Jak Miller wyliczył rok 1843


William Miller: Jego metody i przesłanie


Kultowa doktryna adwentyzmu dnia siódmego , Dale Ratzlaff , Artykuł , Sąd śledczy

Wiele z charakterystycznych, fundamentalnych doktryn Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego można powiązać z Williamem Millerem, z reinterpretacją jego nauk – po tym, jak okazało się, że są błędne – lub z naukami innych osób, które miały z nim kontakt lub na które miał on wpływ. 1

Według wszelkich standardów Miller i jego przebudzenie stanowią znaczącą część XIX-wiecznej historii Ameryki. W rzeczywistości milleryzm jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych przebudzeń apokaliptycznych w historii, a wciąż istnieje kilka milionów ludzi – adwentystów dnia siódmego, członków Radiowego Kościoła Boga [obecnie Światowego Kościoła Boga], a także wielu małych kościołów adwentystycznych, a nawet Świadków Jehowy – którzy w taki czy inny sposób muszą się liczyć z Williamem Millerem w swoim duchowym rodowodzie .

Wiele napisano o Williamie Millerze, 3 ale dla naszych celów wystarczy nam wiedzieć, że zapoczątkował on „wielki ruch drugiego adwentu” swoimi przepowiedniami, że Chrystus przyjdzie w 1843 roku. Dzięki temu krótkiemu wprowadzeniu odkryjemy na podstawie dzieł samego Millera jego metody i przesłanie.

W poprzednim rozdziale zobaczyliśmy, że Ellen White udzieliła Williamowi Millerowi pełnego, entuzjastycznego poparcia. Przemawiając z „proroczym autorytetem”, stwierdziła jednoznacznie, że Bóg wybrał Millera, pokierował jego umysłem w studiowaniu Pisma Świętego i pokazał mu metodę interpretacji Biblii, która łączyła poszczególne fragmenty Pisma Świętego z innymi w taki sposób, aby pomóc mu odkryć „doskonały łańcuch prawdy”.

Celem tego rozdziału jest zbadanie i ocena metody studiowania Biblii stosowanej przez Millera oraz wniosków, do których doszedł, stosując te metody. Czy rzeczywiście odkrył on „doskonały łańcuch prawdy”, jak stwierdziła Ellen White? Stawka jest wysoka dla adwentystów. Jeśli Miller się mylił, to Ellen White również się myliła.

Oceniając metody i przesłanie Millera, nie oceniamy charakteru ani szczerości Williama Millera. Powinniśmy pamiętać, że Miller nie był wykształconym teologiem i stosował metody, którymi posługiwali się również inni jego współcześni. Niemniej jednak naszym celem jest poważne przyjrzenie się metodom stosowanym przez Millera i sprawdzenie, czy rzeczywiście mogą one znaleźć Boże poparcie. Czy, jak powiedziała Ellen White, rzeczywiście kierowała nim boska mądrość, by zrozumieć fragmenty Pisma Świętego i odkryć prawdy, które od dawna były ukryte przed ludem Bożym? Choć pragniemy być życzliwi dla Millera jako człowieka, musimy być szczerzy w naszej ocenie metod i przesłania Millera.

Miller opublikował dokument

w styczniu 1843 roku, dokładnie w roku, w którym spodziewał się powrotu Chrystusa. To streszczenie jego poglądów wymienia piętnaście sposobów dojścia do roku 1843 pod nagłówkiem: „Czas udowodniony na piętnaście różnych sposobów”. 4

Poniżej znajduje się lista piętnastu dowodów, których Miller użył, aby udowodnić przyjście Chrystusa w 1843 roku. Dowody te, wraz z towarzyszącymi im wykresami, znajdują się w książce Kai Arasoli „The End of Historicism” , na stronach 219–225. Niniejszy rozdział będzie w dużej mierze oparty na pracach dr. Arasoli na temat Williama Millera. Dr Arasola jest adwentystą dnia siódmego i uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie w Uppsali w Szwecji.

Starałem się odtworzyć ten ważny dokument dokładnie w jego pierwotnej wersji. Postanowiłem nie poprawiać żadnych błędów. Nie wstawiłem również w tym rozdziale naukowego „(sic)”, aby wskazać, że błąd znajdował się w oryginale. Uczynienie tego rozpraszałoby czytelnika. Zachęcam czytelnika do zignorowania wszelkich błędów ortograficznych lub gramatycznych i skupienia się na samych argumentach biblijnych. Zmieniłem jednak sposób, w jaki pierwotnie wymieniano odnośniki, aby ułatwić ich identyfikację. Na przykład zamiast „Mt. xvi, 27”, jak używał Miller, wymieniłem to odniesienie po prostu jako „Mt. 16, 27”. Ze względu na wagę tego materiału, zdecydowałem się również pozostawić te długie cytaty standardową czcionką dla łatwiejszego czytania.

Zachęcam – a wręcz błagam – czytelnika do poświęcenia niezbędnego czasu na uważne przeczytanie każdego z piętnastu dowodów Millera. Zbadaj jego sposób wykorzystania Pisma Świętego i wynikające z niego wnioski. Bez dogłębnego zrozumienia tego rozdziału niemożliwe będzie zrozumienie argumentów i wniosków zawartych w tej książce. Rozdział ten zamyka – lub pomija – wiele unikalnych aspektów teologii adwentystycznej, hermeneutyki i proroczej posługi Ellen White.

Na końcu każdego „dowodu” znajduje się krótka ocena. Nie jest moim celem dogłębna analiza tych piętnastu dowodów. Większość czytelników od razu wyciągnie własne wnioski.

CZAS SPRAWDZIŁ SIĘ NA PIĘTNAŚCIE RÓŻNYCH SPOSOBÓW

JEDEN: Udowadniam to czasem podanym przez Mojżesza w 26 rozdziale Księgi Kapłańskiej, będącym siedmioma czasami, kiedy lud Boży ma być w niewoli królestw tego świata; lub w Babilonie, dosłownie i mistycznie; których siedem razy nie może być rozumiane inaczej niż siedem razy 360 obrotów Ziemi po jej orbicie, co daje 2520 lat. Wierzę, że zaczęło się to zgodnie z Jeremiaszem 15:4, — „I sprawię, że zostaną wypędzeni do wszystkich królestw ziemi z powodu Manassesa, syna Ezechiasza, króla judzkiego, za to, co uczynił w Jerozolimie” i Izaj. 7:8, „Bo głową Syrii jest Damaszek, a głową Damaszku jest Żywica: a w ciągu sześćdziesięciu pięciu lat Efraim zostanie złamany, i nie będzie ludem” — kiedy Manasses został uprowadzony do niewoli do Babilonu, a Izrael nie był już narodem — patrz chronologia, 2 Kron. 33:9, „Tak Manasses wprowadził Judę i mieszkańców Jerozolimy w błąd i doprowadził do gorszych postępków niż narody, które Pan wytracił przed synami izraelskimi” – 677 rok p.n.e. Następnie odejmujemy 677 od 2520 i otrzymujemy rok 1843 n.e. , kiedy to dobiegnie końca kara ludu Bożego.

