Alfa Odstępstwa


Dirk Anderson + własne komentarze


Ellen używając takiego określenia nie zdawała sobie sprawy że to ona była przyczyną rozbicia kościoła. Popatrzmy dzisiaj na pierwszy rozłam w Kościele a miało to miejsce w 1853 roku (2)


Historia siostry Palmer

Siostra Palmer pokłóciła się z sąsiadką i użyła wobec niej jakiegoś obraźliwego słowa. Córka brata Case'a była naocznym świadkiem tego wydarzenia i zgłosiła incydent oraz użyte słowo Starszemu Case'owi. Pastorzy oskarżyli panią Palmer o wykroczenie i poprosili ją o wyjaśnienie. Zaprzeczyła zdarzeniu i odmówiła ujawnienia słowa, którym nazwała sąsiadkę. Siostra Palmer nie przyznała się do winy.


Starszy i pani White przybyli do Jackson w piątek, 3 czerwca, na spotkanie w kościele. Szybko dowiedzieli się, że w kościele w tej sprawie toczył się spór. Podczas spotkania pani White miała wizję dotyczącą pani Palmer, a potem zganiła ją, mówiąc:

Widziałam, że s. Palmer była dumna i wyniosła, i światowa, że nie miała właściwych uczuć i właściwego ducha wobec niewierzących. W jej sercu czaiła się nienawiść do nich i mówiono o nich słowa, które nigdy nie powinny były zostać wypowiedziane, zostały wypowiedziane o nich słowa, których nigdy nie powinno się było mówić... 3

Case i Russell byli zadowoleni z wyniku, który uważali za sprawiedliwy. Twierdzili, że wierzą w wizje i usilnie nalegali na siostrę Palmer, aby się przyznała, ale ona nie chciała się przyznać. Stwierdziła że użyła mniej obraźliwego słowa. A to córka starszego Case'a zniekształciła słowa. Bo obie rodziny były w konflikcie ze sobą. Sprawa się wyjaśniła, Palmer nie okazała się winna, ale została już w wizji oskarżona przez Ellen White. Więc Ellen miała następną wizję prostującą poprzednią wizję.



„Następnie ponownie skierowano mnie do s. Palmer. Anioł powiedział, że to nie tam. Słowa zostały wypowiedziane, ale nie te, które zostały wypowiedziane przez nią. Widziałam wypowiedziane słowa, które były złe, które nie powinny były zostać wypowiedziane i które w żaden sposób nie mogły uwielbić Boga; ale które były owocami powstania jaźni. Ale słów, które uważano za najbardziej grzeszne, nie wypowiedziała. ... Widziałem, że córka brata Case'a nie chciała kłamać na temat s. Palmer, ale wydawało jej się, że słyszała, jak mówi coś tak, jak powiedziała, i była gotowa, aby wyglądało to gorzej niż było i tak źle, jak to możliwe”. 5

Teraz wszyscy zauważyli że dwie wizje były sprzeczne ze sobą, i polegały na tym że Ellen dowiedziała się o pomyłce bo rozmawiała z siostrą Palmer, i jej wizja była z otrzymanych informacji a nie od Boga.


Posłaniec Prawdy

Niedługo potem Russell i Case utworzyli grupę sabatariańską, która zajęła stanowisko wyłącznie w oparciu o Biblię. Nazwali się „Partią Posłańców” i założyli gazetę o nazwie Posłaniec Prawdy . Artykuł został wysłany do wielu adwentystów w regionie. Na swoich łamach autorzy opowiadali się za samą Biblią jako regułą wiary. Ostrzegali też przed zwiedzeniem fałszywymi wizjami.

Po tym, jak sprzeciwili się wizjom , pani White wystosowała zeznanie, ostrzegając Partię Posłańców, że znajdują się pod „marszczeniem brwi Boga” i potępiając ich „samolubstwo”, ich „kłamliwe języki” i ich „skorumpowane serca”. 10 W tym samym zeznaniu pani White twierdziła, że partia nie zaszkodzi sprawie Bożej. Chociaż prawdą jest, że Partia nie zaszkodziła sprawie Bożej, zaszkodziła sprawie White. Partia pomogła umocnić przekonanie wielu adwentystów, że wizje Ellen White były fałszywe. Wierzący w Ellen White zareagowali na ten kryzys, wychodząc do walki z heretykami, którzy wątpili w jej wizje . W całym regionie wizjeEllen White stały się głównym punktem spornym w kościołach adwentystów. Wielu, którzy sprzeciwiali się wizjom , zostało wykluczonych.

