Adwentyści Dnia Siódmego mają naprawdę wyjątkowe zrozumienie ósmego rozdziału Daniela, różniące się od innych wyznań chrześcijańskich. W tym badaniu zbadane zostanie nauczanie Kościoła SDA dotyczące 8. rozdziału Daniela i proroctwa 2300-dniowego.

1. Mały róg z Daniela 8 to Rzym – „mały róg” z Daniela 8:9 to istota, która powoduje, że „świątynia” zostaje spustoszona na 2300 dni. Adwentyści Dnia Siódmego nauczają, że „małym rogiem” z ósmego rozdziału Daniela jest potęga rzymska. Pionierski teolog adwentystyczny JN Andrews pisze:

„W związku z tym działania przypisywane temu „małemu rogowi” w Daniela 8:10-13,23-25; 11:31 i 12:11 należy rozumieć jako obejmujące swoim zakresem zarówno pogański, jak i papieski Rzym . ¹

Pionier adwentyzmu Uriah Smith zapewnia nas, że nie ma innego wyjaśnienia:

„ Rzym spełnia wszystkie wymagania proroctwa. Żadna inna potęga ich nie spełnia. Dlatego też Rzym, a nie żadna inna, jest tą potęgą, o której mowa ”. ²

Według nauczania SDA, mały róg z Daniela 7 i mały róg z Daniela 8 mają tę samą moc.

W ciągu 2300 dni mały róg z rozdziału Daniela 8 rzekomo „depcze pod nogami” sanktuarium. Według nauczania SDA zaczęło się to od pogańskiego Rzymu, a później stało się Rzymem papieskim:

„Przez mały róg «zniesiona została ofiara codzienna». Ten mały róg symbolizował Rzym w całej jego historii, łącznie z jego dwiema fazami, pogańską i papieską . ³

„ Przestępstwo spustoszenia. Termin ten obejmuje zarówno pogańskie, jak i papieskie systemy religii fałszywej , będące w konflikcie z religią Boga”. ⁴

Zdaniem SDA, akcja małego rogu polegającego na odbieraniu „dziennika” nawiązuje do działalności papiestwa i pogańskiego Rzymu. Według komentarza biblijnego SDA :

„Termin «codzienny» — «ciągły» — odnosi się do ciągłej kapłańskiej posługi Chrystusa w niebiańskiej świątyni i do prawdziwego oddawania czci Chrystusowi w wieku ewangelii; usunięcie tego, co codzienne, oznacza zastąpienie go przez papiestwo przymusowej jedności w widzialnym Kościele w miejsce dobrowolnej jedności wszystkich wierzących w Chrystusa, władzy widzialnej głowy – papieża – w miejsce Chrystusa, niewidzialnej głowy Kościoła, hierarchii kapłańskiej w miejsce bezpośredniego dostępu wszystkich wierzących do Chrystusa, systemu zbawienia przez uczynki… konfesjonału i ofiary mszy zamiast pośredniczego dzieła Chrystusa jako naszego wielkiego Arcykapłana…”

„… mały róg jest symbolem Rzymu cesarskiego, a także Rzymu papieskiego …jego działania można również rozumieć jako odnoszące się do Rzymu pogańskiego… Zatem słowo „codzienny” może również odnosić się do ziemskiej Świątyni i jej nabożeństw i odebranie „codzienności” aż do spustoszenia Świątyni przez legiony rzymskie w roku 70 n.e. i w konsekwencji zaprzestania systemu ofiarnego . ⁵

2. 2300 dni to w rzeczywistości 2300 lat – Adwentyści Dnia Siódmego stosują „proroczą zasadę rok za dzień”, aby zamienić „dni” na „lata”:

„Co to jest 2300 dni, czyli «2300 wieczorów-poran», jak brzmi oryginał hebrajski? Według Rodzaju 1, „wieczór i poranek” to dzień. ...okres w symbolicznych proroctwach jest również symboliczny: proroczy dzień reprezentuje rok. Tak więc, jak wielu chrześcijan na przestrzeni wieków wierzyło, 2300 dni z 8 rozdziału Daniela oznacza 2300 lat w dosłownym sensie . ⁶

3. 2300 dni rozpoczyna się w roku 457 p.n.e. i kończy 22 października 1844 roku . W Biblii nie jest podana data początkowa proroctwa 2300-dniowego. Aby uzyskać datę początkową 2300 dni, SDA próbują powiązać proroctwo Daniela 8 z 70-tygodniowym proroctwem Daniela 9, które ich zdaniem rozpoczyna się w roku 457 p.n.e.

„Bóg zlecił aniołowi Gabrielowi, aby Daniel „zrozumiał tę wizję” (Dan. 8:16). Jednak jej wpływ był tak szokujący, że Daniel zachorował i Gabriel musiał przerwać swoje wyjaśnienia. ... Z powodu tej przerwy Gabriel musiał aby opóźnić wyjaśnienie okresu czasu – jedynego aspektu wizji, którego jeszcze nie wyjaśnił. Księga Daniela 9 opisuje jego powrót w celu dopełnienia tej odpowiedzialności . Księgi Daniela 8 i 9 są zatem powiązane, a ten ostatni jest kluczem do odblokowania tajemnica 2300 dni. Kiedy Gabriel się ukazał, powiedział do Daniela: „Wyszedłem, aby dać ci umiejętność zrozumienia... Dlatego rozważ tę sprawę i zrozum wizję” (Dan. 9:23). W tym miejscu nawiązuje do do wizji 2300 dni. Jego pragnienie wyjaśnienia elementów czasowych wizji z rozdziału 8 wyjaśnia, dlaczego wprowadza swoje wyjaśnienie za pomocą proroctwa o 70 tygodniach .

„On [Gabriel] mówi Danielowi, że 490 lat miało zostać odciętych od dłuższego okresu 2300 lat . Jako punkt wyjścia dla 490 lat Gabriel wskazuje na „wyjście rozkazu przywrócenia i odbudowy Jerozolimy” (Dan. 9:25), co miało miejsce w 457 r. p.n.e.... 490 lat zakończyło się w 34 r. Kiedy odetniemy 490 lat od 2300 lat, zostaje nam 1810 lat. Ponieważ 2300 lat miało przedłużyć 1810 lat poza rokiem 34 n.e. sięgają roku 1844.” ⁷

4. „Świątynia” z Daniela 8:13-14 to świątynia niebiańska. - Według komentarza biblijnego SDA :

„Ponieważ 2300 lat przenosi nas daleko w erę chrześcijańską, sanktuarium nie może odnosić się do Świątyni w Jerozolimie , która została zniszczona w roku 70 po Chrystusie. Sanktuarium Nowego Przymierza jest bez wątpienia sanktuarium w niebie ”. ⁸

5. Oczyszczenie świątyni nawiązuje do pozafiguralnego Dnia Pojednania . Adwentyści Dnia Siódmego nauczają, że Chrystus rozpoczął szczególny etap służby w roku 1844. W tym czasie przeniósł się z Miejsca Świętego do Miejsca Najświętszego i rozpoczął dzieło sądu śledczego sprawiedliwych:

„...Chrystus przyszedł do Przedwiecznego i rozpoczął ostatnią fazę swojej arcykapłańskiej posługi w niebiańskiej świątyni. Służba ta była antytypem oczyszczenia świątyni w Dniu Pojednania, które Daniel 7 przedstawia jako okres przedadwentowy wyrok śledczy .” ⁹

Według nauczania SDA, mały róg z Daniela 7 i mały róg z Daniela 8 mają tę samą moc. W siódmym rozdziale Księgi Daniela „ mały róg ” jest interpretowany przez SDA jako prześladowcza siła Rzymu. ¹⁰ Na pierwszy rzut oka wydaje się to wiarygodne, ponieważ obaj są opisani jako „małe rogi”. Jednakże poniższe dowody wskazują, że między tymi dwoma małymi rogami jest znacznie więcej różnic niż podobieństw .

Po pierwsze, w Księdze Daniela pomiędzy rozdziałami siódmym i ósmym następuje istotna zmiana akcentów:

Różnice te wskazują, że podczas gdy rozdział 7 koncentruje się ogólnie na świecie , rozdział 8 zawęża uwagę do przyszłych wydarzeń będących przedmiotem szczególnego zainteresowania Izraela .