Ocena

Ten „dowód” jest klasycznym dziewiętnastowiecznym przykładem niekontrolowanego dowodzenia wersetami. Kontekst tekstów dowodowych jest ignorowany, a teksty uzupełniające są ze sobą chaotycznie łączone. 6 Kpł 26,18 brzmi następująco:

Jeżeli i wtedy nie będziecie Mnie słuchać, to będę was karał siedem razy bardziej za wasze grzechy (Kpł 26,18).

Nie mówi to nic o powtórnym przyjściu Chrystusa. Co więcej, nie jest to nawet proroctwo czasowe. Słowo „czasy” nie występuje w języku hebrajskim, a w tym fragmencie nacisk położony jest na stopień kary , a nie na jej długość . Profesor G. Bush zwrócił na to uwagę Millera. Jednakże:

Miller upierał się przy wyższości przekładu Biblii Króla Jakuba, twierdząc, że jest on pięćdziesiąt razy lepszy od jakiejkolwiek, nawet najbardziej uczonej, „opinii” na temat tekstu oryginalnego .

Ten pierwszy dowód jest całkowicie błędny i kpi z rzetelnej interpretacji biblijnej. Jeśli jest to jedno z ogniw w „doskonałym łańcuchu prawdy”, to jest to ogniwo zerwane.

DWA: Typowo dowodzi tego rok zwolnienia. Zobacz Pwt 15,1-2: „Po upływie siedmiu lat masz dokonać zwolnienia; a oto sposób zwolnienia: każdy wierzyciel, który pożycza coś swemu bliźniemu, musi to zwolnić; nie będzie się domagał zwrotu od swego bliźniego ani od swego brata, ponieważ nazywa się to zwolnieniem Pańskiem”. Również Jr 34,14: „Po upływie siedmiu lat każdy niech wypuści swego brata Hebrajczyka, który został ci sprzedany, a gdy będzie ci służył sześć lat, wypuścisz go na wolność; lecz wasi ojcowie nie usłuchali mnie i nie nakłonili swego ucha”. Ten typ uczy nas, że lud Boży zostanie wyzwolony z niewoli i zniewolenia po odbyciu 7 proroczych lat. 7 razy 360 lat to 2520. Zaczynając od niewoli Izraela i króla Judy, Manassesa, w 677 r. p.n.e., musi się ona zakończyć w 1843 r. n.e., kiedy dzieci Boże zostaną wyzwolone z wszelkiej niewoli i zniewolenia .

Ocena

Ten tekst nic nie mówi o powtórnym przyjściu Chrystusa. Wydaje się, że Miller posługuje się tu alegoryczną metodą interpretacji, nadając znaczenie fragmentowi, które nie jest w nim oczywiste. Metoda ta była stosowana przez niektórych wczesnych Ojców Kościoła, a także w wiekach ciemnych, ale została odrzucona przez reformatorów jako nieważna. Nie ma ona żadnych mechanizmów kontrolnych i stosując ją, można udowodnić Biblię w dowolny sposób. Znajdujemy tu kolejne zerwane ogniwo w „doskonałym łańcuchu prawdy”.

TRZY: Dowodzi tego również siedmioletnia wojna Syjonu z jego wrogami, opisana w Ez. 39:9,10: „A mieszkańcy miast izraelskich wyjdą i podpalą, i spalą oręż, tarcze i puklerze, łuki i strzały, pałki i włócznie, i będą je palić ogniem przez siedem lat; nie będą brać drewna z pola ani wycinać niczego z lasu; bo spalą oręż ogniem; i będą łupić tych, którzy ich łupili, i rabować tych, którzy ich łupili, mówi Wszechmocny Pan”. Dzieci Boże będą walczyć ze swoimi wrogami, łupić tych, którzy ich łupili, i rabować tych, którzy ich okradli, przez 7 lat proroczych, co odpowiada 2520 latom zwykłym. Zaczynając jak poprzednio, kiedy Babilon zaczął ich rabować i plądrować, a oni ogniem prawdy zaczęli palić broń swoich wrogów, w tej moralnej wojnie; zakończy się to w roku 1843. 9

Ocena

Miller bierze tu niejasny, apokaliptyczny fragment Księgi Ezechiela, który wspomina o paleniu broni przez siedem lat, i przekształca to w proroctwo drugiego przyjścia. Siedem lat jest w Piśmie Świętym określone jako czas, w którym broń ta ma zostać spalona, a nie jako okres poprzedzający to spalenie. Zdając sobie z tego sprawę, Miller nauczał, że palenie broni wroga rozpoczęło się w 667 r. p.n.e. i miało trwać do 1843 r. Miller opiera się na jednej ze swoich głównych zasad hermeneutycznych: czasie proroczym, przez co rozumie, że dzień proroczy równa się dosłownemu rokowi. Wnioskowanie, że ten „dowód” jest ogniwem w tym „doskonałym łańcuchu prawdy”, jest absurdalne. 10

CZTERY: Świadczy o tym także znak szabatu. Wj. 31:13-17: „Powiedz też synom izraelskim: Zaprawdę, przestrzegać będziecie moich szabatów, bo to znak między mną a wami przez wszystkie wasze pokolenia, abyście wiedzieli, że Ja jestem Pan, który was uświęcam. Przestrzegajcie więc szabatu, bo jest on dla was święty. Każdy, kto go zbezcześci, poniesie śmierć; bo ktokolwiek w nim wykona jakąkolwiek pracę, dusza ta będzie wytępiona spośród ludu swego. Sześć dni można wykonywać pracę, ale w siódmym jest szabat odpoczynku, poświęcony Panu; ktokolwiek wykona jakąkolwiek pracę w dzień szabatu, poniesie śmierć. Dlatego synowie izraelscy będą przestrzegać szabatu, aby go przestrzegać przez wszystkie pokolenia swoje, jako wieczne przymierze. Jest on znakiem na wieki między mną a synami izraelskimi, bo w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a siódmego dnia odpoczął i wytchnął”. Hbr. 4:4, 9-11: „Przemówił bowiem w pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg siódmego dnia od wszystkich swoich dzieł”. „Pozostaje więc odpoczynek dla ludu Bożego. Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, ten również odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich. Starajmy się więc wejść do tego odpoczynku, aby nikt nie poszedł za tym przykładem niewiary”.

Jak Bóg sześć dni tworzył stare niebo i ziemię, a siódmego dnia odpoczywał, tak Chrystus również będzie pracował sześć dni, tworząc nowe niebo i ziemię, i odpoczywał siódmego dnia. Jak długi jest dzień u Pana? Piotr pisze nam w 2 Liście 3,8: „Ale, umiłowani, nie bądźcie nieświadomi tego jednego, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień”. Jeśli zatem tysiąc lat to dzień u Pana, jak długo Chrystus pracował nad stworzeniem nowego? Odpowiadam: jeśli pozwolimy Biblii stworzyć dla nas chronologię, okaże się, że w tym roku, 1843, dobiegnie końca 6000 lat od upadku Adama. Wtedy rozpocznie się Antytypowy Szabat trwający 1000 lat. Obj. 10:6: „Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad takimi druga śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat”. 11

Ocena

Wydaje się, że za każdym razem, gdy w Piśmie Świętym mowa jest o liczbie siedem, staje się ona proroctwem drugiego przyjścia. Pisałem obszernie na temat szabatu w „Szabacie w Chrystusie” , poświęcając temu tematowi cały rozdział w Liście do Hebrajczyków. Ani Księga Wyjścia 31, ani Hebrajczyków 4 nie mogą być interpretowane jako proroctwo czasowe drugiego przyjścia. Tutaj ponownie widzimy alegorię i dowodzenie wersetami bez opamiętania. To nie jest ogniwo w „doskonałym łańcuchu prawdy”, ale rażące nadużycie Pisma Świętego.

