Ellen przeciw fikcji

Chata Wuja Toma i siostra Ellen

Ellen White ostrzegała przed straszliwymi niebezpieczeństwami związanymi z czytaniem fikcji:

Czytelnicy fikcji oddają się złu, które niszczy duchowość , przyćmiewając piękno świętej strony. Wywołuje to niezdrowe podniecenie, gorączkuje wyobraźnię, przyzwyczaja umysł do użyteczności, odrywa duszę od modlitwy i dyskwalifikuje ją do wszelkich ćwiczeń duchowych .” ¹

„Czytanie powieści i opowiadań to największe zło, na jakie może sobie pozwolić młodzież . Czytelnicy powieści i opowiadań miłosnych zawsze nie są dobrymi, praktycznymi matkami . Żyją w nierealnym świecie. Są budowniczymi zamków powietrznych, żyjącymi w wyimaginowanym świecie ...Stają się sentymentalni i mają chore fantazje. Sztuczne życie psuje ich do czegokolwiek pożytecznego. Intelektem są karłowaci ..." ²

Zgodnie z tym czytanie fikcji, „największego” ze „zła”, spowoduje:

• Zniszczyć duchowość
• Rozgrzej wyobraźnię
• Niezdolność umysłu do użyteczności i karłowatość intelektu
• Oderwij duszę od modlitwy
• Dyskwalifikuje duszę do jakichkolwiek ćwiczeń duchowych
• Kobiety nienadające się do bycia dobrymi matkami
• Rozpieszczaj ich czymś pożytecznym

To naprawdę brzmi bardzo poważnie! Pani White poinstruowała młodzież adwentystyczną, że „powinna zachować czystość umysłu, unikając czytania powieści ” i „przestać czytać czasopisma zawierające historie. Odłożyć każdą powieść ”. ³

Ellen White miała ciekawą praktykę. Wycinała historie z czytanych czasopism i robiła albumy z tych artykułów. Zrobiła dziewięć albumów z wycinkami. Doktor John Waller z Andrews University przeanalizował zawartość pięciu z tych albumów...

„...i odkryła, że większość opowiadań była anonimowa, wiele z nich to fikcja , a kilka z nich zostało napisanych przez uznanych i znanych pisarzy beletrystycznych jej czasów , w tym Hansa Christiana Andersena, który jest znany ze swoich baśni i Harriet Beecher Stowe, autorka Chaty wujka Toma . Doktor Waller doszła do wniosku, że „Na podstawie albumów z wycinkami i czytań Sabbath ... pomiędzy 1850 a 1880 ona sama przeczytała i zachowała do wykorzystania w przyszłości wiele stosunkowo krótkich ,..nie oparte na faktach historie, które ukazywały się w różnych czasopismach…” ⁴

Pani White potajemnie czytała beletrystykę w czasopismach i robiła z niej albumy do wykorzystania w przyszłości, jednocześnie publicznie namawiając młodzież, aby „przestała czytać czasopisma zawierające historie”. Być może jednym z powodów, dla których nie chciała, aby młodzież czytała takie czasopisma, było to, że pani White włączała fikcyjne relacje do swoich „inspirowanych” pism.

Chociaż kazała młodzieży „odłożyć każdą powieść”, w Wielkim sporze nazwała powieść Johna Bunyana „ Postęp pielgrzyma” „cudowną” . ⁵ Czy poparcie Ellen White dla fikcyjnej historii Bunyana mówi nam, że fikcję można czytać, o ile uczy dobrych lekcji? Nie według prorokini:

„ Nawet fikcja, która nie zawiera żadnych sugestii nieczystości i która może mieć na celu nauczanie doskonałych zasad, jest szkodliwa ”. ⁶

Zwróć uwagę, jak pani White opisuje swoją książkę Desire of Ages :

„Większe książki, Patriarchowie i prorocy , Wielki bój i Pragnienie wieków , powinny być sprzedawane wszędzie. Książki te zawierają prawdę na ten czas – prawdę, która ma być głoszona we wszystkich częściach świata”. ⁷

Skąd Ellen White uzyskała cudowną „prawdę na ten czas”? Z niebiańskich wizji? Objawienia? Marzenia? Nie, nie dokładnie. Przynajmniej część swojej „inspiracji” czerpała z tych samych fikcyjnych pism, których innym zalecała unikać!