Istnieją istotne różnice pomiędzy małym rogiem z Daniela 7 i małym rogiem z Daniela 8:

Jest oczywiste, że istnieje wiele znaczących różnic pomiędzy małym rogiem z Daniela 7 i małym rogiem z Daniela 8. Istnieją także różnice w czasie pojawienia się rogów na scenie historii.

„A z jednego z nich [jednego z czterech rogów kozła (Grecji)] wyrósł mały róg, który urósł niezmiernie w stronę wschodu i w stronę przyjemnej krainy”. Daniela 8:9

Księga Daniela 8:9 mówi, że mały róg miał pochodzić z jednej z części imperium Aleksandra, gdy znajdowały się one w „czasach ostatnich” (w. 23). To wskazuje nam na siłę wywodzącą się ze świata greckiego około 300 roku p.n.e. Rzym nigdy nie był częścią Imperium Aleksandryjskiego ani nie wywodził się z żadnej części Cesarstwa Greckiego. Rzym pochodził z Włoch i został założony w 750 roku p.n.e. Rzym stał się republiką w 509 r. p.n.e. Rzym rzeczywiście podbił cztery części imperium greckiego, ale jest to kolejny dowód na to, że Rzym nie powstał z żadnej z czterech części imperium Aleksandra . Dlatego Rzym nie mógł dopasować proroczego symbolu rogu wyłaniającego się z rogu w obrębie Cesarstwa Greckiego.

„Mały róg” z siódmego rozdziału Daniela miał swój początek dopiero, gdy czwarta bestia została podzielona na 10 królestw, co według Adwentystów Dnia Siódmego miało miejsce w roku 476 naszej ery. „Mały róg” z ósmego rozdziału Daniela miał się pojawić „ w ostatnich czasach ich królestwa” (w. 23). „Ich królestwo” odnosi się do czterech części imperium aleksandryjskiego. „Czas ostatni”, czyli ostatnie dni czterech królestw, przypadał na lata 200–100 p.n.e. Zatem mały róg z Daniela 8 powstał sześć wieków przed małym rogiem z Daniela 7 (używając daty SDA 476 n.e.)! Ta różnica w czasie jest mocnym dowodem na to, że moce „małego rogu” nie są takie same. Pojawiają się w bardzo różnych momentach historii ludzkości.

Według SDA 2300 dni rozpoczęło się w 457 r. p.n.e. i zakończyło się w 1844 r. n.e. Przypuszcza się, że w tym okresie mały róg z ósmego rozdziału rozdziału Daniela „depcze pod nogami” sanktuarium. Według nauczania SDA zaczęło się to od pogańskiego Rzymu, który deptał ziemską świątynię, a później stał się Rzymem papieskim, depczącym niebiańską świątynię. Rodzi to cały szereg dylematów:

1. Rzym nie miał żadnego kontaktu z narodem żydowskim aż do roku 161 p.n.e. Jak mały róg mógł rozpocząć swoje profanujące dzieło w roku 457 p.n.e., 296 lat zanim w ogóle zetknął się z państwem żydowskim? Rzym nie brał żadnego udziału w działaniach roku 457 p.n.e., zatem nie mógł być „małym rogiem” opisanym w ósmym rozdziale Księgi Daniela.

2. Rzym żył w pokoju z narodem żydowskim i nawet nie molestował Żydów aż do czasu, gdy Palestyna stała się częścią Cesarstwa Rzymskiego w 63 roku p.n.e. Jak mały róg mógł „deptać” Sanktuarium przez prawie 400 lat, skoro w tym okresie nigdy nawet nie zakłócał służby świątynnej?

3. Jeśli Rzym papieski jest małym rogiem z ósmego rozdziału Daniela w drugiej połowie 2300 dni, to co stało się z Rzymem papieskim 22 października 1844 roku? Czy w roku 1844 papiestwo nagle przestało bezcześcić Sanktuarium? Czy zostało ono „złamane bez ręki” (w. 25) w roku 1844? Dlaczego w historii papiestwa nie ma wydarzenia, które pokrywałoby się z końcem 2300 dni?

4. Czy jakiekolwiek papieskie działania wykorzystywane przez SDA do zidentyfikowania go jako „małego rogu” ustały w 1844 roku?
   • Czy „przymusowa jedność w widzialnym kościele” zakończyła się w roku 1844?
   • Czy „władza widzialnej głowy – papieża” zakończyła się w roku 1844?
   • Czy „hierarchia kapłańska” ustała w roku 1844?
   • Czy w roku 1844 ustał „system zbawienia z uczynków”?
   • Czy w roku 1844 ustała „konfesjonał i ofiara mszy”?

   Nie nie nie nie nie! Żadna z wyniszczających działań papieskiego Rzymu nie ustała w roku 1844.

5. Jeśli pogański Rzym nie prześladował Żydów ani nie zaprzestał składania ofiar w roku 457 p.n.e. i jeśli w historii papiestwa nie było żadnego wydarzenia, które zbiegałoby się z końcem 2300 dni w roku 1844, to jak możemy powiązać Rzym z tą przepowiednią?

Ten, kto przeczyta cały rozdział 8. rozdziału Daniela, dostrzeże, że jedno wydarzenie logicznie następuje po drugim. Wydarzenia miały miejsce w historii w dokładnie określonej kolejności:

Zwróć uwagę, jak zostało to przetłumaczone w innych wersjach Biblii:

Wśród badaczy Biblii wszystkich wyznań – żydowskich i chrześcijańskich, a nawet kilku wybitnych uczonych z SDA – panuje niemal jednomyślna opinia, że „małym rogiem” z ósmego rozdziału Daniela jest Antioch Epifanes. Kiedy przeanalizujemy poniższe dowody, stanie się zupełnie jasne, że Antioch Epifanes dokładnie spełnia wszystkie wymagania z ósmego rozdziału Księgi Daniela. Nie można tego samego powiedzieć o Rzymie.

Fakt, że mały róg rozpoczął swoje dzieło na długo przed kontaktem Rzymu z Żydami oraz fakt, że mały róg powstał z jednej z części imperium greckiego, wyeliminowałby Rzym, gdyż nie pasował on ani do miejsca, ani do czasu. Co więcej, mały róg jest opisywany jako konkretny król, a nie imperium. Dlatego też, ponieważ Rzym nie spełnia tych podstawowych wymagań proroctwa, przeanalizujmy Antiocha Epifanesa, aby ustalić, czy spełnia on wymagania tego proroctwa. Przeanalizujemy ten rozdział werset po wersecie.

8:9 I z jednego z nich wyrósł mały róg, który rósł bardzo mocno w kierunku południowym i wschodnim, i w stronę przyjemnej ziemi .

Zdaniem Dana. 8:9 róg najpierw atakuje południe, potem na wschód, a po drodze na wschód atakuje piękną krainę. Królestwo Antiocha Epifanesa skupiało się w Syrii, na północ od Izraela. Zauważ, że podczas swojej kariery Antioch atakował tylko na południe i wschód od Syrii :

Południe – „Antioch wkroczył do Egiptu i walczył z [jego królem] Ptolemeuszem Filometrem, jego królem, zajął wiele miast i oblegał Aleksandrię, i według wszelkiego prawdopodobieństwa podbiłby cały kraj, gdyby Rzymianie go nie powstrzymali, wysyłając swoje ambasador Popilius, który zmusił go do zaprzestania i wyjazdu.” ( Wykład Gilla ) Kampanie wojskowe Antiocha przeciwko Egiptowi są opisane w 1 Księdze Machabejskiej 1:19,20:

„W ten sposób zdobyli warowne miasta w ziemi egipskiej i zabrał ich łupy, a po tym, jak Antioch uderzył Egipt, wrócił ponownie w stu czterdziestym trzecim roku i wyruszył przeciwko Izraelowi i Jerozolimie z wielkim wojskiem mnogość."

Wschód – w stronę Armenii i Persji, Atropatów w Medii i krajów za Eufratem, które mu uczynił dopływem:

„Dlatego będąc w wielkim zakłopotaniu, postanowił udać się do Persji, aby tam przyjąć daniny od krajów i zebrać dużo pieniędzy”. (1 Machabejska 3:31)

„Mniej więcej w tym czasie król Antioch, podróżując przez wysokie krainy, usłyszał, że Elymais w kraju Persji było miastem wielce znanym z bogactw, srebra i złota; 2 I że była w nim świątynia bardzo bogata, w której były nakrycia z złoto, napierśniki i tarcze, które zostawił tam Aleksander, syn Filipa, król macedoński, który był pierwszym królem wśród Greków”. (1 Machabejska 6:1,2)

Przyjemna kraina – termin przyjemna kraina występuje w Biblii trzy razy poza Księgą Daniela i za każdym razem odnosi się do ziemi obiecanej Izraela (patrz Psalm 106:23-26, Jeremiasz 3:18-19, Zachariasz 7:7.14). Antioch napadł na ziemię Izraela, zabijając dziesiątki tysięcy Żydów, próbując wykorzenić religię żydowską.

