblii autorstwa Johna Gilla