W 1982 roku dr Fred Veltman, ówczesny przewodniczący wydziału religii w Pacific Union College, został poproszony przez Kościół Adwentystów Dnia Siódmego o przeanalizowanie zarzutów o plagiat wniesionych przez Waltera Reę i innych przeciwko Ellen White. Doktor Veltman spędził osiem lat na koszt kościoła, studiując Pragnienie wieków . Kiedy w 1990 roku w końcu opublikował swoje ustalenia, ogłosił, że jedno z 23 źródeł, z których Ellen White skorzystała podczas pisania tej książki, to „oczywiście fikcyjna relacja”. ⁸ Więcej przykładów wykorzystania przez Ellen White materiału fikcyjnego w swoich pismach można znaleźć w książce Waltera Rea The Making of a Prophet: How Ellen White zamieniła FIKCJĘ w „prawdę” .

Ellen White była bezpośrednio zaangażowana w produkcję 4-tomowej serii SDA zatytułowanej Sabbath Readings for the Home Circle . Każda książka z opowieściami liczyła 400 stron i składała się z fikcyjnych historii, które miały inspirować moralne zachowanie. Ellen White osobiście wybrała cały materiał fikcyjny do umieszczenia w książkach. Bez wątpienia były one lepsze od przeciętnej powieści z XIX wieku, a mimo to ucieleśniały to, co wcześniej potępiła pani White: „Czytanie powieści i opowiadań to największe zło, na jakie może sobie pozwolić młodzież. […] Żyją w nierealnym świecie …wyimaginowany świat.” ⁹

Według wykazu książek znajdujących się w prywatnej bibliotece Ellen White, pani White posiadała kilka dzieł beletrystycznych. ¹⁰ The Ellen White Estate sporządziła listę książek znajdujących się w jej prywatnych bibliotekach i oto kilka dzieł beletrystycznych:

• „Dzieci barona” Sarah Ann Myers
• Członek klanu – Thomas Dixon
• Plamy lamparta – Thomas Dixon

Szczególnie interesujący jest fakt, że Ellen White miała w swojej osobistej bibliotece książki Thomasa Dixona. Ojciec i wujek Dixona byli kiedyś członkami Klu Klux Klanu, a The Clansman przedstawia Klan w stosunkowo pozytywnym świetle. Wikipedia opisuje książki Thomasa Dixona w następujący sposób:

„Jego „Trylogia rekonstrukcji” składała się z Plam lamparta , Członka klanu (1905) i Zdrajcy (1907). W tych bestsellerowych powieściach, które przedstawiały bogatą wyobraźnię fikcję jako twardy fakt historyczny, Dixon wykorzystał romans historyczny do przedstawienia Murzynów jako gorszego od białych i gloryfikować przedwojenne amerykańskie Południe. Chociaż twierdził, że sprzeciwia się niewolnictwu, wierzył w segregację rasową . ¹¹

„Dixon napisał The Clansman jako wiadomość dla mieszkańców Północy, aby utrzymywali segregację rasową, ponieważ w swojej pracy twierdzi, że czarni, gdy swobodnie stają się dzikusami ”. ¹²

„W powieści [ Plamady lamparta ] Dixon przedstawia bardzo niezrekonstruowany opis rekonstrukcji, w którym złoczyńcami są ludzie w typie Simona Legree, liberałowie z północy i wyemancypowani niewolnicy, a bohaterem jest Ku Klux Klan ”. ¹³

Można się tylko zastanawiać, dlaczego trzymała w swojej bibliotece te rasistowskie dzieła literackie, skoro fikcja rzeczywiście była tak szkodliwa, jak twierdziła.