Sfera działania Antiocha obejmowała dokładnie trzy obszary, o których wspomina Daniel. Nie dotyczy to Rzymu . Wiele z największych podbojów Rzymu miało miejsce na północ i zachód od Rzymu. Rzym podbił duże regiony północno-zachodniej Europy, obszary obecnie zajmowane przez Anglię, Francję, Belgię, Holandię, Szwajcarię, Austrię, Hiszpanię i Portugalię. Rzym podbił także północno-zachodnie regiony Afryki, obszary obecnie okupowane przez Maroko, Algierię i Tunezję. Rzym był zdecydowanie potęgą, która rozrastała się niezwykle na północy i zachodzie . Dlatego Rzym nie może pasować do specyfikacji tego proroctwa.

W swojej książce 1844 Made Simple adwentystyczny autor Clifford Goldstein argumentuje, że w porównaniu z Persją i Grecją Antioch nie był „przesadnie wielki”, a zatem nie mógł być małym rogiem Dana. 8:9. Uważna lektura Dana. 8:9 ukazuje, że proroctwo nigdy nie mówi, że mały róg będzie niezmiernie wielki w porównaniu z Persją i Grecją. Małego rogu nie porównuje się z innymi mocami, lecz jedynie mówi się, że jest „niezwykle wielki” w trzech obszarach: na południu, na wschodzie i w przyjemnej krainie. Antioch nie był wielkim róg na dużej scenie. Był małym róg, który na małej scenie odgrywał dużą rolę. Jego podbój Egiptu i atak na judaizm z pewnością można określić jako „niezwykle wielkie” na scenie historii Bliskiego Wschodu tego okresu. Można argumentować, że ze wszystkich wrogów judaizmu Antioch Epifanes był najbliżej wykorzenienia tej religii. Jego atak na judaizm można określić jedynie jako „niezwykle wielki”.

Przeanalizujmy teraz następny werset Daniela 8:

8:10 I stało się wielkie aż do zastępu niebieskiego; i zrzucił na ziemię część zastępu i gwiazd, i podeptał je.

Werset ten nie mówi o istotach niebiańskich, ponieważ żadne imperium, nawet Rzym, nie strąciło istot niebiańskich. Zarówno Biblia, jak i żydowskie apokryfy używają podobnego języka do opisu kapłanów i władców narodu hebrajskiego. Oto kilka przykładów:

• Synowie Jakuba zostali opisani we śnie Józefa jako gwiazdy . (Rodzaju 37:9)
• W Księdze Izajasza 24:21 władcy żydowscy nazywani są „zastępem wysokich , którzy są na wysokościach…”
• W 2 Księdze Machabejskiej 9:10 Antioch jest opisany jako „człowiek, który myślał trochę wcześniej, zanim mógł sięgnąć gwiazd niebieskich …”

Albert Barnes w swoich Notatkach o Danielu podkreśla:

„ I zrzucił na ziemię część zastępu i gwiazd . Zdawało się, że róg wyrósł aż do gwiazd i wyrwał je z miejsc, i zrzucił na ziemię. Antioch, spełniając swoje to zrzucono i zdeptano książąt, władców i lud świętego zastępu, czyli armii Bożej. Wszystko, co się w tym sugeruje, wypełniło się w obfitości w tym, co uczynił z narodowi żydowskim. Patrz 1 Mac. 1 i 2 Mac 8:2. „ I piętnowałem ich ” z oburzeniem i pogardą. Nic nie mogłoby lepiej wyrazić postępowania Antiocha wobec Żydów. (s. 345)

Przeanalizujmy teraz następny werset Daniela 8:

8:11 Tak, wywyższył się aż do księcia zastępu i przez niego odebrano codzienną ofiarę, a miejsce jego sanktuarium zostało zburzone.

Kim jest „książę gospodarza”? Strong's definiuje „księcia” ( sar ) jako „przywódcę, kapitana, wodza, generała, gubernatora, stróża, pana, pana, księcia, władcę, zarządcę”. Dlatego mały róg wywyższyłby się na głowę/kapitana/władcę zastępu. Antioch zrobił to dosłownie za swoich rządów, kiedy arcykapłan Oniasz został zesłany na wygnanie, a później zabity w najokrutniejszy sposób.

Co więcej, Antioch w przenośni wywyższył się na najwyższego księcia zastępu, samego Boga. Jego nazwisko, Theo Antiochus , ogłaszało go blaskiem w ludzkiej postaci Boskości, bogiem objawionym w ciele (patrz Edwin Bevan, The House of Seleucus , t. 2, s. 154).

Antioch Epifanes przypuścił zaciekły atak na żydowskie sanktuarium i religię żydowską, próbując wykorzenić tę religię. Zakazał codziennego składania ofiar z baranków i zbezcześcił sanktuarium. Księga Machabejska opisuje, jak zniesiona została codzienna ofiara i spustoszona świątynia:

„I w swej zarozumiałości wszedł do świątyni i zabrał złoty ołtarz i świecznik do oświetlenia, wraz ze wszystkimi sprzętami…” (1 Mach. 1:21)

Atak Antiocha na religię żydowską był najgorszym kryzysem, jaki spotkał Żydów od niewoli babilońskiej w 606 r. p.n.e. do zniszczenia Jerozolimy w 70 r. n.e. Po dwóch latach sytuacja sanktuarium pogorszyła się:

„I rozlali niewinną krew wokół świątyni, i zbezcześcili samą świątynię... Jej świątynia zamieniła się w pustynię spustoszoną …” (1 Machabejska 1:37,39)

Celem Antiocha było zniszczenie religii żydowskiej i zjednoczenie całego narodu Palestyny i oddanie czci jego pogańskiej religii pod groźbą kary śmierci. Rozkazał:

„Wtedy król napisał do całego swego królestwa, aby wszyscy stali się jednym ludem i każdy powinien porzucić swoje szczególne praktyki. ... i położyć kres całopaleniom oraz ofiarom i ofiarom płynnym w sanktuarium…” ( 1 Machabejska 1:41,42,45)

Przeanalizujmy teraz następny werset Daniela 8:

8:12 I dano mu zastęp przeciwko codziennej ofierze z powodu przestępstwa, i rzucił prawdę na ziemię; i praktykowało, i powodziło się.

Biblia mówi, że te nieszczęścia spadły na Żydów „z powodu przestępstwa”. Innymi słowy, to grzechy Żydów sprowadziły na siebie to nieszczęście. To Żydzi faktycznie przejęli inicjatywę w hellenizacji Jerozolimy. Wkrótce po objęciu władzy do Antiocha przybyła delegacja czołowych Żydów, prosząc o pozwolenie na przekształcenie Jerozolimy w Antiochię i wzniesienie najważniejszego znaku greckiego miasta, czyli gimnazjum. Później, gdy Antioch mianował własnego arcykapłana, zbudowano salę gimnastyczną, w której wkrótce zapełnili się młodzi kapłani wyznający helleński ideał siły cielesnej i piękna. (Patrz Bevan, The House of Seleucus , tom 2, s. 168-181).

Przeanalizujmy teraz kolejne wersety:

8:13 Wtedy usłyszałem, jak jeden święty mówił, a inny święty rzekł do pewnego świętego, który mówił: Jak długo potrwa wizja dotycząca codziennej ofiary i przestępstwa spustoszenia, aby zarówno Świątynia, jak i Hostia zostały zdeptane? stopa?
8:14 I rzekł do mnie: Do dwóch tysięcy trzystu dni; wtedy świątynia zostanie oczyszczona.

SDA twierdzą, że dopasowanie wydarzeń z okresu Antiocha do chronologii proroctwa wymaga pewnego żonglowania. Ale chronologia Antiocha znacznie lepiej pasuje do proroctwa niż Rzym. Hebrajskie słowo oznaczające „dzień” ( yowm lub yamim oznaczające dni) nie pojawia się w wersecie 14. Słowa przetłumaczone jako „dni” (` ereb boqer ) dosłownie oznaczają „wieczory i poranki”. Ponieważ kontekst samego wersetu mówi o codziennych ofiarach w świątyni, które miały miejsce każdego ranka i wieczora, jedynym rozsądnym wnioskiem jest to, że werset ten mówi o codziennych ofiarach w świątyni.