PIĄTE: Ponownie możemy udowodnić, że jest to typowy jubileusz. Kpł. 25:8-13: „I policzysz sobie siedem szabatów lat, siedem razy po siedem lat; a okres siedmiu szabatów lat będzie dla ciebie czterdzieści dziewięć lat. Wtedy sprawisz, że zabrzmi trąba jubileuszowa, dziesiątego dnia siódmego miesiąca, w Dniu Przebłagania, zabrzmi trąba w całej waszej ziemi. I poświęcicie pięćdziesiąty rok, i ogłosicie wolność w całej ziemi, dla wszystkich jej mieszkańców; będzie to dla was jubileusz; i każdy wróci do swojej własności, i każdy wróci do swojej rodziny. Ten pięćdziesiąty rok będzie dla was jubileuszem; nie będziecie siać, ani żąć tego, co samo w sobie wyrośnie, ani zbierać w nim winogron z nieobciętej winorośli. Bo to jest jubileusz; będzie dla was święty, wy Zjecie plon jego z pola. W roku tego jubileuszu każdy wróci do swojej posiadłości”. Teraz, jeśli potrafimy wskazać jakąkolwiek regułę, według której możemy znaleźć antytyp, możemy powiedzieć, kiedy lud Boży wejdzie w dziedzictwo nabytej własności i odkupienia swoich ciał, a trąba jubileuszowa ogłosi wolność, chwalebną, po całej ziemi. Aby to zrobić, musimy zwrócić uwagę na kolejność szabatów. „Siedem szabatów będzie kompletnych”. Istnieje siedem rodzajów szabatów, z których każdy ma siedem dla danej liczby.

Żydzi przestrzegali tylko sześciu szabatów: gdyby przestrzegali siódmego, byliby bez nas doskonali; ale złamali siódmy. „Dlatego pozostaje przestrzeganie szabatu dla ludu Bożego”. Żydowskie szabaty były następujące:

1. Dzień siódmy. Wj 31,15.

2. Pięćdziesiąty dzień. Kpł 23:15,16.

3. Siódmy tydzień. Pwt 16:9.

4. Miesiąc siódmy. Kpł 23:24,25.

5. Rok siódmy. Kpł 25:3,4.

6. 7 okresów 7 lat i 50-letni Jubileusz.

7. 7 razy 7 Jubileuszy i 50. Jubileusz doprowadzą nas do pełnego, doskonałego szabatu – wielkiego Jubileuszu Jubileuszów. Zatem 7 razy 7, 50 lat to 49 razy 50 = 2450 lat.

Jest oczywiste, że po panowaniu Jozjasza, ostatniego króla Jerozolimy, który przestrzegał przykazań Pana i Jego ustaw, nie obchodzono już żadnego roku uwolnienia ani Jubileuszu. Panowanie tego króla zakończyło się w 607 r. p.n.e. Zob. 2 Krl 23; 2 Kron 35, 36 i Jr 22. Po tym okresie Żydzi nigdy nie obchodzili, ani nie mogli obchodzić, roku uwolnienia ani Jubileuszu; ponieważ ani ich królowie, ani ich możnowładcy, ani ich lud, ani ich ziemie nie mogły zostać odkupione. Jr 44,20-23. W tym momencie zakończyły się żydowskie Jubileusze, ponieważ nie obchodzili więcej niż 21 Jubileuszy, ponieważ brakowało im 28 do osiągnięcia wielkiego Jubileuszu.

A teraz ziemia miała leżeć spustoszona, podczas gdy lud Boży przebywał w kraju swoich wrogów. Kpł 26,34. Jak długi jest Jubileusz Jubileuszów? Odp. 49 razy 50 lat = 2450 lat. Kiedy te lata się zaczęły? Odp. Kiedy Żydzi zaprzestali obchodzenia szabatów i jubileuszy, pod koniec panowania Jozjasza, w 607 r. p.n.e. Odejmij 607 od 2450 r., a otrzymasz 1843 r. n.e.; kiedy nadejdzie Jubileusz Jubileuszów. 12

Ocena

Ellen White powiedziała:

William Miller dysponował silnymi siłami umysłu, ćwiczonymi przez myślenie i naukę. Do tego wszystkiego dodał mądrość nieba, łącząc się ze Źródłem mądrości. 13

Mając na uwadze powyższe poparcie, rozważmy następujące: Miller nie podaje żadnego odniesienia biblijnego do swojego tak zwanego „siódmego szabatu”. Dlaczego? Nie ma żadnego.

Nawet w ramach ideałów historyzmu Miller powinien był dostrzec, że w jego liście siedmiu sabatów drugi i trzeci sabat to jedno i to samo święto, Święto Tygodni, czyli Pięćdziesiątnica.14

Nie ma żadnych wzmianek o tym, że Żydzi kiedykolwiek obchodzili Jubileusz. Wydaje się, że Jubileusz wskazywał na uwolnienie ofiarowane przez Chrystusa w odpuszczeniu grzechów. 15 Podczas swojego pierwszego przyjścia Jezus przeczytał proroczy fragment Jubileuszu, a następnie powiedział: „Dziś wypełniło się to Pismo, któreście słyszeli” (Łk 4,21). Wydaje się, że Miller poszukiwał proroctw o drugim przyjściu, które miało się zakończyć w 1843 roku, i dokładał wszelkich starań, aby je odnaleźć, nawet gdy ich tam nie było. Musimy stwierdzić, że nie jest to ogniwo w „doskonałym łańcuchu prawdy”.

SZEŚĆ: Dowodzę to Ozeaszem 6:1-3: „Chodźcie, a nawróćmy się do Pana; bo On nas rozdarł, a On nas uleczy; On nas zranił, a On nas opatrzy. Po dwóch dniach wskrzesi nas; trzeciego dnia nas podniesie i będziemy żyć przed Jego obliczem. Wtedy poznamy, jeśli wytrwamy w poznawaniu Pana; Jego wyjście jest przygotowane jak poranek; i przyjdzie do nas jak deszcz, jak deszcz wczesny i późny na ziemię”. To proroctwo to dwa dni Królestwa Rzymskiego, w jego imperialnej, królewskiej i papieskiej formie, z jego wielkimi żelaznymi zębami, rozdzierającymi i prześladującymi lud Boży; trzeci dzień jest taki sam jak Obj. 10:6: „Błogosławiony i święty, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad takimi druga śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat”. kiedy lud Boży będzie żył w jego oczach, „żyj i króluj z nim tysiąc lat”. Jeśli zatem trzeci dzień jest tysiącem lat, to dwa dni mają równą długość. Kiedy zaczęły się te dwa dni? Odp. Kiedy Żydzi zawarli przymierze z Rzymianami. Zobacz Ozeasza 5:13: „Gdy Efraim ujrzał swoją chorobę, a Juda ujrzał jego ranę, wtedy udał się Efraim do Asyryjczyka i posłał do króla Jareba: lecz on nie mógł cię uzdrowić ani wyleczyć z twojej rany”. Dan. 9:23: „A po zawarciu z nim przymierza będzie działał podstępnie; bo nadejdzie i stanie się silny z małego ludu”. 1 Machabejska 8, 9. Ta liga została potwierdzona i ratyfikowana, a królestwo greckie przestało panować nad ludem Bożym 158 lat przed naszą erą. Następnie dodaj 158 do 1842, a mamy 2000 lat, czyli dwa dni; Jak mówi Piotr w 2 Liście Piotra 3:8: „Ale, umiłowani, nie bądźcie nieświadomi tego jednego, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień”. Rok 1843 jest pierwszym rokiem w 3000 lat, czyli 30. dniu Pana. Świat od upadku człowieka trwa 2000 lat pod rządami patriarchów; 2000 lat pod rządami asyryjskimi, babilońskimi, medo-perskimi i greckimi; i 2000 lat pod rządami rzymskimi, pogańskimi, papieskimi i królewskimi. 16