Ellen White wyjaśnia aż nadto wyraźnie, że Chata Wuja Toma i Robinson Crusoe są 1) złe, 2) dziełem szatana i 3) niszczą zainteresowanie Biblią:

„Drogi bracie E: Właśnie przeczytałem „ Review and Herald” i widziałem twój artykuł zawierający listę dobrych książek dla naszej młodzieży. Byłem bardzo zaskoczony, gdy przeczytałem twoją rekomendację dotyczącą Chaty Wuja Toma , Robinsona Crusoe i podobnych książek. Jesteś grozi niebezpieczeństwo, że staniecie się nieco nieostrożni w swoim pisaniu. Dobrze byłoby przemyśleć i dokładnie przestudiować wszystko, co ma zostać uwiecznione w druku. Jestem naprawdę zaniepokojony, widząc, że wasze duchowe spojrzenie nie jest jaśniejsze w kwestii wyboru i polecania czytanie dla naszej młodzieży. Wiem, że polecanie w naszych gazetach tak urzekających książek, jak Chata Wuja Toma, w wielu umysłach usprawiedliwia przeczytanie innych książek, które są niczym innym jak fikcją.... Wielokrotnie widziałem zło płynące z czytania takich książek tak jak zalecasz i przygotuj artykuł, w którym przestroga będzie nasza młodzież w tej właśnie kwestii.... Mam jednak nadzieję, że więcej takich zaleceń się nie pojawi. Musisz oddalać się od Jezusa i Jego nauk i nie zdawać sobie z tego sprawy. To jest Dzieło szatana polegające na przedstawianiu naszej młodzieży historii z gazet i książek z baśniami, które fascynują zmysły i w ten sposób niszczą ich zamiłowanie do słowa Bożego . ...” ¹⁴

Pani White wyjaśnia dalej wielkie niebezpieczeństwa związane z czytaniem Chaty wujka Toma , mówiąc, że 1) niszczy zainteresowanie Biblią, 2) niszczy zainteresowanie spotkaniami modlitewnymi, 3) powoduje złe wyobrażenia, 4) prowadzi do niemoralności, 5) prowadzi do nieposłuszeństwa i 6) doprowadziło do oszustwa:

„ Zniszczyło to apetyt na Biblię i chęć uczestniczenia w spotkaniach modlitewnych , gdyż wszystko było nieświeże i pozbawione zainteresowania po ucztowaniu na diecie zawartej w tej książce. Pokarm, który wzięto do umysłu, miał taki charakter, że niebiańskie i boskie w myślach nie było miejsca na te rzeczy, a wyobraźnia była zła, a ci młodzi ludzie wyznali, że było to spowodowane lekturą Chaty wujka Toma . To położyło podwaliny pod szereg zła, a wyobraźnia stała się intensywnie pobudzona i myśli powracały raz po raz do tematów niemoralnych, co prowadziło do grzechu rozwiązłości i nieczystości, nieposłuszeństwa, tajnych planów i oszustwa . ¹⁵

To całkiem zdumiewający wachlarz zła spowodowanego przez jedną książkę! Czy Chata wujka Toma rzeczywiście jest tak szkodliwą książką?

Chata wujka Toma to powieść, która „przedstawia okrutną rzeczywistość niewolnictwa, jednocześnie zapewniając, że chrześcijańska miłość może przezwyciężyć coś tak destrukcyjnego jak zniewolenie bliźnich”. ¹⁶ Książka została częściowo zainspirowana prawdziwą historią niewolnika Josiaha Hensona. Książka, napisana przez nauczycielkę z Connecticut, Harriet Beecher Stowe, pomogła podsycić ruch abolicjonistyczny, który ostatecznie doprowadził do zniesienia niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. Pani Stowe stała się ikoną wolności w północnych Stanach Zjednoczonych, a prezydent Abraham Lincoln spotkał się z nią przed rozpoczęciem wojny secesyjnej. Ta niezwykle popularna książka stała się w XIX wieku drugą najlepiej sprzedającą się książką na świecie (po Biblii), a została przetłumaczona na wszystkie główne języki ludzkie. ¹⁷ Nie ulega wątpliwości, że księga ta była najważniejszą księgą napisaną w XIX wieku.