Z pewnością byłoby lekkomyślnością stosowanie zasady „rok za dzień” do każdego proroctwa, w którym mowa jest o „dniach”.

• Jonasz przepowiedział, że Niniwa zostanie zniszczona w ciągu 40 dni (Jonasz 3:4), co nie równa się 40 latom.
• W Księdze Rodzaju 6:3 Bóg przepowiedział, że przed potopem upłynie okres 120 lat, co nie równa się 43 200 latom.

Dlatego należy zachować ostrożność przy stosowaniu zasady rok za dzień, szczególnie w przypadkach, gdy słowo „dzień” w ogóle nie pojawia się w tekście hebrajskim, jak w Księdze Daniela 8:14.

Proroctwo dotyczące 2300 dni spełniło się w zdumiewający sposób podczas przerażającego panowania Antiocha. Czy to możliwe, że Bóg przewidział to straszliwe zagrożenie na 400 lat przed jego wystąpieniem i wysłał wiadomość do Daniela, aby pocieszyć i zapewnić swój lud, że ostatecznie zapewni mu zwycięstwo? Co zaskakujące, Bóg powiedział Żydom dokładnie, jak długo Jego sanktuarium będzie profanowane: 2300 wieczornych i porannych ofiar zostanie zawieszonych na czas profanacji sanktuarium.

Według kalendarza żydowskiego (patrz ramka po prawej) 2300 dni to sześć lat, trzy miesiące i 18 dni. Okres ten rozpoczął się piętnastego dnia miesiąca Cisleu, w roku 145 Selucidae, w którym Antioch umieścił na ołtarzu Bożym Obrzydliwość spustoszenia :

„A dwudziestego piątego dnia miesiąca składali ofiary na ołtarzu bożków, który był na ołtarzu Bożym”. (1 Machabejska 1:59)

Był to początek okresu intensywnych cierpień dla tych w Izraelu, którzy zdecydowali się pozostać wierni Bogu. Judasz Machabeusz był oburzony niesprawiedliwością wyrządzoną świątyni Bożej:

„Niestety! Po co się urodziłem, aby być świadkiem upadku mojego ludu i upadku świętego miasta i biernie czekać, gdy będzie ono wydawane wrogom, a świątynia cudzoziemcom? Jej świątynia stała się jak zniesławiony człowiek... Oto nasze sanktuarium, nasze piękno i nasza chwała zostały spustoszone, a poganie je zbezcześcili . (1 Machabejska 2:7,8,12)

Machabeusz powstał i wszczął bunt przeciwko Antiochowi. Przez ponad trzy lata walczył i walczył z armiami Antiocha. Wreszcie odniósł zwycięstwo nad Nikanorem, trzynastego dnia miesiąca Adar, Anno 151, i władza Antiocha nad Judeą została złamana.

Po zwycięstwie, gdy Judasz wjechał do Jerozolimy, zastał „świątynię opuszczoną” (1 Mach. 4:38). Judasz natychmiast nakazał odbudowę i oczyszczenie sanktuarium, aby można było go ponownie używać do świętych nabożeństw (1 Mach. 4:41-51). Żydzi upamiętniają triumf Judasza corocznym świętem zwanym Świętem Poświęcenia (lub Chanuka). Zbawiciel zaszczycił to święto swoją obecnością (Jana 10:22).

Świątynia została „oczyszczona” przez Judasza Machabeusza, kiedy oczyścił święte miejsca, poświęcił dziedzińce, odbudował ołtarz, odnowił naczynia świątynne i umieścił wszystko na właściwych miejscach:

„Wtedy Judasz wyznaczył niektórych mężów do walki z tymi, którzy byli w twierdzy, aż oczyści świątynię . Wybrał więc kapłanów nienagannej rozmowy, takich, którzy upodobali sobie w Prawie: którzy oczyścili świątynię i odsłonili zbezczeszczone kamienie na miejsce nieczyste, a gdy naradzali się, co zrobić z ołtarzem całopalenia, który został zbezczeszczony, pomyśleli, że najlepiej będzie go zburzyć, aby nie był dla nich hańbą, ponieważ zbezcześcili go poganie. zburzyli go i ułożyli kamienie na górze świątyni w dogodnym miejscu, aż przyszedł prorok, który wskaże, co z nimi należy zrobić. Następnie wzięli całe kamienie zgodnie z Prawem i zbudowali nową ołtarz według pierwszego, i przygotowali świątynię i to, co było w świątyni, i poświęcili dziedzińce, i uczynili nowe święte naczynia, i wnieśli do świątyni świecznik i ołtarz całopalenia, i kadzidła i stół. I spalili na ołtarzu kadzidło, i zapalili lampy, które były na świeczniku, aby świeciły w świątyni. Ponadto położyli chleby na stole, rozciągnęli zasłony i dokończyli wszystkie dzieła, które zaczęli wykonywać.” (1 Machabejska 4:41-51).

W ten sposób możemy być świadkami zdumiewającego spełnienia proroctwa, gdy Judasz Machabeusz oczyścił i potwierdził świątynię Bożą pod koniec 2300-dniowego okresu spustoszenia.

Sanktuarium jest usprawiedliwiane po tym, jak zostało zdeptane i porzucone przez Obrzydliwość Spustoszenia . Obrzydliwość spustoszenia osiągnęła swój szczyt, gdy Antioch Epifanes zbezcześcił świątynię Bożą, składając ofiary bożkom na świętym ołtarzu Bożym.

W pokoleniu, w którym Jezus chodził po ziemi, działania Antiocha Epifanesa były wciąż świeże w umysłach ludzi. Rozumieli, że Antioch Epifanes jest obrzydliwością spustoszenia . Żydowski historyk Józef Flawiusz, współczesny Jezusowi, napisał o Antiochu:

„ I nastąpiło to spustoszenie zgodnie z proroctwem Daniela , które zostało dane 408 lat wcześniej, gdyż oznajmił on, że Macedończycy zaprzestaną tego kultu [na jakiś] czas”. ¹⁵

Jezus odniósł się do obrzydliwości opisanej w Księdze Daniela (Dan. 9:27) jako ostrzeżenie dla swoich naśladowców, że podobne spustoszenie spotka w przyszłości naród żydowski:

„Kiedy więc ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, o której mówił prorok Daniel, stójcie w miejscu świętym (kto czyta, niech rozumie:) Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry”. (Mat. 24:15)

Ta obrzydliwość miała miejsce w roku 66 n.e., kiedy armia rzymska pod dowództwem Cestiusza otoczyła Jerozolimę, umieszczając swoje sztandary na świętym obszarze rozciągającym się poza murami świątyni, profanując ją w ten sposób. Chrześcijanie uznali to za znak do opuszczenia Jerozolimy, a kiedy Cestiusz tymczasowo przerwał oblężenie, chrześcijanie odeszli i ani jeden chrześcijanin nie zginął podczas późniejszego oblężenia i zniszczenia Jerozolimy przez Tytusa w 70 r. n.e.

Przyjrzyjmy się teraz kolejnym istotnym wersetom Daniela 8:

8:17 I zbliżył się do miejsca, gdzie stałem, a gdy przyszedł, przestraszyłem się i upadłem na twarz, ale rzekł do mnie: Zrozum, synu człowieczy, bo w czasie końca nastąpi wizja .
8:19 I rzekł: Oto dam ci znać, co będzie przy ostatecznym końcu gniewu, bo w wyznaczonym czasie nastąpi koniec

Musimy pamiętać, że „czas końca” to nie to samo, co „koniec czasów”. Raczej odnosi się do końca określonego okresu związanego z tym proroctwem. W tym przypadku zdecydowanie wskazany jest „koniec oburzenia”, a mianowicie nieszczęścia, które wolno sprowadzić na naród żydowski.

Przyjrzyjmy się teraz wyjaśnieniu Gabriela na temat wizji z rozdziału Daniela 8:

8:20 Baran, którego widziałeś, mający dwa rogi, to królowie Medii i Persji.
8:21 A szorstki kozioł jest królem Grecji, a wielki róg, który jest między jego oczami, jest pierwszym królem.
8:22 A gdy zostanie złamane, podczas gdy czterech się stawi, z narodu powstaną cztery królestwa, ale nie będące w jego mocy.
8:23 A w ostatnim czasie ich królestwa, kiedy przestępcy dojdą do pełni, powstanie król o gwałtownym obliczu i rozumiejący ciemne wyroki.