Kiedy wizje stały się sprawdzianem wspólnoty, zarysowała się linia bitwy między tymi, którzy opierali się na wizjach , a tymi, którzy opierali się wyłącznie na Biblii. Na zebraniu Partii Posłańców w Franciscoville w październiku 1854 roku budynek był przepełniony. Wielu adwentystów „wyraziło swoją determinację, by porzucić wizje i na przyszłość przyjąć samo słowo jako jedyną zasadę wiary i obowiązku”. 11 Co najmniej 30 z 45 obecnych opuściło konferencję, „nie mając żadnego zaufania do wizji”. 12

Do Wysłannika Prawdy napłynęło wiele listów z podziękowaniami za odwagę ujawnienia prawdy o wizjach oto niektóre z listów jakie napłynęły do Wysłannika . 13)



JK Bellows – Kiedy po raz pierwszy przyjąłem sabat, byłem nieco przychylny wizjom; ale po zbadaniu stwierdziłem, że nie zgadzali się ani z Biblią, ani z samymi sobą. Niektóre rzeczy zostały nam przedstawione przez Bro. Batesa i innych, których nie mogłem pogodzić z Biblią i kiedy nalegałem, aby przedstawili dowody z Pisma Świętego, czego nie mogli zrobić, mówili: „Ellen widziała, że tak było” i wierzyli w to. Powiedziałem im, że bardziej myśleli o wizjach niż o słowie Bożym. Tak jest; wielu z nich daje się ponieść złudzeniom...



  • TI Giddings – Widzę, że masz pewne doświadczenie w dewastującym wpływie, jaki wywołały wizje. Nie jesteś sam w tej sprawie; widzieliśmy bowiem zgubny efekt, jaki wywarli na grupie na północ od nas. Ale dziękujmy Panu, że kościół w Plum River zrzucił jarzmo niewoli i przyjął samo Słowo jako naszą regułę wiary i praktyki.

Miesiąc później w Battle Creek w stanie Michigan odbyła się kościelna konferencja w celu przedyskutowania „darów” Ellen White. Na tej konferencji James został usunięty ze stanowiska redaktora „ Przeglądu” , a na jego miejsce zainstalowano Uriaha Smitha. Po pięciu latach niedrukowania wizji pani White , pod kierunkiem Smitha, kościół ponownie zaczął je drukować. Jakub White przez pięć lat swojej pracy jako redaktor nie drukował wizji Ellen, było to mądre posunięcie bo wiedział o sprzecznościach jakie miała, gdyby tak było dalej dzisiaj znalibyśmy tylko książki Ellen, bez możliwości zobaczenia jak jej wizje przeczyły sobie. Uriah Smith drukując wszystko co widziała i powiedziała doprowadził że wielu adwentystów wówczas jak i dzisiaj poznało kim jest naprawdę E. White.



Przypisy

3. Ellen G. White, Rękopis 1, 1853, par. 23 (1LtMs). To nie zostało wydane przez White Estate do 2014 roku.

5. Ellen White, tamże, par. 24, 29.

11. Wysłannik Prawdy tom. 1, nie. 3, 19 października 1854, s. 2.

12. Tamże.

13. Wysłannik Prawdy tom. 1, nie. 3, 19 października 1854, s. 3-4; Wysłannik Prawdy cz. 1, nie. 5, 30 listopada 1854, s. 2-3.



Ciąg dalszy Alfy

Nie zakończyło to buntu 20 czerwca 1860 roku grupa wierzących w sabat utworzyła kościół Marion, podpisując przymierze, które brzmiało:

My, niżej podpisani, niniejszym wyrażamy nasze pragnienie zjednoczenia się we wspólnocie chrześcijańskiej jako Kościół Jezusa Chrystusa w Marion, którego zobowiązanie przymierza jest krótko wyrażone w przestrzeganiu przykazań Bożych i wierze Jezusa, przyjmowaniu Biblii i tylko Biblii, jako naszej zasady wiary i praktyki . 1

Kościół Marion wkrótce podzielił się wizjami Ellen White. Pod koniec 1861 r. Starszy Cornell ogłosił wizje pani White „równym autorytetem i wiążące na zawsze z Biblią i nalegał, abyśmy również przyjęli ich nauczanie jako regułę wiary i dyscypliny… około połowa Kościoła zdecydowała przyjąć te tomy jako ważne Pismo Święte i odsunął się od nas, a raczej odepchnął nas od nich, potępiając nas jako buntowników ”. 5

„Starszy Snook przede wszystkim otwarcie kwestionował ważność wizji. Sprawa stała się znana Białym, którzy rzucili się na spotkanie buntu. Biali zrozumieli, że muszą stłumić bunt w Iowa, zanim rozprzestrzeni się gdzie indziej. Zwycięstwo tutaj mogło im pomóc w innych rejonach kraju, gdzie kipiało niezadowolenie z wizji. Szybko zorganizowano proces dla przywódców buntu, Snooka i WH Brinkerhoffa. Po dłuższej dyskusji Biali przekonali Snooka i Brinkerhoffa, by odłożyli na bok dzielące ich spory. Obaj mężczyźni przyznali się, a następnie wysłali listy zeznające do opublikowania w Przeglądzie 25 lipca 1865 r. Na pewien czas sytuacja została stłumiona”. Cytat ze strony Dirka Andersona



Jak zlikwidowano bunt?