Ocena

Miller bardzo lubił to proroctwo i nazywał je „perłą o wielkiej wartości, leżącą głęboko w wodach proroctwa”. 17 Wzorzec powtarzający się w metodzie interpretacyjnej Millera polega na łączeniu jednego błędnego założenia z innym błędnym założeniem, a następnie próbie wydobycia boskiej „prawdy”. Tak jak łańcuch nie jest mocniejszy od swojego najsłabszego ogniwa, tak wnioski zbudowane na założeniach nie są mocniejsze od ich najsłabszego założenia. Kiedy kilka niepowiązanych ze sobą tekstów musi zostać zebranych w całość i zinterpretowanych za pomocą ciągu błędnych, powiązanych założeń, aby „udowodnić” to, czego nie da się udowodnić poprzez badanie kontekstowe, coś jest nie tak. Najwięcej – a może najmniej – można powiedzieć o ocenie tego typu „studium” biblijnego, że jest ono lekkomyślne, jeśli nie wręcz niebezpieczne i zwodnicze.

Siedem: Mogę to udowodnić długością wizji, którą Daniel miał (8:1–14) o baranie, koźle i rogu, o której Danielowi powiedziano, że trwała 2300 dni. Dan. 8:13,14: „I usłyszałem jednego świętego mówiącego, a inny święty rzekł do pewnego świętego, który mówił: Jak długo będzie trwała wizja dotycząca codziennej ofiary i przestępstwa spustoszenia, aby i świątynia, i wojsko były podeptane? I rzekł do mnie: Do dwóch tysięcy trzystu dni; potem świątynia zostanie oczyszczona”. I od którego 70 tygodni zostało odciętych i wypełniło się, rok śmierci Chrystusa. Dan. 9:20–27. Następnie 70 tygodni lat odciętych od 2300 dni czyni te dni latami; a 490 lat spełniło się w roku 33 n.e., co oznacza, że do spełnienia się wizji pozostało 1810 lat, co w połączeniu z 33 daje rok 1843, kiedy to Świątynia zostanie oczyszczona, a lud Boży usprawiedliwiony. 18

Ocena

Większość ludzi — bez wcześniejszych uprzedzeń — którzy przeczytają powyższe odniesienia biblijne w kontekście , od razu dostrzeże, że Daniel 8:1–14 nie jest proroctwem czasowym dotyczącym drugiego przyjścia Chrystusa. Większość uczonych uważa, że ta niegodziwa moc „małego rogu” to Antioch Epifanes IV, który zbezcześcił świątynię. Złożył ofiarę ze świni na ołtarzu całopalenia i umieścił posąg Zeusa, który Daniel nazywa „Ohydą Spustoszenia”. 19,20 „Oczyszczenie”, o którym mowa w Danielu 8:14, ma na myśli dosłowną świątynię żydowską, a nie oczyszczenie świata, jak nauczał Miller. Jednak powyższy „dowód” był tym dowodem, który był najczęściej używany przez Millera, a tym bardziej przez jego zwolenników, i to właśnie ten tekst, po rozczarowaniu z 1843 roku, pomógł adwentystom odzyskać dynamikę. Stał się on podstawą „ruchu siedmiomiesięcznego”, a 22 października 1844 roku ustalono jako nową datę drugiego przyjścia Chrystusa. Ten tekst jest jedynym, którego adwentyści dnia siódmego wciąż trzymają się „jako centralnego filaru adwentyzmu”. Później, jak zobaczymy, adwentyści zreinterpretowali ten „dowód” Millera i stał się on fundamentem ich oczyszczenia niebiańskiej świątyni oraz doktryny sądu śledczego, której poświęcona jest ta książka. Ten „dowód” zostanie dogłębnie przeanalizowany w kolejnych rozdziałach. Okaże się, że opiera się on na licznych założeniach, z których ponad połowa jest nieważna lub wręcz sprzeczna z jasnymi dowodami biblijnymi.

OSIEM:Można to udowodnić w Księdze Daniela 7:6, 7: „I rzekł ktoś do męża odzianego w lnianą szatę, który nie był wodą rzeki: Jak długo jeszcze potrwają te cuda? I słyszałem męża odzianego w lnianą szatę, który był nad wodami rzeki, gdy podniósł prawą i lewą rękę ku niebu i przysięgał na Tego, który żyje wiecznie, że to potrwa tylko czas, czasy i pół; a gdy rozproszy moc ludu świętego, wszystko to się dokona”. Zadano pytanie: Jak długo jeszcze potrwają te cuda? Te cuda dotyczą zmartwychwstania. Zobacz wersety 2 i 3: „I wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, zbudzi się, jedni do życia wiecznego, a drudzy ku hańbie i wiecznej pogardzie. A mądrzy będą świecić jak blask sklepienia; a ci, którzy wielu prowadzą do sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki wieków”. Odpowiedź daje anioł, który kształtuje Daniela: „To będzie trwało przez czas, czasy i połowę, a kiedy rozproszy moc ludu świętego, wszystko się dokona”. Ez. 12:10–15: „Powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Ten ciężar dotyczy księcia w Jerozolimie i całego domu Izraela, który jest pośród nich. Powiedz: Ja jestem waszym znakiem; jak Ja uczyniłem, tak im się stanie, oni zostaną wypędzeni i pójdą w niewolę. A książę, który jest pośród nich, poniesie na ramionach o zmierzchu i wyjdzie; zrobią wyłom w murze, aby go wynieść; zasłoni twarz swoją, aby nie widział ziemi swoimi oczami. Rozciągnę na niego sieć moją i zostanie złapany w sidła moje; i zaprowadzę go do Babilonu, do ziemi Chaldejczyków, lecz go nie ujrzy, choć tam umrze. I rozproszę na wszystkie wiatry wszystkich, którzy są wokół niego, aby mu pomóc, i wszystkie jego hufce; i dobyję za nimi miecza. I poznają, że Ja jestem Pan, gdy ich rozproszę między narodami i rozrzucę ich po krajach” (Jer. 15:4: „I sprawię, że zostaną wypędzone nie wszystkie królestwa ziemi z powodu Manassesa, syna Ezechiasza, króla judzkiego, za to, co uczynił w Jerozolimie”. To rozproszenie rozpoczęło się, gdy Izrael został rozproszony przez Asarhaddona, a król Judy, Manasses, został uprowadzony do Babilonu w 677 r. p.n.e. W ten sposób nadal byli ludem rozproszonym przez królów ziemi, aż do ucieczki na pustynię w 538 r. n.e., co daje 1215 lat. Tam pozostali na pustyni przez czas, czasy i półtora — który rozpoczął się w 538 r. n.e. i trwał do 1798 r. n.e. Królowie ziemi mieli wtedy władzę, a czas, czasy i półtora rozproszenia ludu świętego wypełniają się 45 latami, będąc resztą 1215, co daje łącznie 1260 lat pod narodami lub królami i kończy się w roku 1843 — który jest pełnią czasów. Ef. 1:7, 10: „Oznajmiwszy nam wtedy tajemnicę woli swojej według upodobania swego,który postanowił w sobie samym, aby w zarządzeniu pełni czasu wszystko zebrać w jedno w Chrystusie, i to, co jest w niebie, i to, co jest na ziemi, w nim:” — kiedy lud Boży, zarówno wśród Żydów, jak i wśród Greków, nie będzie już rozproszony, lecz zbierze się w jedno ciało w Chrystusie.21