W wersecie 23 dowiadujemy się, że „w ostatnich czasach ich królestwa” pojawi się moc małego rogu. Odnosi się to do ostatnich czasów czterech podziałów Cesarstwa Greckiego, tuż przed ich podbiciem przez Rzym. Cztery dywizje rozpoczęły się w bitwie pod Ipsus w 301 rpne. Królestwo Macedonii upadło w 168 r. p.n.e., królestwo Kassandera w 146 r. p.n.e., królestwo Seleucydów (nad którym rządził Antioch) upadło w 65 r. p.n.e., a królestwo Ptolemeusza przetrwało do 30 r. p.n.e. Ponieważ czterokrotne królestwo przestało istnieć po upadku Macedonii w 168 rpne, proroctwo wzywa do pojawienia się małego rogu na krótko przed tym czasem. Antioch panował od 175 p.n.e. do 164 p.n.e.

Gill wyjaśnia ten werset:

„On [Antioch] miał «twardą twarz», jak można to przetłumaczyć; bezczelny człowiek o twarzy bezwstydnej, który nie miał w sobie wstydu ani strachu, nie uważał ani Boga, ani człowieka, popełniał najstraszniejsze zbrodnie w najbardziej publiczny sposób; i szczególnie był śmiały i bezczelny w swoim bluźnierstwie przeciwko Bogu i prawdziwej religii; może to również oznaczać, że był okrutny, barbarzyński i nieludzki, zwłaszcza wobec Żydów, czego obficie dowodzi jego prześladowanie ich; a jego „zrozumienie ciemnych wyroków” ', czyli 'zagadki', które mógł zarówno proponować, jak i odpowiadać na nie, pokazuje, że był bystry i przebiegły, dobrze zorientowany w niegodziwym rzemiośle i polityce; posiadał sztukę zwodzenia i oszukiwania ludzi; oszustwem i przebiegłością zdobył władzę królestwo od swojego siostrzeńca; a dzięki niegodziwej sztuce perswazji, której był mistrzem, uwiódł wielu Żydów, aby porzucili swoją religię i przyjęli pogaństwo; był tak dobrze wyszkolony w niegodziwej polityce, że mógł ukrywać własne plany i wniknąć w tajemnice innych; według Jacchiadesa był biegły w sztuce magii i astrologii.

Kontynuujmy teraz wyjaśnienie Gabriela dotyczące wizji z rozdziału 8:

8:24 A jego moc będzie potężna, ale nie przez jego własną moc, i będzie cudownie niszczył, i będzie mu się pomyślnie, i będzie ćwiczył, i zniszczy potężnych i świętych ludzi.

Antioch był „potężny”, chociaż nie tak potężny jak wielki róg Aleksander. Proroctwo mówi, że Antioch nie był potężny o własnych siłach. To pokazuje, że nieszczęścia, które sprowadził na Żydów, nastąpiły za Boskim kierownictwem i powołaniem. Dano mu tę wielką moc, aby mógł być narzędziem w Boskiej ręce do wymierzania im kary za ich grzechy. Podobna sytuacja miała miejsce znacznie wcześniej w historii Izraela, kiedy Bóg posłał Eliasza, aby namaścił króla syryjskiego (1 Król. 19:15), który później siał spustoszenie w zbuntowanym Izraelu (2 Król. 13:3,22).

Sposób, w jaki Antioch spustoszył święte miasto i wymordował wielu Hebrajczyków, jest wyraźnym wypełnieniem proroctwa, które głosiło, że „zniszczy cudownie i będzie praktykował, i zniszczy potężny i święty lud”.

Kontynuujmy teraz wyjaśnienie Gabriela dotyczące wizji z rozdziału 8:

8:25 A także dzięki swojej polityce sprawi, że w jego rękach będzie prosperować rzemiosło; i wywyższy się w swoim sercu, i pokojem zniszczy wielu; wystąpi też przeciwko księciu książąt; lecz bez ręki zostanie złamany.

Proroctwo mówi, że Antioch „w pokoju zniszczy wielu”. Odnosi się to do jego polityki zawsze zachowującej pozory przyjaźni z tymi, których chciał zniszczyć. W ten sposób mógłby lepiej osiągnąć swój cel, gdy jego wrogowie byli zaskoczeni (zobacz Albert Barnes, Notes on Daniel , s. 354-355).

Proroctwo mówi, że „będzie złamany bez ręki”. To zdumiewające proroctwo wskazujące, jak Antioch umrze. Zwróć uwagę, jak spełniło się to proroctwo:

„Lecz Pan Wszechmogący, Bóg Izraela, dotknął go nieuleczalną i niewidzialną plagą, gdyż gdy tylko wypowiedział te słowa, wystąpiły na niego nieuleczalne bóle wnętrzności i dotkliwe męki w wnętrznościach; I to jak najbardziej słusznie, gdyż dręczył wnętrzności innych ludzi wieloma i dziwnymi mękami, choć wcale nie przestawał przechwalać się, ale nadal był pełen dumy, ziejąc ogniem w swej wściekłości na Żydów i nakazując przyspieszyć w podróży: lecz stało się, że spadł ze swojego rydwanu niesionego gwałtownie, tak że po bolesnym upadku wszystkie członki jego ciała bardzo bolały. I tak ten, który chwilę wcześniej myślał, że będzie mógł władać falami morskimi (był tak dumny ponad ludzkie możliwości) i zważył wysokie góry na wadze, został teraz rzucony na ziemię i niesiony w końskiej ściółce, ukazując wszystkim objawioną moc Bożą. Tak że wyrosły robaki ciała tego niegodziwca i gdy żył w smutku i bólu, jego ciało odpadło, a nieczysty zapach jego był nieprzyjemny dla całej jego armii.

„A człowiek, który pomyślał, zanim będzie mógł sięgnąć gwiazd niebieskich, którego nikt nie będzie mógł znieść z powodu jego nieznośnego smrodu. Dlatego tutaj, będąc dręczonym, zaczął porzucać swoją wielką pychę i przychodzić do poznanie samego siebie dzięki biczowi Bożemu, a jego ból wzmagał się z każdą chwilą. A gdy sam nie mógł znieść własnego zapachu, wypowiedział te słowa: „Godnie jest być poddanym Bogu, a człowiek śmiertelny nie powinien dumnie myśl o sobie, jakby był Bogiem... Tak więc morderca i bluźnierca, cierpiąc najciężej, błagając innych ludzi, umarł żałosną śmiercią w obcym kraju w górach. (2 Machabejska 9:5-12,28)

Albert Barnes dodaje:

„Wszystkie oświadczenia dotyczące jego śmierci, autorstwa autorów ksiąg Machabejskich, Józefa Flawiusza, Polibiusza, Q. Curtiusa i Aariana, zgadzają się co do przedstawiania jej jako towarzyszącej wszelkim strasznym okolicznościom, które, jak można przypuszczać, towarzyszą odejście z tego świata i posiadanie wszelkich oznak sprawiedliwego sądu Bożego. Boska przepowiednia zawarta w Danielu spełniła się w pełni, że jego śmierć nastąpi „bez ręki” w tym sensie, że nie nastąpi to za sprawą człowieka, ale że byłoby to bezpośrednie zadanie Boże”. ( Notatki o Danielu , s. 355)

Najbardziej przekonującym dowodem na to, że 8 rozdział Daniela mówi o Antiochu Epifanesie, jest fakt, że 11 rozdział Daniela bardziej szczegółowo wyjaśnia proroctwo z 8 rozdziału Daniela, a mały róg jest interpretowany począwszy od wersetu 21. Chociaż Uriah Smith próbował dostosować historię tak, aby pasowała do proroctwa, jego wyjaśnienia są jedynie parodią. Tylko Antioch rzeczywiście spełnia te wymagania.

Na konferencji biblijnej w 1919 r., która odbyła się za zamkniętymi drzwiami, przywódcy SDA zmagali się z Księgą Daniela 11:

WIRTH: Wydaje mi się, że Antioch Epifanes jest naprawdę wielką postacią w tym rozdziale .