Wynosząc obu buntowników na najwyższe stanowiska w Kościele. Pod koniec 1864 roku Snook został wyniesiony na przewodniczącego Konferencji Iowa SDA, a Brinkerhoff został sekretarzem. Jednak pomimo zajmowanych stanowisk kierowniczych i wyznań obaj nie uznawali wizji Ellen. Przeprowadzili teraz dokładne badania pism Ellen o doszli do wniosku że wizje Ellen nie są od Boga w temacie były – Zamknięte Drzwi - Badania przeprowadzone przez Brinkerhoffa potwierdziły, że interpretacja SDA Orędzi Trzech Aniołów i Dwurożnej Bestii była niedokładna. Wywiązała się dyskusja na ten temat, która wywołała nierozerwalny rozłam w Kościele. Adwentyści dnia siódmego wycofali się z mniej więcej połową członków i zaczęli spotykać się osobno.

W 1866 roku Kościół Marion przyjął nazwę „Kościół Boży”, a Snook i Brinkerhoff zostali wykluczeni z Kościoła SDA. Brinkerhoff opisał później, że powodem ich rozstania było to, że „nie byli chętni do przełknięcia wizji pokrytych dwurożną bestią ze Stanów Zjednoczonychi że kolorowi ludzi byli po części ludźmi, a po części pawianami lub czymś innym…” 15 . I miał więcej osób niż adwentyści.

Ellen przypieczętowała odstępstwo, popchnęła Snooka i Brinkerhoffa do utwoorzenia nowego kościoła poprzez swój list. W czasie Wojny Secesyjnej bracia i Iowa wysłali list do Kongresu aby zwolnić wierzących od powołania do wojska, ze względu na sumienie a Ellen za to ich zganiła, napisała:

„W Iowa posunęli się za daleko i popadli w fanatyzm. Pomylili gorliwość i fanatyzm ze sumiennością. Ich uczucia przejęły inicjatywę, zamiast kierować się zdrowym osądem i rozsądkiem. ...Czy całe to uczucie doprowadziło ich do Boga? do większej pokory przed nim? ufać w Jego moc i wybawienia ich z trudnej sytuacji, w której mogliby się znaleźć? O nie! Zamiast skierować swoje prośby do Boga niebios i polegać wyłącznie na mocy Boga niebios, zwrócili się do legislatury i zostało to odrzucone. Pokazali swoją słabość i obnażyli swój brak wiary”. 19

Stało się dokładnie odwrotnie Kongres wrócił do tej petycji i przyjął uchwałę o zwolnieniu z wojska ze względu na wyznanie, to bracia z Iowa mieli rację nie Ellen.

Przypisy
1. Nadzieja Izraela , 7 września 1864.
2.Większość materiału w tym opracowaniu pochodzi ze strony Dirka Andersona, które wklejono bez zaznaczenia.

5. List podpisany przez VM Graya, EP Goffa i MN Kramera, Nadzieja Izraela , tom. 1 nie. 18, 7 września 1864, s.

15. WH Brinkerhoff, Nadzieja Izraela , tom. 1, nie. 9, 18 września 1866, s. 72.

19. Ellen White, Świadectwo nr 9, 1863, s. 2. Co dziwne, świadectwo to pojawia się również w Testimonies , t. 1, str. 356, który został opublikowany w 1855 roku, osiem lat przed tym incydentem. Jedynym racjonalnym wyjaśnieniem jest to, że świadectwo z 1863 r. zostało włączone do tomu 1, kiedy ta książka została poprawiona w latach osiemdziesiątych XIX wieku, ale powód dodania późniejszego świadectwa do tej wcześniej opublikowanej pracy jest nieznany. Arthur White również datuje to wydarzenie na „miesiące wojny domowej” (Arthur White, Ellen G. White: The Progressive Years: 1862-1876 t. 2, s. 50).



Ostatni etap Alfy

Ostatnim buntem w kościele była sprawa Kellogga, któremu do dzisiaj przypięto łatkę odstępcy, a winna była temu Ellen, Z Australii wysłała list do Kellogga o pieniądze ten odmówił, a w tym samym czasie jakiś redaktor miejski wychwalał w gazecie Kellogga i napisał że daje on pieniądze ubogim i wybudował nowy ośrodek zdrowia, Ellen to przeczytała i wysłała do Kellogga że widziała w widzeniu nowy budynek, a tak naprawdę tego budynku nie było. Kellogga oskarżono fałszywie o panteizm czemu zaprzeczał i wykluczono go z kościoła tym samym stracili jako Kościół Sanatorium i szpital. O tym przeczytasz w osobnym artykule pod nazwą „wykluczenie Kellogga”