Ocena

Czytając powyższy „dowód”, musiałem pokręcić głową i powiedzieć: „Jak on mógł to zrobić?”. A potem: „Nie może tego zrobić!”. Za niektórymi z tych powiązań kryje się szereg wątpliwych założeń. Rok 538 odgrywa kluczową rolę w kilku „dowodach” Millera, ale:

Niełatwo przekonać ludzi o dacie, która nie jest powszechnie poświadczona w historii świeckiej. 22

Cytat z Listu do Efezjan wydaje się nie mieć nic wspólnego z Danielem, Jeremiaszem ani czasem drugiego przyjścia. Większość uważa, że odnosi się on do tego, co Chrystus uczynił na krzyżu i podczas zmartwychwstania, a nie do jakiegoś proroctwa wskazującego na rok 1843. To kolejne zerwane ogniwo w ówczesnym „doskonałym łańcuchu prawdy”.

DZIEWIĘĆ: Można to udowodnić w Księdze Daniela 7:11–13: „A od czasu, gdy zostaną zniesione codzienne ofiary i zapanuje obrzydliwość, która sieje spustoszenie, upłynie tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dni. Błogosławiony sługa, który dotrwa do tysiąca trzystu trzydziestu pięciu dni. Ty zaś idź swoją drogą aż do końca, bo odpoczniesz i staniesz w swoim losie u kresu dni”.

Liczba 1335 dni, od odebrania Rzymu Pogańskiego w 508 r. n.e., do ustanowienia Rzymu Papieskiego, i panowania Papiestwa, jako 1290 dni, które dokładnie wypełniły się w 1290 latach, wypełniła się w 1798 r. To dowodzi, że 1335 dni to lata i że Daiel zajmie swoje miejsce w 1843 r. n.e. Dowody można znaleźć w Dn 11,31: „I oręż stanie za nim i zniesie codzienną ofiarę, i postawi obrzydliwość, która sieje spustoszenie”. 2 Tes 2,6–8: „A teraz wiecie, co go powstrzymuje, aby objawił się w swoim czasie. Tajemnica bowiem nieprawości już działa; tylko ten, który ma litery, pozwoli, aż zostanie usunięty z drogi. A wtedy objawiony zostanie ów Niegodziwy, którego Pan zniszczy tchnieniem ust swoich i wniwecz obróci blaskiem swego przyjścia”. Hioba 19:25: „Bo wiem, że Odkupiciel mój żyje i że jako ostatni stanie nad prochem. 23

Ocena

Aby przedstawić ten „dowód”, Miller przyjął, że koniec 1290 dni przypada na rok 1798, kiedy papież z Rone został wzięty do niewoli. On i adwentyści nazywają tę datę „czasem końca”. Od tej daty Miller, stosując metodę „dzień równa się rok”, cofnął się i doszedł do roku 508, który mógł być kluczowym wydarzeniem. W popularnej historii Cesarstwa Rzymskiego Gibbona stwierdził on, że:

Anastazjasz przesłał papieżowi tytuł i insygnia patrycjusza i konsula oraz nadał mu tytuł Augusta . 24

Millerowi i jego współpracownikom wydawało się to rozsądne. Teraz Miller po prostu dodał 45 lat, a więc różnicę między rokiem 1335 a 1290, do daty 178 i otrzymał rok 1843.

Ta metoda przypomina mi moje doświadczenia z fizyki w liceum. Czasami ćwiczyliśmy to, co nazywaliśmy „suchym klepaniem”. Ustalaliśmy, jakie powinny być wyniki laboratoryjne na podstawie wzorów, a następnie, wykonując pomiary w laboratorium, upewnialiśmy się, że zgadzają się z wnioskiem, do którego już doszliśmy. Robiąc to, nie praktykowaliśmy porządnej nauki. Miller również nie praktykował porządnej interpretacji Biblii. Ten „dowód” nie jest solidnym ogniwem w „doskonałym łańcuchu prawdy”.

DZIESIĘĆ: Można to również udowodnić słowami Chrystusa, Łk 13,32: „I rzekł do nich: Idźcie i powiedzcie temu lisowi: Oto ja wypędzam demony i dokonuję uzdrowień dziś i jutro, a trzeciego dnia będę doskonały”. Te dwa dni, w których Chrystus wypędza demony i dokonuje uzdrowień, są tym samym, co dwa dni Ozeasza, po których diabeł zostanie spętany i wyrzucony z ziemi do otchłani, i zamknięty. Zajmie to 2000 lat rzymskiej władzy. Ap 12,9: „I zrzucony został wielki smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, który zwodzi cały świat; zrzucony został z nim”. A wtedy lud Boży zostanie udoskonalony. „Obj. 20:0: «Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad takimi druga śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z nim królować tysiąc lat».

Ten czas rozpoczął się od „wielkiego smoka”, Obj. 12:3: „I ukazał się inny cud na niebie: oto wielki rudy smok, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach jego siedem diademów. A ogon jego wlókł trzecią część gwiazd nieba i zrzucił je na ziemię. I stanął smok przed niewiastą, która miała urodzić, aby pożreć jej dziecko, gdy tylko się urodzi”. Rząd ten będzie ciągnął za sobą jedną trzecią części czasu, w którym niegodziwi ludzie sprawują władzę na ziemi, tj. 6000 lat; a siedemtysięczny rok, rok Chrystusa, obejmie władzę i będzie panował ze swoimi świętymi w doskonałej szczęśliwości.