HC LACEY: Parafraza Daniela Jedenasty werset 21. I w jego majątku (Seleukosa Filopatera) powstanie (panowanie) podły człowiek (Antiochus Epifanes 176-164), któremu nie będą dawać (ofiarowywać) czci królestwa ( suwerenność, gdyż spiskował na nią Teliostarns; także Demetriusz; inna partia faworyzowała Ptolemeusza Filometora), ale on zdobył królestwo (zdobył tron Syrii nad tymi innymi) przez pochlebstwa (Eumenes, król Pergamusa i Attalosa, Syryjczycy, Rzymianie) : w ten sposób on (Antioch Epifanes) wszedł pokojowo (176 p.n.e.) i zdobył królestwo przez pochlebstwa.
Wiersz 22. I ramionami potopu oni (Heliodorus, Ptolemeusz, Filometor) zostaną strąceni sprzed jego oblicza (Antioch Epifanes) i zostaną złamani (pokonani), zaiste, książę przymierza (Oniasz III, usunięty z wysokości) kapłaństwo w 176 p.n.e., później zamordowany). A po zawarciu z nim (Jazona) przymierza (między Antiochem Epifanesem i Jazonem, nowym Arcykapłanem), on (Antioch) będzie działał podstępnie (usuwając Jazona i wywyższając jego brata Menelaosa do najwyższego kapłaństwa). I on (Antioch) wystąpi (do władzy) i stanie się silny dzięki małemu ludowi (jego nielicznym sługom).
Wiersz 24. On (Antioch Epifanes) wejdzie do spokojnych i tłustych miejsc prowincji (górne prowincje, także Coele-Syria i Palestyna) i on (Antioch Epifanes) uczyni to, czego nie zrobił jego ojciec ani jego ojciec ojciec (złupił świątynie i świątynie): on (Antioch Epifanes) rozproszy między nimi (swoimi poddanymi) łupy (swoich wrogów), łupy (świątynie) i bogactwa (swoich przyjaciół) itp.
Werset 25. I on (Antioch Epifanes) pobudzi (171 pne) swoją moc i odwagę przeciwko królowi południa (Ptolemeusz Filometor) z wielką armią („wielki tłum”); a król południa (Ptolemeusz Filometor) zostanie pobudzony z bardzo wielką i potężną armią („bardzo liczną i niezwykle silną” Newton), ale on (Ptolemeusz Filometor) nie ostoi się („przestraszył się i uciekł”): bo będą przewidywać urządzenia przeciwko niemu Eulakos, jego minister Macron, premier, Meksykanie).
Werset 26. Tak, ci, którzy żywią się jego (Ptolemeuszem) mięsem (jego ministrowie, Eulacus, Macron) zniszczą go (poprzez zdradę), a jego armia (Ptolemeusza) przepełni się i wielu polegnie zabitych.

AG DANIELLS: Co to znaczy przepełnienie?

HC LACEY: Rozproszyli się i zostali pokonani. Oto język z 1 Księgi Machabejskiej 1:16-19. (Czyta to.) Język Księgi Daniela i Księgi Machabejskiej jest w dużej mierze taki sam. (Kontynuuje czytanie Daniela :)
Werset 27: Serce obu tych królów będzie skłonne do czynienia zła i przy jednym stole będą mówić kłamstwa, ale nie powiedzie się, bo jeszcze koniec nadejdzie w wyznaczonym czasie.

Po przybyciu do Memfis Antioch Epifanes i Ptolemeusz Filopator jedli i rozmawiali razem „przy jednym stole”, Antioch udając, że poprze sprawę Ptolemeusza przeciwko uzurpacji jego brata Physsona. Antioch udaje więc, że opowiada się za sprawą tego starszego siostrzeńca przeciwko swemu bratu, Ptolemeusz zrzucając winę za całą wyprawę na Eulazosa, który go zdradził i wyznając wielkie zobowiązania wobec wuja Antiocha. Ale te protesty przyjaźni były „kłamstwami”. Gdy tylko Antioch się wycofał, dwaj bracia, Ptolemeusz i Physson, zawarli pokój i zgodzili się na wspólne panowanie.

Przeczytajmy teraz w Piśmie imiona tych królów: I serca obu tych królów (Antioch Epifanes i Ptolemeusz Filopator) będą czynić zło (każdy z nich miał nadzieję obejść drugiego) i przy jednym stole będą kłamać (w pozorna życzliwość), ale to (ten załatany pokój między nimi) nie będzie pomyślne...

Wiersz 28: Potem powróci do swojej ziemi z wielkimi bogactwami; a jego serce będzie przeciwne świętemu przymierzu; i dokona wyczynów, i wróci do swojej ziemi. Takie jest proroctwo.

Antioch, mając nadzieję, że egipscy bracia zrujnują się nawzajem w wojnie domowej, wrócił do Syrii. Zabrał ze sobą ogromne skarby ze zdobytych miast Egiptu. Daniel mówi: „powróci... z wielkim bogactwem”. Historia mówi, że zdobył ogromne łupy ze zdobytych miast Egiptu. W 1 Księdze Machabejskiej 1:19 i 20 jest powiedziane: „W ten sposób zdobyli warowne miasta w ziemi egipskiej, a on zabrał ich łupy”. Taka jest historia.

Zwróć uwagę, że Daniel mówi: „jego serce będzie przeciwne świętemu przymierzu”. Następny werset Księgi Machabejskiej mówi: „A gdy Antioch uderzył Egipt, powrócił w sto czterdziestym trzecim roku (czyli w roku 169 p.n.e.) i wyruszył przeciwko Izraelowi i Jerozolimie z wielką rzeszą, i zabrał złoty ołtarz, świecznik i wszystkie jego naczynia, stół na chleby pokładne, naczynia do nalewania, czasze, złote kadzielnice, zasłonę, korony i złote ozdoby, które były przed świątynią, wszystko, co zabrał. Wziął także srebro i złoto oraz drogie naczynia, zabrał także ukryte skarby, które znalazł. A gdy wszystko zabrał, udał się do swojej ziemi, dokonując wielkiej rzezi i mówił bardzo dumnie.”

Taka jest historia. Proroctwo brzmi; „a serce jego będzie przeciwne świętemu przymierzu”. Kiedy przebywał w Egipcie, rozeszła się fałszywa wiadomość o jego śmierci. Następnie Jazon, były arcykapłan, którego Antioch zdetronizował, wrócił do Jerozolimy i wypędził ze stanowiska swojego brata Menelaosa.

Antioch, sądząc, że naród się zbuntował i słysząc, że naród cieszy się wieść o jego śmierci, oblegał Jerozolimę wielkim wojskiem, szturmem zdobył miasto i wyładował swój gniew na Żydach. Zabił ich 40 000, a sprzedał kolejne 40 000, zbezcześcił świątynię, ofiarował mięso wieprzowe na ołtarzu Bożym, przywrócił Menelaosa do kapłaństwa, a namiestnikiem Judei uczynił Filipa, barbarzyńcę. „Dokona wyczynów”, a następnie „powróci do swojej ziemi”, tak jak zostało tutaj przepowiedziane.

PROF. ANDERSON: Do jakiego wersetu z tego rozdziału nawiązujesz, mówiąc o zanieczyszczeniu świątyni, jak czytasz w historii?

PROF. LACEY: W 11 rozdziale. Werset 30 mówi o zbezczeszczeniu świątyni. Ale do tego dojdziemy nieco później. Kariera Antiocha Epifanesa jest bardzo podobna do przepowiedni Małego Rogu . Żeby to zilustrować: to, co zostało powiedziane o małym rogu, może odnosić się do Antiocha Epifanesa. On jest jedenasty w kolejności, trzech zostało wyrwanych, zniszczył świętych Najwyższego, zmienił prawo Najwyższego; rzeczy zostały wydane w jego ręce tylko na czas, czasy i pół, czyli trzy i pół roku. Załóżmy więc, że ty i ja żyliśmy w tamtych czasach. Moglibyśmy pomyśleć, że proroctwo właśnie się spełnia. ... Później Antioch jeszcze bardziej dał upust swojej złości na nieszczęsnych Żydów, wysyłając Apoloniusza z 20 000 ludzi do Jerozolimy, który zabił wielkie tłumy, splądrował miasto, zburzył domy i mury, zabił tych, którzy chodzili do świątyni, tak zbezcześcił Miejsce Święte że przerwano całe nabożeństwo , miasto zostało opuszczone przez Żydów i pozostali jedynie obcy. Po przybyciu do Antiochii opublikował dekret zobowiązujący wszystkich pod groźbą śmierci do przyjęcia religii greckiej. W ten sposób zniesiono prawo żydowskie i w samej świątyni wprowadzono kult pogański.