Pani White napisała, że czytanie beletrystyki może wytrącić z równowagi umysł i uszkodzić pamięć:

„Ten umysł jest zrujnowany , gdy pozwala się go pochłonąć czytaniu historii. Wyobraźnia choruje, sentymentalizm przejmuje kontrolę nad umysłem i pojawia się niejasny niepokój, dziwny apetyt na niezdrowe mentalne pożywienie, które nieustannie zakłóca równowagę umysłu. Tysiące osób przebywa dziś w zakładzie dla obłąkanych, a czytanie powieści straciło równowagę w ich umysłach , co skutkuje budowaniem powietrznych zamków i chorym na miłość sentymentalizmem”. ¹⁸

„ Pamięć jest poważnie uszkadzana przez źle dobrane czytanie, które ma tendencję do zaburzania równowagi sił rozumowania i wywoływania nerwowości, zmęczenia mózgu i wyczerpania całego systemu”. ¹⁹

Czy fikcja zaburza równowagę umysłu? Czy to doprowadza ludzi do szaleństwa? Czy szkodzi pamięci? Wręcz przeciwnie, czytanie fikcji nie tylko zmniejsza stres, ale ma także inne korzyści dla zdrowia psychicznego. Wykazano, że czytanie beletrystyki wzmacnia umysł, pod pewnymi względami nawet bardziej niż czytanie literatury faktu. W 2013 roku Uniwersytet Emory zbadał umysły czytelników beletrystyki i odkrył:

1. Mózgi fikcji „czytelnicy wykazali większą aktywność” w obszarach mózgu „związanych ze zrozumieniem języka”. ²⁰
2. Witryna internetowa testourvocab.com przeanalizowała miliony osób zdających test i odkryła, że „czytelnicy beletrystyki znacznie częściej posiadali większe słownictwo”, co sugeruje, że „czytanie literatury beletrystycznej może prowadzić do ogólnie lepszych procedur przetwarzania informacji, w tym informacji o kreatywności”. ²¹

Badania naukowe po raz kolejny udowodniły, że zeznania Ellen White są fałszywe.

Czy lektura Robinsona Crusoe Daniela Defoe – niewinnej przygody opartej na zdarzeniu, które faktycznie miało miejsce – naprawdę niszczy zainteresowanie Biblią? Czy Chata Wuja Toma – książka napisana przez chrześcijanina zachęcającego do położenia kresu niewolnictwu, z przedmową napisaną przez wyświęconego sługę ewangelii – jest naprawdę taka straszna? Trzeba się nad tym zastanawiać, ponieważ pani White wycinała później historie napisane przez Harriet Stowe i umieszczała je w swoich albumach z wycinkami.

Niektórych może zdziwić fakt, że pani White potępiła lekturę antyrasistowskiej książki „ Chata wuja Toma” , a mimo to trzymała w swojej prywatnej bibliotece rasistowskie powieści „Człowiek klanu ” i „Plamaty lamparta” .

Dlaczego więc zabroniła adwentystom czytania jakiejkolwiek literatury pięknej? Dlaczego nawoływała do „całkowitej abstynencji” od fikcji, nawet wysokiej klasy? ²² Pomysł, że czytanie dobrej jakości fikcyjnych relacji jest w jakiś sposób szkodliwe dla życia duchowego, jest całkowicie niedorzeczny. Nawet Jezus mówił do swoich uczniów w przypowieściach. Nawet Siostra White zdawała się nie wierzyć swoim własnym zeznaniom na temat fikcji, ponieważ zaprzeczyła im,...

1. Wycinanie fikcyjnych historii, które przeczytała, i zapisywanie ich w albumach z wycinkami
2. Włączanie fikcji do swoich „inspirowanych” książek
3. Trzyma dzieła beletrystyczne w swojej osobistej bibliotece

• Ellen White Zwolenniczka supremacji

1. Ellen White, Instruktorka młodzieży , 9 października 1902.

2. Ellen White, Świadectwa dla Kościoła , nr 22, s. 22. 34.

3. Ellen White, Instruktor młodzieży , 20 lutego 1896; White, Instruktor młodzieży , 14 sierpnia 1906.

4. Doktor Charles H. Tidwell, Jr., „Ellen White and Fiction”, artykuł internetowy pobrany ze strony internetowej Andrews University z 20 lutego 2008 r., http://www.andrews.edu/~tidwell/407egw.htm . Dodatkowe informacje można znaleźć w artykule przedstawionym przez dr Johna O. Wallera (byłego kierownika wydziału anglistyki Uniwersytetu Andrews) na odbywającym się co cztery lata spotkaniu nauczycieli języka angielskiego SDA College w La Sierra College w sierpniu 1965 r., zatytułowanym „A Contextual Study of Ellen G. White’s Counsel Concerning Fiction” w aktach Uniwersytetu Andrews (katalog w 1970 r.).