Ta moc drenażu zaczęła panować nad świętymi, gdy zawiązano z nim ligę, 158 r. p.n.e. — i zakończy się w 1842 r. Wtedy trzeci dzień rozpocznie się w 1843 r. 25

Ocena

To kolejny klasyczny przykład bezmyślnego dowodzenia wersetami. Nieuzasadnionych założeń jest tu tak wiele, że niemal nie sposób ich wszystkich wymienić. Kto powiedział, że „dwa dni, o których mówił Chrystus, są tym samym, co „dwa dni” wspomniane przez Ozeasza? Skąd wiadomo, kiedy dzień ma równać się rokowi lub tysiącowi lat? Jakie są dowody na to, że te dni, o których mówił Jezus, rozpoczęły się w 158 r. p.n.e., na długo przed narodzeniem Chrystusa? Miller mówi o diable, który pobiera jedną trzecią części czasu . Większość interpretuje to jako jedną trzecią aniołów. Na jakiej podstawie Miller ustala miarę czasu? Z pewnością tego rodzaju lekkomyślne dowodzenie wersetami i alegoryzacja Pisma Świętego nie mogą być wynikiem Bożego kierowania umysłami Miller, jak twierdzi Ellen White. Bogu nie można przypisywać zasług – ani winić – za tego typu interpretację. Czy to przykład Boga poruszającego Swojego sługę z jasnością w mocy Ducha Świętego? Nie sądzę. To nie jest sposób studiowania Biblii, a wnioski Millera nie są prawdą.

JEDENAŚCIE: Trąby są również objawieniem czasu. Zobacz Ap 9,5: „I dano im, aby ich nie zabijały, lecz dręczyły przez pięć miesięcy. A męka ich była jak męka od skorpiona, gdy ugodzi człowieka”. Te pięć miesięcy rozpoczęło się, gdy Turcy, według Gibbona, dokonali najazdów na terytoria greckie w roku 1299, 27 lipca. 5 miesięcy to 150 lat, 5 x 30 = 150. Ta trąba zakończyła się w 1449 roku. I zaczęła brzmieć szósta trąba, i miała brzmieć 391 lat i 15 dni, jak w Obj. 9:15: „I zostali uwolnieni czterej aniołowie, którzy byli przygotowani na godzinę i na dzień, i na miesiąc, i na rok, aby zabić trzecią część ludzi; i zakończył się w 1840 roku, 11 sierpnia. Następnie rozpoczyna się siódma trąba i kończy się pełnią czasów. Obj. 10:5, 7: „A anioł, którego widziałem stojącego na morzu i na ziemi, podniósł rękę ku niebu i przysiągł na Tego, który żyje na wieki wieków, który stworzył niebo i to, co w nim jest, i morze, i to, co w nim jest, że czasu już nie będzie, ale w dniach głosu siódmego anioła, którym zacznie trąbić, Tajemnica Boga powinna się dopełnić, jak oznajmił swoim sługom, prorokom”. I jest to zsynchronizowane z Księgą Daniela 12:7. Zobacz rozdział 7, gdzie pokazano, że kończy się w roku 1843. 26

Ocena

Jakie dowody posiada Miller na to, że to „proroctwo drugiego przyjścia” rozpoczęło się w 1299 roku? Nie ma tu żadnej wzmianki o drugim przyjściu. Fragment o „godzinie, dniu, miesiącu i roku” w tym fragmencie nie mówi nic o czasie trwania . Mówi raczej o konkretnym punkcie w czasie. Miller zupełnie nie rozumie istoty sprawy. To kolejne zerwane ogniwo – „doskonały łańcuch prawdy”, który według Ellen White Bóg dał Millerowi.

DWUNASTE: Można to udowodnić przez dwóch świadków ubranych w wory pokutne przez 1260 lat. Zobacz Ap 11:3: „I dam moc dwom moim świadkom, i będą prorokować tysiąc dwieście trzy akry dni, ubrani w wory. Ten czas rozpoczął się od papiestwa, 538, i zakończył się w 1798, w którym to czasie Biblia została usunięta od świeckich, we wszystkich krajach, w których papiestwo miało władzę, aż do zniesienia praw hierarchii papieskiej i udzielenia wolnej tolerancji państwu kościelnemu w 1798. Następnie reszta harmonizuje z trąbami: zobacz Ap 11:14, 15: „Drugie dwa tysiące dwanaście przeminęło, a oto trzecie dwa tysiące dwa szybko nadchodzi. I zatrąbił siódmy anioł, i odezwały się wielkie głosy w niebie, mówiące: Królestwa świata stały się królestwami naszego Pana i jego Chrystusa; i będzie panował na wieki wieków”. I kończy się w roku 1843 n.e. 27

Ocena

Wydaje się, że jest to tylko kolejny „dowód” wskazujący na jedną z kluczowych dat Millera: rok 1798. Nie pokazuje on, w jaki sposób przeskoczył z roku 1798 do 1843. Być może po prostu przyjmuje to za pewnik.

TRZYNAŚCIE: Można to udowodnić w Obj. 12:6, 14: „A niewiasta uciekła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni. I dano niewieście dwa skrzydła wielkiego orła, aby poleciała na pustynię, na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od węża”. Jest oczywiste, że Kościół nie znajduje się teraz na pustyni, bo jeśli tak, to musiał tam być w czasach apostołów, ponieważ cieszy się teraz większą swobodą wśród narodów niż kiedykolwiek wcześniej od czasu głoszenia ewangelii; i jest całkiem oczywiste, że przez wieki prawdziwy Kościół był wyjęty spod prawa wśród królestw, które powstały z Cesarstwa Rzymskiego. Kościół został wygnany na pustynię, gdzie oddano go pod władzę Papieża — Daniel 7:25: „I będzie mówił wielkie słowa przeciwko Najwyższemu, i będzie myślał zmienić czasy i prawa; i będą oddani temu i aż do czasu i czasów, i podziału czasu” — w roku 538 n.e.; i był na pustyni przez 1260 lat, aż do 1798, kiedy to wolna tolerancja została przyznana w królestwach na terytorium Papieskim. To również harmonizuje ze świadkami i trąbą. Porównaj Ap 11:15, „I zatrąbił siódmy anioł; i odezwały się donośne głosy w niebie mówiące: Królestwa świata stały się królestwami naszego Pana i jego Chrystusa; i będzie królował na wieki wieków” – z Obj. 12:10: „I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie i moc, i królestwo Boga naszego, i władza Chrystusa jego, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, który dniem i nocą oskarżał ich przed Bogiem naszym. 28

Ocena

To nic innego, jak powtórzenie innych „dowodów” już omówionych.

CZTERNAŚCIE: Dowodzi tego Ap 13:5: „I dano mu usta mówiące wielkie rzeczy i bluźnierstwa; i dano mu władzę, aby trwał czterdzieści dwa miesiące”. Ten czas rozpoczął się w tym samym czasie co poprzedni, kiedy Justynian przekazał władzę papieżowi w 538 r. n.e. i trwał, aż papież został uprowadzony do niewoli, a jego władza zniesiona w roku 1798. Zobacz werset 10: „Kto prowadzi do niewoli, do niewoli pójdzie; kto zabija mieczem, musi być zabity mieczem. Tu się okaże cierpliwość i wiara świętych”. Ta bestia jest tym samym, co mały róg w Księdze Daniela 7 i jest zsynchronizowana z „obrzydliwością, która spustoszy” lub „która zdumiewa” Daniela (patrz czytanie marginesowe). Porównaj Daniela 11:31 i 12:11 z Ap 13:3–8; i oczywiście jego władza zostaje zniesiona wraz z końcem tego „ustanowienia” i 1290 lat. Następnie Księga Daniela 12:12 – „Błogosławiony, który służy i dotrwa do tysiąca trzystu pięciu i trzydziestu dni” – przenosi nas do roku 1843. 29

Ocena

Ponownie, to po prostu kolejny okres czasu, który Miller uważa za równoważny 126-dniowej dominacji papieskiej. Pamiętajmy, że w 538 roku nie wydarzyło się nic znaczącego.