PYTANIE: Jaka była data tego?

ODPOWIEDŹ: 168 p.n.e.

PROF. LACEY: „Ustawili obrzydliwość spustoszenia na ołtarzu. Składali ofiary na ołtarzu bożków, który był na ołtarzu Boga”. 1 Machabejska 1:54,59. Widzicie, że w Miejscu Świętym umieścili obrzydliwość spustoszenia. Sam język Biblii, „obrzydliwość spustoszenia”, znajduje się w świątyni; i to jest historia. ¹⁶

Każdy, kto spróbuje zinterpretować 8. rozdział Daniela bez anielskiej interpretacji rozdziału 11., wiele straci. I należy podkreślić, że próba Uriaha Smitha wpasowania Rzymu w rozdział 11 jako wypełnienie wersetów takich jak 11:21 jest parodią. Szczegóły tych wersetów dotyczą tylko jednej osoby – Antiocha Epifanesa.

Czasami zapominamy, że Księga Daniela została napisana dla narodu żydowskiego. Rozdział ósmy został napisany, aby ostrzec Żydów przed największym kryzysem, jaki dosięgnął lud Daniela pomiędzy czasem niewoli babilońskiej a zniszczeniem Jerozolimy w roku 70 n.e.: morderczym atakiem Antiocha Epifanesa na Żydów. Bóg nigdy nie pozostawił swego ludu bez ostrzeżenia o nadchodzących sytuacjach kryzysowych. W Księdze Daniela przepowiedział nieszczęścia pod rządami syryjskiego tyrana.

Wiedząc, że rozdziały 11 i 12 poruszają ten sam temat co rozdział 8, możemy zapytać, jakie odpowiedniki podają w odniesieniu do 8:10-14. Czy paralelizm między 8 a 11 pomaga nam lepiej zrozumieć 8:14? Porównajmy proroctwo świątynne z Daniela 8 i proroctwo świątynne z Daniela 11.

• Temat każdego fragmentu jest taki sam. Rozdział Daniela 8 jest powiększony w rozdziale Daniela 11.
• W każdym z nich bluźniercza zwycięska siła pojawia się przeciwko ludowi świętego przymierza.
• W każdym z nich zrzucony zostaje Książę Przymierza, jego sanktuarium i czciciele.
• W każdym z nich zawarta jest obietnica, że taka niegodziwość nie zatriumfuje na zawsze, jako że Bóg postanowił usprawiedliwić swój lud i prawdę oraz wylać swoje oburzenie na bałwochwalczego prześladowcę. Jednakże taka windykacja nie będzie miała miejsca aż do „czasu końca” (Daniela 8:17; 11:35,36), po upływie 2300 dni.

Oczyszczenie sanktuarium z profanacji w Dan. 8:14 odpowiada na zanieczyszczenie świątyni, o którym mowa w Daniela 11:31. Badając hebrajskie słowo oznaczające „zanieczyszczony” oraz studiując jego synonimy i antonimy, wiele światła rzuca światło na znaczenie słowa przetłumaczonego w Księdze Daniela 8:14 jako „oczyszczony”. Nie można przecenić faktu, że Daniel 11:31 innymi słowami mówi to samo, co Daniel 8:9-13, dlatego też szersze zrozumienie Daniela 8:14 można zapewnić dzięki temu drugiemu i powiększonemu opisowi sytuacji, która sprawia, że konieczne jest „oczyszczenie”.

Podsumowując:

1. Wśród uczonych (w tym zarówno chrześcijańskich, żydowskich, agnostycznych, jak i niektórych adwentystów) panuje niemal powszechna zgoda co do tego, że Antioch Epifanes jest „małym rogiem” z rozdziału 8 Daniela.

2. 2300 dni reprezentuje dosłowny okres, podczas którego ustały codzienne wieczorne i poranne ofiary, a Świątynia w Jerozolimie została zbezczeszczona przez pogan pod wodzą Anticohusa Epifanesa.

3. Oczyszczenie sanktuarium oznacza przywrócenie nabożeństw świątynnych po pokonaniu Antiocha Epifanesa przez wojska Judasza Machabeusza.

PYTANIE: Czy Mały Róg z rozdziału Daniela 8 wyrasta z wiatru?

ODPOWIEDŹ: Niektórzy uczeni adwentystyczni, uznając, że mały róg nie pochodzi z Grecji, jak wskazuje symbol Kozła, sugerują, że mały róg pochodzi od jednego z „czterech wiatrów” nieba, a nie z jednego z cztery rogi. Twierdzą, że hebrajski pozwala na taką możliwą interpretację.

Daniel 8:8,9 – ..i z tego powodu wyszły cztery godne uwagi ku czterem wiatrom nieba. A z jednego z nich wyrósł mały róg…”

W języku hebrajskim słowa mogą być rodzaju żeńskiego, męskiego lub neutralnego. W Dan. 8:9, słowo „oni” jest rodzaju męskiego. Ponieważ „rogi” są rodzaju żeńskiego, a „wiatry” mogą być rodzaju męskiego lub żeńskiego, uczeni z SDA sugerują, że słowo „oni” musi odnosić się do „wiatrów”. Dlatego też twierdzą, że mały róg wyrósł z jednego z czterech wiatrów. Jest z tym jednak problem. Słowo „jeden” jest rodzaju żeńskiego, co wydaje się wiązać je z żeńskim „rogami”. Dlatego też, jeśli spojrzymy wyłącznie na językoznawstwo, nie możemy z całą pewnością określić, czy mały róg powstał z wiatru, czy też drugi róg.

Musimy więc poszukać innych dowodów. Róg reprezentuje moc królewską i byłoby niezwykłe znaleźć moc królewską niezwiązaną z ciałem (królestwem). Wydawałoby się dziwne, gdyby prorok otrzymał wizję przedstawiającą sekwencję wydarzeń dotyczących Aleksandra Wielkiego, następnie rozpad imperium greckiego na 4 części, a następnie pojawienie się małego rogu, jeśli mały róg tak się stało nie pochodzi z imperium greckiego. Najwyraźniej imperium greckie stanowi tło dla powstania małego rogu, w przeciwnym razie po co by o nim wspominano?

Pomysł rogu wyrastającego z wiatru nie tylko wydaje się dziwny, ale także narusza wizualną jedność symbolu. Zwróć uwagę na wizjonerską sekwencję:

• Pojawia się koza z wielkim rogiem między oczami
• Róg kozła jest odłamany
• Na jego miejscu wyrastają cztery rogi
• Z jednego z tych czterech rogów wychodzi inny róg
• Wszystkie rogi są nadal powiązane z ciałem kozy (Grecja)

Nigdzie w Księdze Daniela (ani Apokalipsy) nie znajdziemy rogu rosnącego na wietrze, odłączonego od ciała! Rogi nie wyrastają z wiatru! Rogi reprezentują królów lub podziały królestwa. Bestia reprezentuje samo królestwo. Róg oderwany od ciała reprezentowałby króla bez królestwa!

Czy język hebrajski pozwala, aby wyrosło z wiatru? To jest dyskusyjne. Ale mimo to hebrajski pozwala również, aby wyrósł z jednego z rogów. Teraz musisz zadać sobie pytanie: która interpretacja ma większy sens? Róg wyrastający z istniejącego rogu? Albo róg wyrastający z wiatru? Jedyną sensowną interpretacją jest to, że róg wyrasta z jednego z czterech istniejących rogów.

PYTANIE: Czy Mateusz 24:15 nie dowodzi, że proroctwo Daniela odnosi się do Rzymu?

ODPOWIEDŹ: Jezus każe swoim uczniom uciekać z Jerozolimy, gdy zbliża się Rzym:

„Gdy więc ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, o której mówił prorok Daniel, stójcie w miejscu świętym (kto czyta, niech zrozumie).” (Mateusza 24:15)

SDA twierdzą, że jest to dowód na to, że Rzym jest potęgą „małego rogu” z rozdziału 8 Daniela. Jednak według teologii adwentystów nie może to być prawdą. SDA nauczają, że pogański Rzym zbezcześcił ziemską świątynię. Jednakże nauczają również, że w roku 31 n.e. usługi ziemskiej Świątyni zostały przeniesione do niebiańskiej świątyni, a ziemska świątynia pozostała opuszczona.