5. Ellen White, Wielki spór , s. 25. 252. Również Duch proroctwa, tom. 4 (1884), s. 4. 174. Jeśli chodzi o to, czy Pilgrim's Progress można słusznie sklasyfikować jako „powieść” lub „fikcja”, rozważmy, co napisał dr Charles Tidwell z Wydziału Anglistyki Uniwersytetu Andrews w cytowanym powyżej artykule:
„Chociaż niektórzy twierdzą, że ta praca jest nie powieść, ale to, że w rzeczywistości jest to alegoria, to zupełnie mija się z sednem. To, że jest alegorią, nie oznacza, że nie może być jednocześnie powieścią lub dziełem fikcyjnym. Krytycy literaccy uznają ją za taką i w większości historii literatury , jest wskazywana jako jedno z kluczowych wczesnych dzieł, które pomogły w ugruntowaniu pozycji powieści jako głównej formy literackiej w XVIII i w kolejnych wiekach. „Postęp pielgrzyma” ma wszystkie cechy powieści – wyimaginowane miejsca akcji, wyimaginowane postacie, które nie są zgodne z rzeczywistością fakty historyczne, fabuła, dialogi, konflikty i całe to parfrenalia, których powieściopisarze i autorzy beletrystyki używają dzisiaj jako podstawowej techniki pisania”.

6. Ellen White, Ministerstwo Uzdrawiania (1905), s. 25. 445.

7. Ellen White, Review and Herald , 20 stycznia 1903.

8. Doktor Fred Veltman, Ministerstwo , grudzień 1990.

9. Benjamin McArthur, „Kultura”, Ellen Harmon White: American Prophet (NY: Oxford University Press, 2014), s. 10. 249. Na stronie 259 McArthur zauważa, że John Waller wątpił, czy historie te były oparte na faktach (patrz Waller, „The Issue of Fiction in Five Scrapbooks of Mrs. Ellen G. White”, Ellen G. White Estate).

10. Akta bibliotek prywatnych i biurowych Ellen G. White, przechowywane na Uniwersytecie Loma Linda, opracowane przez: Warrena H. Johnsa, Tima Poiriera i Rona Graybilla z posiadłości Ellen G. White Estate.

11. Wikipedia , „Thomas Dixon, Jr.”, http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Dixon,_Jr., wyciąg z 2 marca 2008 r.

12. Wikipedia , „The Clansman”, http://en.wikipedia.org/wiki/The_Clansman, wyciąg z 2 marca 2008 r.

13. Wikipedia , „Plamady lamparta”, http://en.wikipedia.org/wiki/The_Leopard%27s_Spots, wyciąg z 2 marca 2008 r.

14. Ellen White, Świadectwa dla Kościoła, tom. 5, s. 516-517.

15. Ellen White, Manuscript Releases, tom. 6, s. 257.

16. „Chata wujka Toma”, Wikipedia, pobrano 20 lutego 2008 r.

17. Tamże.

18. Ellen White, Znaki czasu , 10 lutego 1881. {MYP 290.3}.

19. Ellen White, Świadectwa , tom. 4 (1881), s. 4. 497.

20. Courtney Seiter, „Zaskakująca moc czytania fikcji: 9 sposobów, w jakie czyni nas szczęśliwszymi i bardziej kreatywnymi”, https://open.buffer.com/reading-fiction/, ostatnia aktualizacja 7 września 2018 r.

21. Tamże.

22. Ellen White, Ministerstwo Uzdrawiania (1905), s. 22. 446.