PIĘTNAŚCIE: Można to udowodnić liczbami w Obj. 13:18: „Tu jest mądrość. Kto ma rozum, niech liczbę Bestii policzy; liczba to bowiem człowieka; a liczba jej jest sześćset sześćdziesiąt sześć” – w powiązaniu z Księgą Daniela 7:12, jak cytowano wcześniej. Ten tekst pokazuje liczbę lat, przez które Rzym miał istnieć pod bluźnierczym przywództwem pogaństwa po tym, jak został połączony z ludem Bożym przymierzem; począwszy od roku 158 p.n.e., dodając 666 lat, dochodzimy do roku 508 n.e., kiedy to zniesiono codzienność. Następnie dodając Księgę Daniela 12:12, lata 1335 do 508, otrzymujemy rok 1843. Kiedy Bestia i jej wizerunek będą dręczeni w obecności świętych aniołów i Baranka. Zobacz Obj. 14:9–12: „A trzeci anioł szedł za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeśli kto odda pokłon zwierzęciu i wizerunkowi jego, i przyjmie znamię na czoło lub na rękę swoją, ten będzie pił wino zapalczywości Boga, wylane bez domieszki do serca Jego gniewu; i będzie katowany ogniem i siarką wobec świętych aniołów i wobec Baranka. A dym ich męki unosi się w górę na wieki wieków. I nie mają wytchnienia we dnie i w nocy czciciele zwierzęcia i wizerunku jego, i ktokolwiek przyjmuje znamię imienia jego. Tu się okazuje cierpliwość świętych, tych, którzy strzegą przykazań Bożych i wiary w Jezusa” .

Ocena

Liczba znamienia bestii nie jest proroctwem czasowym . Jest to raczej opis nadchodzącej złej mocy lub osoby, która będzie walczyć z ludem Bożym. Przedstawianie liczby bestii – niegodziwej mocy – jako proroctwa o drugim przyjściu Chrystusa – wydarzeniu sprawiedliwym i świętym – jest całkowicie nieuzasadnione.

Wniosek

Przyjrzeliśmy się piętnastu „dowodom” Millera i poznaliśmy jego metody oraz wynikające z nich wnioski. Nie da się zaprzeczyć, że Miller mylił się w swoich wnioskach: Chrystus nie przyszedł w 1843 roku ani w 1844 roku, kiedy w jego obliczeniach odkryto „błąd” jednego roku. 31

Ocena hermeneutyki Millera

Czytając piętnaście dowodów Millera, staje się oczywiste, dlaczego się mylił. Zastosował błędne metody interpretacji. Do jego błędnych metod należą:

  1. Miller zastosował metodę „dowodu w tekście”. Wyjaśniał jeden werset biblijny innym. Samo w sobie nie jest to błędne. Błąd pojawia się, gdy kontekst jest ignorowany, a wybrane wersety nie mają logicznego związku.
  2. Miller stosował alegoryczną metodę interpretacji. Ta procedura dostrzega więcej niż jedno znaczenie w każdym fragmencie Pisma Świętego. Rozkoszuje się odnajdywaniem – trafniej byłoby powiedzieć „czytanie int” – „ukrytego” znaczenia w teście. Aby to zrobić, należy zdefiniować dany termin lub symbol innym znaczeniem, znalezionym gdzie indziej w Piśmie Świętym. Ta metoda nie ma żadnych ograniczeń i często prowadzi do absurdalnych dowodzeń i sensacyjnych wniosków.
  3. Miller opierał się na symbolicznej numerologii. Wydaje się, że za każdym razem, gdy używano liczby siedem, traktował ją jako proroctwo drugiego przyjścia. 32
  4. Miller opierał się na wielu powiązanych założeniach. Wszystkie piętnaście „dowodów” Millera to nic więcej niż ciąg założeń. Wiele z nich to założenia błędne, sprzeczne z rzetelnymi metodami studiowania Biblii. Wydaje się, że Miller nie zastanawia się nad tym problemem. Jak wspomniano wcześniej i jak podkreślimy ponownie w kolejnych rozdziałach, wnioski oparte na szeregu założeń nie są lepsze od swojego najsłabszego założenia. Liczba założeń obecnych w danym argumencie jest odwrotnie proporcjonalna, wykładniczo, do prawdopodobieństwa, że wniosek będzie poprawny.
  5. Mill powoływał się na dokładność zasady „dzień-rok”. Nie jest to jednak biblijna zasada interpretacji proroctw na wszystkie czasy. 33
  6. Miller nie rozważał znaczenia oryginalnego języka greckiego i hebrajskiego. Co prawda, nie był uczonym. Niemniej jednak, gdy przedstawiono mu dowody na znaczenie języka oryginalnego, które podważały jego wnioski, natychmiast je odrzucił z pobłażliwością. 34
  7. Miller zbudował swoją eschatologię wokół pogańskiego i papieskiego Rzymu. Było to powszechne w jego czasach i nadal jest w wielu kościołach, w tym w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego. Faktem pozostaje jednak, że Miller się mylił. A ciągłe skupianie się na Rzymie i papieżu było jednym z czynników prowadzących do jego błędnych wniosków.
  8. Miller nie praktykował prawdziwej egzegezy, czyli nie pozwalał Pismu Świętemu mówić samemu za siebie. Jest całkiem oczywiste, że do wielu swoich „dowodów” doszedł, wczytując w teksty biblijne to, co chciał znaleźć, zamiast odczytywać z nich to, co faktycznie mówią.

Niektóre teksty ze Starego Testamentu, z których korzystał millerita, nie wydają się współczesnemu czytelnikowi proroctwami. Istnieje również kilka wyjaśnień, które skłaniają do reakcji: To w ogóle nie jest egzegeza. 35

  1. Miller najwyraźniej nie rozumiał różnicy między Starym a Nowym Przymierzem, co stanowi problem, który istnieje w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego do dziś. Mógł od razu odnieść jakiś starotestamentowy tekst o Izraelu do Kościoła. 36
  2. Miller nie był chrystocentryczny w swojej interpretacji Pisma Świętego. Ten fakt, być może bardziej niż jakikolwiek inny, leży u podstaw jego błędnych wniosków. Mówiąc o zasadach interpretacji Millera, dr Arasola mówi:

Na koniec, i być może najważniejsze, warto rozważyć, co pominięto w zasadach Millera. Nie wspominają one o Chrystusie, zbawieniu ani ewangelii. To odpowiada niemal całkowitemu brakowi tekstów religijnych w czasopismach Millera. 37