To przeniesienie z ziemskiej do niebiańskiej Świątyni jest absolutnie konieczne, aby adwentystyczna teologia „małego rogu” z ósmego rozdziału Daniela mogła działać. Według teologii adwentystów „mały róg” ma „deptać” Sanktuarium przez 2300 lat (Dan. 8:11-14). Ponieważ pogański Rzym doszedł do upadku około roku 500 naszej ery, oznaczałoby to, że przez około 1300 lat nie byłoby nikogo, kto mógłby deptać Sanktuarium! Dlatego też SDA wpadli na pomysł, aby Rzym papieski podjął tam, gdzie skończył Rzym pogański. Jedynym problemem jest to, że papieski Rzym nigdy nie „podeptał” ziemskiej świątyni. Zatem SDA utknęły w obliczu konieczności zmiany lokalizacji Sanktuarium i znaczenia „deptania” w samym środku 2300 lat.

Aby Rzymianie deptali Sanktuarium przez pełne 2300 lat, muszą dokonać „przełącznika” pośrodku. Muszą zmienić bieg z dosłownego na symboliczny . Tylko w ten sposób mogą go uruchomić, a nawet wtedy pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi! SDA podają, że Sanktuarium Daniela 8 jest ziemskim Sanktuarium aż do śmierci Chrystusa , a po roku 31 n.e. przechodzi do sanktuarium niebiańskiego. Podczas gdy przypuszcza się, że pogański Rzym fizycznie zbezcześcił ziemską świątynię, papieski Rzym zbezcześcił niebiańską świątynię w sensie symbolicznym. Jak papieski Rzym zdeptał niebiańską Świątynię? Rzekomo do zdeptania doszło, gdy papiestwo „przyćmiło” wstawienniczą pracę Chrystusa w niebiańskiej świątyni, ustanawiając własne kapłaństwo, ustanawiając doktrynę o przeistoczeniu i inne fałszywe nauki.

Zniszczenie świątyni przez Rzymian miało miejsce w roku 70 n.e. SDA twierdzą, że to dowodzi, że mocą Małego Rogu był Rzym, ponieważ Rzym spustoszył święte miejsce sanktuarium. Jednakże według Ellen White przejście z ziemskiego do niebiańskiego nastąpiło 39 lat wcześniej, wraz ze śmiercią Chrystusa:

„Ale oto zasłona ta rozdarła się na dwoje. Najświętsze miejsce ziemskiej świątyni nie jest już święte . […] Odtąd Zbawiciel miał pełnić funkcję kapłana i orędownika w niebie niebios”. ( Pragnienie Wieków , s. 757)

„Kiedy Chrystus na krzyżu zawołał: «Wykonało się», zasłona świątyni rozdarła się na dwoje. (...) Ten, który dotychczas mieszkał w świątyni zbudowanej rękami, już nigdy więcej nie wyszedł, aby zaszczycić ją Swoimi obecność ." ( Znaki czasu , 8 grudnia 1898)

Nawet Jezus powiedział:

„Oto wasz dom zostanie wam pusty ”. (Mat. 23:38)

Zdaniem Ellen White Bóg opuścił ziemską Świątynię w roku 31 n.e. i nie była ona już święta . Skoro nie był już święty, gdyż był już opuszczony, to nie mógł zostać zbezczeszczony przez Rzym w roku 70 n.e. Zbezcześcić można tylko coś, co jest „święte”. Dlatego też, zgodnie z ich własnymi naukami, Sanktuarium, które Rzym „podeptał” w 70 r. n.e., nie było wówczas Sanktuarium z ósmego rozdziału Daniela, ponieważ „ziemskie sanktuarium nie jest już święte”. Do roku 70 n.e. Sanktuarium Daniela 8 jest niebiańskim Sanktuarium, do którego Bóg przeniósł swoją obecność w roku 31 n.e.

Pomysł, że lokalizacja Sanktuarium została przeniesiona w roku 31 n.e., a „stąpanie nogami” stało się symboliczne, rodzi kilka dalszych pytań:

• Jeśli Rzym nie zaczął deptać Sanktuarium aż do roku 70 n.e., to kim była potęga małego rogu, która deptała Sanktuarium pomiędzy 457 r. p.n.e. a 70 r. n.e.?
• Czy właściwe jest, aby SDA przeszli z interpretacji Księgi Daniela 8 jako dosłownej na symboliczną , gdy ich interpretacja zawodzi? Czy jest to właściwa metoda interpretacji Biblii?
• Według SDA papiestwo osiągnęło prymat aż do roku 538 n.e. Kto zatem „deptał” niebiańską Świątynię przez 500 lat przed nadejściem papiestwa?
• Proroctwo Daniela 8 zakończyło się w roku 1844. Czy papiestwo nagle przestało przesłaniać dzieło Jezusa w Sanktuarium w roku 1844? Dlaczego nie ma dowodów na jakąkolwiek zmianę w dogmatach i praktykach katolickich w roku 1844? Jeśli papiestwo nauczało tego samego w 1845 r. i w 1844 r., jeśli nie przestało „zaciemniać”, to w jaki sposób proroctwo 2300-dniowe mogło zakończyć się w 1844 r.?

Czy zatem Mateusz 24:15 dowodzi, że Rzym jest potęgą Małego Rogu? Nie, jeśli będziesz podążać za zawiłą logiką teologii adwentystów, ponieważ w roku 70 n.e. świętość ziemskiej świątyni już dawno minęła, a mały róg nie mógł spustoszyć świątyni, która została już opuszczona przez Boga i pozostawiona opustoszała!

Najbardziej sensownym wyjaśnieniem Ewangelii według Mateusza 24:15 jest to, że Jezus wspomina Daniela, aby porównać zbliżający się atak Rzymu z historycznym atakiem Antiocha Epifanesa, o którym Jego uczniowie doskonale wiedzieli. W rzeczywistości mówił, że tak jak Antioch zbezcześcił świątynię i zabił wielu Żydów, w podobny sposób nadejdą armie rzymskie.

Najprawdopodobniej Jezus w ogóle nie cytował Księgi Daniela 8, ale odnosił się do proroctwa mesjańskiego z Księgi Daniela 9:27:

„I zawrze przymierze z wieloma na jeden tydzień, a w środku tygodnia sprawi, że ustanie ofiara i obiat, a dla szerzenia się obrzydliwości spustoszy je aż do dopełnienia, a to, co zdecydowane, zostanie wylane na spustoszenie.”

Kontekst wypowiedzi Jezusa łatwo pokazuje, że Jezus nawiązał do Daniela 9:27. Jezus opisuje swoim uczniom militarną inwazję wojsk rzymskich na Judeę. Księga Daniela 9:27 mówi o „rozprzestrzenianiu się obrzydliwości”, co na marginesie brzmi: „wraz z obrzydliwymi wojskami spustoszy ją”. Dlatego hebrajscy tłumacze Biblii zrozumieli kontekst fragmentu z Daniela 9:27 jako odnoszący się do inwazji w stylu militarnym, czyli dokładnie tego, co Jezus przepowiedział, że będzie miało miejsce, gdy Rzym najedzie na Judeę i cała „ziemia święta” zostanie opuszczony. Czas również wydaje się pasować, biorąc pod uwagę, że obrzydliwa inwazja miała miejsce po zakończeniu 70-tygodniowego okresu i jej skutki trwały „aż do końca” („Jerozolima będzie deptana przez pogan, aż dopełnią się czasy pogan „(Łukasz 21:24)).

Co naprawdę wydarzyło się w roku 1844? przez Davida Hilla. Bada rzekomy związek między rozdziałem Daniela 8 i Danielem 9.

Proroctwo 2300 dni Ernesto Gila. Nowe badania podają w poważne wątpliwości zarówno datę początkową, jak i końcową proroctwa 2300-dniowego.

Czy źle jest mieć rację? przez Dirka Andersona. Dlaczego wierzący w Biblię chrześcijanie, którzy mieli rację co do tego, że Jezus nie powróci po upływie 2300 dni, krytykowanych przez Ellen White jako niesłuszni ?

Ocena podstaw 2300-dniowej struktury SDA autorstwa Eduardo Martínez-Rancaño. Doskonałe stypendium obalające datę rozpoczęcia jesieni 457 rpne na 2300 dni.

Proroctwo dnia 2300 i zasada dnia roku autorstwa dr Russella Earla Kelleya Czy zasadę rok za dzień można zastosować do 2300 dni?

Oczyszczenie z Daniela 8:14 , dr Russell Earl Kelley Bada słabości nauczania SDA na temat oczyszczenia świątyni.