White, Miller i fakty

Musimy teraz zacząć zmagać się z napięciem między tym, co Ellen White powiedziała o Millerze, a faktami. Czy Miller rzeczywiście był prowadzony przez aniołów w swoich poszukiwaniach proroctw? Czy Miller był rzeczywiście wybrany przez Boga i powierzono mu szczególne przesłanie od Boga?38 Czy umysł Millera był rzeczywiście prowadzony przez Boga i połączony ze źródłem mądrości? Czy Bóg rzeczywiście prowadził Millera do jego wniosków: Czy wnioski Millera były rzeczywiście „wielkim światłem” z nieba? Czy Bóg rzeczywiście otworzył przed ludem Bożym zrozumienie proroctw Millera, które zawsze było dla niego niejasne? Czy Bóg prowadził Millera w jego odkrywaniu, jak jeden tekst Pisma Świętego ujawnia znaczenie innego, i w ten sposób popierał jego metodę dowodową? Czy Bóg objawił Milerowi „doskonały łańcuch prawdy”? Czy Millera należy łączyć z „największymi” w historii Biblii, takimi jak Elizeusz, Jan Chrzciciel i Noe? Czy można uczciwie opisać przesłanie Millera jako „wieczne zbawienie”, „tajemnice Królestwa Bożego”, „to zbawcze przesłanie” i „niebiańskie przesłanie”? Czy Miller rzeczywiście miał rację co do swoich licznych okresów do 1843 roku i swoich „wielu dowodów”? Czy możemy być pewni, że Miller nie był fanatykiem? Czy wykres Millera, który wymieniał jego liczne dowody, był dokładnie taki, jak chciał Bóg? Czy Bóg nadal chce, żeby tak było? Ele White powiedział: „Nigdy nie powinno się tego zmieniać”.

Fundamenty zostały położone

Jesteśmy dopiero na początku tej książki, ale ci, którzy uznali Ellen White za prawdziwą prorokinię, muszą zacząć zmagać się z faktami. Czy Miller miał rację, czy się mylił? Czy Ellen White miała rację, czy się myliła? Stawka jest wysoka, a fakty mówią same za siebie.

Jest bardzo wątpliwe, aby jakikolwiek wykształcony, ewangelicki uczony poparł dziś metody Millera lub którykolwiek z jego wniosków. Ale czapla stanowi początek teologicznej i historycznej sagi, która może konkurować z fikcją.

Przypisy końcowe

  1. „Podstawę piętnastu dowodów Millera stanowił złożony system powiązanych ze sobą proroctw z Księgi Daniela i Objawienia, które z kolei ukształtowały nauki Adwentystów Dnia Siódmego”. Arasola, The End of Historicism , s. ii.
  2. Tamże, s. 2.
  3. „Uniwersyteckie Mikrofilmy opublikowały kolekcję mikrofilmów rzadkich książek i rękopisów poświęconych milleryzmowi. Filmy te obejmują ponad 1000 tytułów, zarówno millerowskich, jak i niemillerowskich, 110 tomów czasopism oraz ponad 1000 kopii listów i rękopisów… Największa kolekcja znajduje się w Aurora College w Aurorze w stanie Illinois”. Tamże , s. 5.
  4. Arasola, tamże, s. 21.
  5. Zobacz Miller's Lectures , str. 251.
  6. Jest to w kontraście do historyczno-gramatycznej metody stosowanej przez ewangelików.
  7. Arasola, Koniec historyzmu, s. 101.
  8. Zobacz Drugą Bibliotekę Adwentową , nr 14.
  9. Zobacz Miller's Life and Views, s. 69.
  10. Bardziej szczegółowy opis tej przepowiedni i jej absurdalnej interpretacji przez Millera można znaleźć w pracy Arasoli, The end of Historicism, s. 105.
  11. Zobacz Życie i poglądy, str. 157.
  12. Zobacz Drugą Bibliotekę Adwentową, nr 14.
  13. Ellen G. White, Wielki bój, s. 335.
  14. Arasola, Koniec historyzmu, s. 116, 117.
  15. Zobacz Ratzlaff, „Sabat jubileuszowy” w książce Sabat w Chrystusie.
  16. Zobacz Second Adventist Library , nr 3, str. 45.
  17. Arasola, Koniec historyzmu , s. 118.
  18. Zobacz Wykłady Millera, s. 73.
  19. Opis działalności Antiocha Epifanesa IV i oczyszczenia świątyni żydowskiej można znaleźć w 1 Księdze Machabejskiej, rozdziały 4–6.
  20. Prawdą jest, że zbezczeszczenie świątyni przez Antiocha jest wykorzystywane przez Jezusa i Pawła jako typ przyszłego Antychrysta. Zob. Mt 24,15; 2 Tes 2,1–12.
  21. Zobacz Drugą Bibliotekę Adwentową, nr 6, s. 45.
  22. Arasola, Koniec historyzmu , s. 133.
  23. Zobacz Wykłady Millera, s. 100.
  24. Arasola, Koniec historyzmu , s. 135.
  25. Zobacz Drugą Bibliotekę Adwentową, nr 3, str. 61.
  26. Zobacz Wykłady Millera, s. 190.
  27. Zobacz tamże.
  28. Zobacz tamże , s. 20.
  29. Zobacz tamże, s. 27.
  30. Zobacz tamże , s. 76.
  31. Miller i jego zwolennicy nie wzięli pod uwagę, że po 1 r. p.n.e. nastąpił 1 r. n.e. bez roku zerowego. Jeden z recenzentów pierwszej wersji tej książki postawił mi wyzwanie znalezienia historycznego dowodu na to stwierdzenie. Jak dotąd nie udało mi się tego zrobić. Jednak tego właśnie uczono mnie na zajęciach biblijnych w akademii adwentystów dnia siódmego i na uczelni.
  32. Osoba, która zrecenzowała pierwszy szkic tej książki, napisała następującą notatkę: „Wygląda na to, że Miller przeprowadził badanie konkordancji dotyczące liczby siedem i skończyło się ono „doskonałym” bałaganem!”
  33. Zobacz Ford, Daniel 8:14, ss. A-118—126.
  34. Zobacz Arasola, Koniec historyzmu , s. 101.
  35. Zobacz tamże , s. 3.
  36. W książce Ratzlaffa Sabat w Chrystusie znajduje się kilka rozdziałów omawiających stare i nowe przymierze oraz ich wzajemne powiązania.
  37. Arasola Koniec historyzmu , s. 59.
  38. Adwentyści w ogólności, nawet ci, którzy nazywają siebie adwentystami ewangelicznymi, nadal uważają, że choć Miller mylił się w datach drugiego przyjścia Chrystusa, to jednak miał rację w wielu kwestiach: głosił premilenializm i stosował historycystyczną metodę interpretacji proroctw – na której adwentyści nadal się opierają. Utrzymują, że Miller miał rację, nauczając, że październik 1844 roku był spełnieniem Księgi Daniela 8:14, na której opiera się integralność ruchu adwentystów dnia siódmego. (Z notatek adwentystów, którzy przeczytali pierwszy szkic tej książki). Uznaje się, że w ruchu Millera wielu ludzi przyjęło Chrystusa. Należy również docenić Millera za to, że nie zaakceptował żadnej fantazyjnej reinterpretacji (jak ci, którzy zostali adwentystami dnia siódmego), która miałaby sprawiać wrażenie, że jego przepowiednie są słuszne, podczas gdy były błędne. Niektórzy przypisują Millerowi zasługę za przekazanie przesłania o drugim przyjściu Chrystusa kościołom protestanckim, nawet jeśli jego daty były błędne. Jednak z perspektywy czasu inni uważają, że z powodu fanatycznego entuzjazmu i złej hermeneutyki zastosowanej przez adwentystów w ich głoszeniu drugiego przyjścia Chrystusa, Kościół Protestancki jako całość został uodporniony na doktrynę rychłego przyjścia Chrystusa.